Dankzij verschillende televisieoptredens komt Heleen van Royen op mij over als een elitair viswijf. Aangezien ik ook niet tot haar beoogde lezersgroep behoor, acht ik de kans zeer gering dat ik ooit een boek van La Royen zal lezen. Toch werd ik blij verrast door de verfilming van de bestseller De Gelukkige Huisvrouw.
Lea Meyer (Carice van Houten) is stewardess en leidt een schijnbaar gezellig leventje met haar man Harry (Waldemar Torenstra). Totdat hij besluit dat ze een kind willen.
Harry: ‘We zijn zes jaar samen. Dat moeten we vieren. Laten we een kind nemen!’
Lea: ‘Wat moet jij nou met een kind, je bent toch nooit thuis?’
Harry: ‘Nee, maar jij wel.’
Zo gaat dat kennelijk in de wereld van Van Royen – ik kan me daar niet zoveel bij voorstellen. Maar goed, Lea heeft geen bezwaar tegen een flinke sekspartij, integendeel, maar dat daar ook kindjes van kunnen komen lijkt voor haar van secundair belang. De bevalling is zwaar, kent veel pijnlijke momenten en duurt zo tergend lang in de film, dat ik zelden een effectievere reclamespot voor anticonceptiemiddelen heb gezien.
Na de bevalling krijgt Lea een postnatale psychose. Als ze haar pasgeboren zoontje probeert weg te stoppen in een verhuisdoos, wordt het tijd dat ze wordt opgenomen. Tijdens haar verblijf in een inrichting laat Lea langzaam haar schild van cynisme zakken en blijkt dat de moeilijke band met haar kind alles te maken heeft met de vroegtijdig verbroken relatie met haar vader.
Carice! Carice!
Bovenstaand plot had snel kunnen verzanden in gratuite emotioneel kijkvoer, maar Antoinette Beumer, die na een reeks tv-series met De Gelukkige Huisvrouw haar speelfilmdebuut maakt, wisselt ietwat botte humor en tragiek vakkundig met elkaar af en zal daarmee de doelgroep zeker aanspreken.
Toegegeven: de vriendinnen van Lea en de gekken in de inrichting hangen naar het clichématige en sommige sequenties hadden wat strakker geknipt mogen worden. Ook de seksscènes in het begin ontstijgen het typische Hollandse filmidee van erotiek niet: platte seksplaatjes zonder passie.
Toch zijn dat soort schoonheidsfoutjes snel vergeten door het krachtige spel van de cast, waarbij gezegd moet worden dat Van Houten bewijst dat ze de beste actrice van Nederland is. Haar spel ontroert.
Verder is het camerawerk van Bert Pot prima in orde en heeft Tom Holkenborg (Junkie XL) een zeer verdienstelijke soundtrack gecomponeerd.
Niet dat ik na het zien van deze film in de toekomst sneller een roman van Van Royen zal oppakken, maar nog een verfilming van dit kaliber zie ik graag tegemoet.
De Gelukkige Huisvrouw draait vanaf 15 april in de bioscoop.
Deze recensie stond ook op het filmblog van Zone 5300.
11 reacties op “De gelukkige huisvrouw”
Quote: ‘De bevalling is zwaar, kent veel pijnlijke momenten en duurt zo tergend lang in de film, dat ik zelden een effectievere reclamespot voor anticonceptiemiddelen heb gezien.’
Fantastisch leuk geschreven weer!!!
Maar ja Nederlandse films doen t toch meestal niet voor mij
Iedere betrokkenheid van Heleen van Royen bij een film is voor mij voldoende om het niet te willen zien. Die vrouw heeft iets ranzigs, iets vies, iets vulgairs, bah bah bah! Als ik haar zie denk ik aan zwetende oksels, vaginale schimmelinfectie en genitale wratten, een hoger ‘gatver-gehalte’ heb ik nog nooit bij een vrouw kunnen ontdekken. Ondanks je enthousiaste review laat ik deze dus aan me voorbij gaan. Carice van Houten in topvorm is niet voldoende om de ranzige Van Royen-associatie tijdens het kijken naar de achtergrond te dringen. Nogmaals, Heleen van Royen, bah! Zo, nu eerst m’n teiltje legen.
Je afkeer voor La Royen snap ik meteen. Maar los daarvan behoor je volgens mij ook niet tot de doelgroep van deze film. Dus ik denk niet dat het zonder de La Royen associatie iets voor je zou zijn.
ik trek die film niet. mijn maag draait al om bij het zien van de trailer. een onschuldig kindje verstoppen in een verhuisdoos. …
en ik heb ook een beetje het gevoel dat carice eens een filmpauze zou moeten inlassen. teveel op het moment. gewoon even teveel.
Van een Carice overdosis heb ik op dit moment geen last. Na Komt een vrouw bij de dokter zit ze mijns inziens weer in een film die wel ergens over gaat.
ik heb ooit het boek gelezen voordat ik überhaupt wist wie heleen van royen was (voordat ze op tv kwam enzo denk ik). Ik was zo onder de indruk van die bevallingsscene dat ik daarna echt heel anders naar moeders ben gaan kijken. Als ik ergens een jonge moeder zag die nog niet zo lang geleden was bevallen dacht ik: hoe kan je hier in hemelsnaam gewoon zitten nadat je dat allemaal hebt meegemaakt? ook vroeg ik aan iedere zwangere: ‘weet je wel wat een totaalruptuur is?’ en ik snapte niet waarom ze zo rustig bleven. Dat gevoel is nu weer weg. Misschien dat ik de film even niet moet zien want ik vrees dat het mijn biologische klok 20 jaar achteruit zet en zo lang heb ik niet meer… 🙂
Die scène hakte er bij mij inderdaad ook op in. Heftig, en zeer overtuigend in beeld gebracht in de film.
Nu kan ik me als man niet zo heel veel bij de zwangerschap van een vrouw voorstellen. Ook al heb de zwangerschap van mijn broertje en zusje van dichtbij meegemaakt. Bij de bevalling was ik – uiteraard – niet aanwezig. Programma’s als De Bevalling kijk ik ook niet.
Maar na het zien van deze scène weet ik zeker dat ik mijn vriendin dit nooit zou aan willen doen. Geen kinderen voor mij dus. 🙂
hahaha dat is gewoon eigenbelang, niks geen lief gebaar 😉
Sssst! 🙂
Na het zien van de trailer heb ik alweer een overdosis drama binnen. Als je daarvan houdt: OK. Maar het is niet mijn kopje thee.
Waar is Fikkie? Heb een portie voor ‘m.