Het concert van Train in de Melkweg was een positieve ervaring.
De laatste anderhalf jaar was ik vaak te vinden in concertzalen. Live bandjes luisteren. Vaak begint het leuk, maar verzakt halverwege de show mijn aandacht. Dan heb ik het wel weer gehad. Niet omdat de bandjes slecht zijn, allerminst, maar meestal duren concerten naar mijn smaak te lang. Dan wil ik weer iets anders.
Bovendien stoor ik mij aan het feit dat het Nederlandse publiek zo veel door de optredens heen praat. De muziekliefhebber zou er spontaan van naar Japan verhuizen waar iedereen respectvol op een stoeltje zit te luisteren.
Maandagavond speelde Train in de grote zaal van de Melkweg te Amsterdam. De sympathieke formatie uit San Francisco scoorde in 2001 een hit met het nummer ‘Drops of Jupiter.’ Van het recente album Save me, San Francisco doet ‘Hey, Souls Sister‘ het goed. Wellicht valt Train onder de categorie meisjesband, oftewel, pop bedoeld voor meisjes en (huis)vrouwen. Maar dat maakt mij niets uit: het album uit 2001 draai ik nog altijd met plezier en ook For Me, It’s You bevat een paar fijne tracks.
In de Melkweg stond ik achteraan in de zaal en bracht ik het merendeel van de show op de trap door. Dat krijg je als iedereen tegenwoordig twee meter is. Dan moet je het hogerop zoeken om nog iets van de band te kunnen zien. De vierde en de vijfde treden gaven een prima uitzicht op de zaal en de mannen van Train. Weet je dat ook weer.
Ik heb me geen minuut verveeld daar op de trap.
Zanger Pat Monahan toonde zich een rasartiest maandagavond. Met zichtbaar plezier zong hij het repertoire van Train, nodigde hij meisjes uit om mee te zingen op het podium en zelfs een paar om knus met hem te schuifelen. Ach, als dan toch de eerste rijen voor het podium vol staan met jonge strakke meiden, waarom niet?
Twitter
Ook toonde Pat, zo mag ik hem noemen, zich zeer media minded. Een paar keer nam hij een fotocamera uit het publiek aan om een foto van zichzelf te maken en tijdens het nummer ‘If it’s love’ nam hij een twitpic van het publiek om die vervolgens te twitteren.
Niet veel later crowdsurfte hij over datzelfde publiek.
Mooiste moment van de avond was voor mij dat Pat het eerste stuk van ‘When I look to the sky’ zonder versterking zong. Voor het eerst was het zo goed als stil in de zaal die avond. Prachtig hoe ver een mooie heldere stem kan reiken. Luister maar:
Wat Pat sympathiek maakt als performer is zijn interactie met het publiek. Ook komt hij bescheiden over. Hij bedankte de fans geregeld voor hun komst en vond het zichtbaar fijn om op te treden. Geen spoortje arrogantie te bekennen. Dat heb ik de laatste jaren wel anders gezien op het podium.
Ingestudeerd
De show zat gelikt in elkaar en het leek een heel spontaan optreden. Leek, want al die spontaniteit was maar schijn. Wie even na het concert googelt, komt veel youtube video’s tegen waarin je Pat ziet crowdsurfen en ook het onversterkte stukje zang is een vast onderdeel in de show. Vind ik dat erg? Nee, het toont alleen maar wat een goede performer Pat is, want alles wat hij deed gisteravond leek spontaan en oprecht te zijn. Daarbij komt nog dat zijn positieve uitstraling op mij een aanstekelijke uitwerking heeft.
15 reacties op “Very enterTRAINing”
Hmm, het komt op mij toch wel een beetje gemaakt over, maar dat komt misschien omdat de muziek niet helemaal mijn smaak is (en ik ben natuurlijk ook geen meisje meer!).
Maar verder heb je natuurlijk helemaal gelijk: je verwacht wel een beetje ‘showman/womanship’ bij een optreden. Op die manier blijft je er beter bij en blijft de herinnering beter dan wanneer er alleen perfect gespeeld en gezongen wordt.
Ja, het is allemaal wat ingestudeerd blijkt achteraf, maar dat merk je tijdens het optreden niet. (Tenminste, ik niet.) Ik vergelijk het met het werk van een goede acteur: die speelt de emotie ook maar toch voel je die bij een goede performance omdat het echt lijkt. Hetzelfde geldt voor een goede entertainer of zanger. Dat hij de emotie weet over te brengen op het publiek, daar gaat het voor mij om.
ik snap niet dat zo’n band acht jaar geleden één hit heeft en dan nu weer één hit… een beetje een two-hit-wonder ofzo… maar lijkt me een sympathieke band verder!
Volgens mij boeren ze buiten Nederland beter en hebben ze daar meer hits gescoord. Maar echt zeker weet ik het niet, want zo diep zit ik er niet in. Feit was wel dat de zaal het beste reageerde op ‘Drops of Jupiter’ en ‘Hey, Soul Sister’. Ik weet wel dat de band een jaar of drie pauze heeft genomen maar dat ze nu dus weer fris en fruitig op het podium staan sinds het uitkomen van het laatste album.
dat zonder microfoon zingen moet je in een iets grotere zaal niet proberen trouwens… dan hoor je het echt niet achterin, hoe hard je ook zingt!
Afleidend van de YouTube video’s die ik zag doet hij het ook in grotere zalen. Eerst dacht ik maandag nog dat hij het nu alleen deed omdat De Max in de Melkweg relatief klein is in verhouding tot de podia waar ze normaliter op spelen. Maar dat bleek dus niet waar achteraf. Maakte voor mij niet uit, ik kreeg toch kippenvel tijdens dat moment. Ik kan een mooie heldere stem, en dan de ballen om het zonder versterking te doen zeer waarderen.
Elvis Costello deed het ook eens in de inmiddels verdwenen Pepsi Stage (thank god). Iedereen was muisstil om wat te horen. Erg gaaf en idd kippenvel opwekkend.
Het is een erg dramatisch moment in de show. Kan me voorstellen dat dat je niet onberoerd laat.
Vraagje: De Pepsi Stage? Waar was dat? De Grote Zaal in de Melkweg heet eigenlijk de Max, van Pepsi Max. Geen idee of mensen die bocht nog drinken trouwens.
hee ja! waar is de pepsi stage gebleven! dat was toch dat ding naast de hmh? ik was daar ooit bij concert heather nova. Alleen heather nova en gitaar en vrouw op viool. Heel intiem. Ik weet nog dat op gegeven moment alle lichten aangingen en dat het toen pauze was. En dat iedereen in de lobby glaasje wijn ging drinken. echt zo’n schouwburg. maar het was eigenlijk net geen schouwburg en net geen concertzaal. net niet dus… daarom zal t ook wel verdwenen zijn…
Ik hou niet van pauzes tijdens een concert. Ook niet van voorprogramma’s trouwens. Die leiden altijd ook tot een pauze. Gewoon hup in 1X alles er doorheen jassen graag.
Al heb ik vorig jaar wel een concert bijgewoond van Ray LaMontagne in de Schouwburgzaal van de melkweg. Hoewel je daar niet in het midden moet zitten als je een kleine blaas hebt, want IEDEREEN in je rij moet opstaan als je er langs moet, vond ik het wel fijn luisteren zo op een stoeltje. Niemand voor je knar van 2 meter 10. Gewoon lekker kijken en genieten van de zanger en zijn band. Zo vind ik het fijn in ieder geval.
@Mennomail: Elvis deed dat gewoon in de bierhal, niet in de (naastgelegen niet meer bestaande) Pepsi Stage.
Anyway, ik vind concerten ook altijd te lang duren. Zeker als ik moet staan (ben ook de jongste niet meer ;).
Grappig: bij Elvis denk ik altijd eerst aan The King, pas daarna valt bij mij het Costello-kwartje. 🙂
Verrek, je hebt gelijk. Elvis met het Metropole Orkest was in de bierhal. Op 6 september 2006.
Ik zag Elvis twee keer. De eerste keer was in de Pepsi Stage. Op 14 oktober 2003.
Ja, ik houd dat soort dingen bij.
volgens mij hebben zij een soort Live effect. in het buitenland bekender dan waar ze vandaan komen?
maar, Train vind ik wel erg goed. vooral qua teksten. Drops Of Jupiter is erg mooi tekstueel!
Dat weet ik eigenlijk niet. Volgens mij zijn ze in de States ook wel populair. Drops of Jupiter vind ik ook een bijzonder nummer. Misschien vind je deze video leuk, daarin wordt uitgelegd wat het nummer betekent en waarom Pat het geschreven heeft: http://www.youtube.com/watch?v=6pO_HdcBVBk