Pseudoniemen kunnen functioneel zijn. Soms klinken ze spannend, soms is een pseudoniem beter dan de knullig klinkende echte naam van de schrijver. Voor sommige publicisten die stevige uitspraken doen, is het soms veiliger om onder een valse naam te publiceren. In het huidige klimaat waarbij de vrijheid van meningsuiting is geclaimd door domrechts is het wellicht beter om politiek gevoelige uitspraken onder een schuilnaam op je blog of Twitter te publiceren.
Toch hou ik niet van pseudoniemen in de sociale omgang. Van artiesten en kunstenaars accepteer ik het meteen, daar niet van, maar als je vriendjes met me wilt worden op Facebook, wil ik toch graag weten wie er achter de naam schuilgaat.
In den beginne van het Web gebruikten veel mensen pseudoniemen. Ik zelf ook, al was al redelijk snel bekend dat Michael Minneboo en Mike’s Webs dezelfde waren. Dat kwam natuurlijk vooral omdat ik op een gegeven moment mijn eigen naam onder de posts zette.
Tegenwoordig moeten we eigenlijk gewoon met de billen bloot bloggen, vind ik. Bovenstaande uitzonderingen daargelaten uiteraard, maar als je blogt over dingen die je interessant vindt of wilt dat mensen je als autoriteit serieus nemen, blog dan lekker onder je eigen naam.
Sinds ik op MichaelMinneboo.nl blog en mensen duidelijk weten met wie ze te maken hebben, krijg ik geregeld leuke klussen aangeboden. De naamsbekendheid groeit door sympathieke retweets of door blogs die voortborduren op wat ik heb gepubliceerd.
Als je over privé-zaken schrijft en alleen maar vrij kunt bloggen als je je eigen naam niet gebruikt, prima, gebruik dan een schuilnaam. Maar ben je nieuw op het blogveld en wil je ‘naam’ maken, gebruik dan vooral je echte naam.
Er is nog een andere belangrijke reden om onder je eigen naam te bloggen: je moet staan voor wat je schrijft. Het zijn jouw woorden, jouw ideeën, jouw beweringen, jouw video’s, jouw foto’s. Kortom: je blog is jouw visie op de wereld. Bloggen doe je met overgave en passie. Het is een persoonlijke bezigheid. Persoonlijker kan bijna niet. Met bloggen zeg je: dit ben ik. Take it or leave it! Waarom zou je je dan verschuilen achter een masker? Als je een mooi stuk hebt geschreven en je publiceert dat met een tevreden gevoel, dan mag je dat best met trots ondertekenen.
Kortom, beste blogger: Aangenaam kennis te maken!
Hoe denk jij over het bloggen onder pseudoniem? Gewoon doen of is het achterhaald?
30 reacties op “Bloggen met de billen bloot”
Ik denk dat een pseudoniem zeker belangrijk is in de levenslessen van het internet, soort van eerste stapjes. Onder een pseudoniem ben je iets veiliger en is een fout maken minder erg, van je fouten leer je.
Veel jongeren beginnen op internet met een pseudoniem, maar er zal een punt komen dat het persoon achter het pseudoniem internet-volwassen wordt en meer zijn eigen naam zal gebruiken.
Zelf begon ik in ergens in de vorige eeuw als Freakenstein op het internet. Tegenwoordig heet ik toch gewoon Frank, Frank Mulder of MulderFrank omdat er nu eenmaal meerdere naamsgenoten zijn.
voor de wedstrijd van Witte Koord destijds voor het neplog schreef ik in eerste instantie ook met pseudoniem. dat ging erg tegen m’n geweten in; beetje mensen voor de gek houden. later maakte ik mezelf wel bekend.
toch had het ook iets bevrijdends. als je vrijuit wilt schrijven maar om wat voor reden niet kunt, door prive- of werkzaken, kan ik me voorstellen dat je zo blogt.
Ja en nee. Natuurlijk ben ik het met je eens dat het prettig is als je weet wie die persoonlijke / originele / boude uitspraken doet, maar niks MOET in dit land. Dankzij pseudoniemen kun je ook wat zeggen als de bedrijfscode van je werkgever voorschrijft dat je niet mag bloggen of twitteren over werkgerelateerde zaken, hoe ver weg van de directe bedrijfspraktijk ook.
Maar het gaat veel verder. Een blogpost is vaak een soort column, en juist columnisten gebruiken vaak een pseudoniem. Waarom? Omdat ze dan meer vrijuit kunnen praten. Jij kent het zelf vast ook wel: schrijf je een kritische recensie, gaat de auteur, organisator of een schare fans je publiekelijk voor rotte vis uitmaken. Natuurlijk moet je voor je mening kunnen staan, maar soms is het ook wel zo prettig om in je werk niet juist tegengewerkt te worden omdat mensen je kritische columns niet blieven.
Dit hele onderwerp kun je trouwens ook heel filosofisch beschouwen: wat is nou eigenlijk een naam? Sommige mensen hebben een vast bij- of roepnaam, vrouwen veranderen hun achternaam als ze trouwen… het zegt dus eigenlijk ook weer niks. Arnoud de Jong is voor mij Verbal Jam, Marco Derksen is Marketingfacts… Als iemand een pseudoniem consequent gebruikt, is dat net zo herkenbaar als een geboortenaam.
Je kunt alles filosofisch beschouwen, maar van Arnoud weet je dat hij Verbal Jam is. En je krijgt bij hem gewoon een portretfotootje te zien. Dat maakt voor mij wel een verschil. Als ik een facebook-verzoek krijg en ik krijg een anonieme avatar bij een pseudoniem, haak ik af.
Dat is precies wat ik bedoel, Michael: een pseudoniem is vaak helemaal niet anoniem. Op Facebook wellicht, maar daar mag het formeel ook helemaal niet. Maar veel bloggers en twitteraars opereren onder een pseudoniem, en weinigen vinden dat erg. Ongeacht de naam weet je door al die berichten wat die persoon vindt. Wat doet dan een naam ertoe?
Ik denk dat er wel een verschil kan zitten in wat mensen zeggen. Als je onder pseudoniem blogt, of reageert voor mijn part, dan heb je misschien de neiging om ergere dingen te zeggen dan wanneer je onder je eigen naam schrijft. Net als wanneer je iemand face 2 face wellicht vriendelijker bejegent dan online. Daarbij heeft bloggen onder je eigen naam ook voordelen. Neem al die reaguurders op Geenstijl die onder pseudoniem reageren of de mensen op Joop.nl. Ik heb altijd de neiging om reageerders die onder pseudoniem reageren en waarvan ik niet weet wie het is, minder serieus te nemen.
Stel dat jij een woordenwisseling hebt met iemand op Twitter en je weet niet wie er achter het pseudoniem schuilt terwijl die persoon je van alles beschuldigt. Hoe reageer je daar dan op? Neem je zo’n iemand minder serieus of maakt dat voor jou geen verschil?
Een anonieme schelder is inderdaad vervelend, omdat je geen referentiekader hebt waar die persoon voor staat. Daarmee kun je iemand namelijk gerichter weerwoord bieden, of kun je zijn motieven vooraf inschatten. Maar als zo’n persoon een helder profiel heeft (blog, bio, veel tweets) dan krijgt hij daardoor wel degelijk een persoonlijkheid. En dan heb ik er minder moeite mee. Anonieme schelders zou ik inderdaad links laten liggen, maar ik vind het persoonlijk te kort door de bocht om met geen enkel anoniempje te praten. Als iemand Herbert de Vries heet, een onbekende is voor mij en bovendien niet te vinden is via Google, is hij net zo anoniem als @Hersenspinsel1973.
Hmm, ik vind het een twijfelgeval. Nou blog ik niet echt, natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat het een zekere ‘vrijheid’ geeft. Ik merk wel dat ik me bij een blogger minder erger aan een pseudoniem dan bij “reaguurders”; mensen die vanuit de heerlijke anonimiteit op hun zolderkamertje ergens in een gehucht in Nederland het hele internet afzeiken zonder hun naam achter te laten; ik word er bijna agressief van. 😀
(wat grappig trouwens om te lezen dat je meer aansluiting hebt nu je je eigen naam gebruikt. Zou dat dan ook een soort van ‘professionaliteit’ uitstralen, toch een echte naam gebruiken? Maar voor hetzelfde geld heet je natuurlijk Herbert de Vries en dan weet het hele internet dat niet. Dat zou wel gluiperig zijn… of niet?)
Ik zeg je met de hand op mijn hart dat mijn echte naam niet Herbert de Vries is 😉
Ben het overigens met je eens: reaguurders met een schuilnaam vind ik ook niks. Die reacties neem ik ook minder serieus.
Wat grappig/interessant dat je het bij artiesten en kunstenaars wél meteen accepteert, terwijl diens werk uiteindelijk vaak net zo persoonlijk is als een blogpost. Ik begrijp dat George Michael beter bekt, en dus verkoopt (?), dan Georgios Kyriacos Panayiotou, en namen als Madonna en Bono en Sting zijn marketing-technisch natuurlijk ook slim. En al die cartoonisten met hun noms de plumes… Nou ja, ik heb niet echt een punt geloof ik, behalve dat dat me opviel.
Mensen kunnen goede redenen hebben om anoniem te blijven maar ik zie toch ook liever namen en gezichten online.
Ik blog al jaren onder pseudoniem, sommigen kennen me bij mijn echte naam.
Heb het altijd prettig gevonden om mijn virtuele wereld gescheiden te kunnen houden van de echte, zelf te bepalen wie wat weet en wat ik laat doorschemeren van de virtuele naar de werkelijke wereld, misschien wat ouderwets gedacht, maar zou houd ik wel mijn sociale kringen gescheiden, waar dat in de fysieke wereld als vanzelf gaat, op mijn werk zit ik op mijn werk en kijkt er niemand van de familie of sportclub mee.. virtueel is het een janboel, iedereen leest alles..
de grenzen vervagen wel, mijn strips onderteken ik met mijn echte naam, op mijn domein staat zelfs mijn gehele cv terug te vinden. Merk ook dat het verwarrend kan werken, mensen met wie ik contact heb die denken dat ze met twee verschillende personen van doen hebben…
het is voor mij meer dan een pseudoniem geworden, het is mijn virtuele kapstok en speelplaats geworden. Misschien dat ik ooit nog eens mijn eigen volledige naam als domein registreer, zal wel een mond vol worden, het is nu lekker compact, kan eens beginnen om alles netjes met mijn eigen naam te ondertekenen.
[…] een ander blog wordt er ook al over gediscussieerd; of het nu wel politiek blogverantwoord is om onder pseudoniem […]
Als gezonde Hollandse jongens (bleekscheten dus) die jij en ik zijn Michael is het ook niet erg nodig dat we ons verschuilen achter een pseudoniem. Maar dat is een privilege dat voor veel andere mensen niet geld: denk bv. maar aan net uit de kast komende homosexuele tieners of transgender mensen die niet hun hele zaakje maar open en bloot op het internet willen gooien. Of willekeurige een ieder die vanwege welke redenen ook niet met hun “echte” naam op het internet willen. Mijn vrouw bv. die uit principe zoveel mogelijk met een pseudoniem door het virtuele leven gaat.
Het is ook onzin om te denken dat alleen omdat daar Martin Wisse staat je met een echte naam te maken hebt. Dat is niet mijn wettelijke naam, niet de naam op mijn paspoort. En dat zal gelden voor het merendeel van de mensen waarmee je in aanraking komt. Je weet niet wat een pseudoniem is of niet, wat een echte naam.
Da’s ook allemaal niet belangrijk. Wat belangrijk is, is je reputatie online. Als je blogt en commentaar levert onder “Martin Wisse” of “Pulse” zoals ik in een ver en grijs verleden op Usenet wel deed, de mensen met wie ik sprak kennen me, weten ongeveer wat ze van me kunnen verwachten of wat ze aan me hebben. Reputatie heeft waarde, veel meer waarde dan een naam.
Kijk maar naar trollen en andere reazuurders: die zijn vaker anoniem dan pseudoniem.
Ik ben het met je eens dat je online reputatie belangrijk is. En dat je die ook met een pseudoniem kunt opbouwen, Maar wat als je als expert op een bepaald gebied bekend staat dankzij je superinteressante blog en men van je gaat vragen daar lezingen over te geven bijvoorbeeld. Dan lijkt een valse naam me niet zo handig, tenzij je met een papieren zak over je hoofd je praatje gaat houden.
Je haalt goede voorbeelden aan waarbij een pseudoniem uikomst biedt. Dat neemt voor mij niet weg dat in andere gevallen ik graag zie met wie ik te maken heb. Als je vriendjes met me wilt worden op Facebook, wil ik toch graag weten wie er achter de naam schuilgaat, bijvoorbeeld. Waarom zou je een pseudoniem gebruiken als je inderdaad, een normale bleekscheet blogger, zoals je het noemt, bent?
“Dan lijkt een valse naam me niet zo handig, tenzij je met een papieren zak over je hoofd je praatje gaat houden.”
Je denkt te zwart wit. Het gaat niet (alleen) om de keuze om volledig anoniem of helemaal met de billen bloot op het internet te gaan, maar ook bv. om het gescheiden houden van je online kringen. Je schuilnaam hoeft niet volledig waterdicht te zijn en ja, er zijn zeker mensen die onder een pseudoniem bekend worden en dat ook in de echte wereld gebruiken. Denk bv. aan de bekende Amerikaanse blogger Atrios, 1 van de eerste linkse politieke bloggers daar. Zijn echte naam was bekend bij mensen die hem in het echte leven ontmoeten, maar werd pas na een aantal jaren algemeen bekend, toen hij het niet langer nodig vond om zijn identiteit als Atrios te ontkoppelen van zijn echte naam.
Net als in het offline leven, waar je wat je tegen je vrienden in de kroeg zegt niet perse wilt delen met je familie of collega’s, is het voor veel mensen handig hun online kringen gescheiden te houden, door het gebruik van schuilnamen of andere maatregelen.
En soms heb je gewoon mensen die voor wat dan redenen ook een andere naam gebruiken dan wat er op hun paspoort staat…
” Als je vriendjes met me wilt worden op Facebook, wil ik toch graag weten wie er achter de naam schuilgaat, bijvoorbeeld. ”
Maar wat voor informatie denk je nu meer te krijgen als ik je vertel dat ik Martin Wisse ben dan als ik je vertel Peer de Plintkabouter te zijn? Je kent me of je kent me niet. Ken je me niet, dan moet je googelen en maakt het dan wat uit welke naam je googelt?
Ik ging er inderdaad van uit dat als je jezelf Martin Wisse noemt je ook Martin Wisse bent. Waarom? Omdat het niet klinkt als een handle, een ‘artiestennaam’ of ‘webnaam’. Maar het gaat me ook niet om hoe je in je paspoort heet. Mensen kunnen voor allerlei redenen bloggen onder een andere naam, moeten ze ook lekker zelf weten. Maar net als wat Edwin hierboven zei: “Mensen kunnen goede redenen hebben om anoniem te blijven maar ik zie toch ook liever namen en gezichten online.”
Ik vind het belangrijk als blogs persoonlijk zijn. En dat kan je op verschillende manieren interpreteren, maar ook letterlijk: dat je weet wie die stukken schrijft. Ik volg bepaalde bloggers omdat ik ze ook persoonlijk heb leren kennen. Maar ook stukken van mensen die ik nog niet persoonlijk ken, maar wel goed zijn en mensen die ik ‘kan’ zien, lees ik liever dan anonieme bloggers. Hetzelfde geldt voor bronnen in de journalistiek. Ja, veel bronnen blijven voor begrijpelijke redenen geheim, maar als je precies weet waar iets vandaan komt, dus van wie, dan beschouw ik dat een betrouwbaardere bron dan een anonieme bron.
Wat Facebook betreft: als een onbekende vriendjes wil worden in mijn sociale vriendennetwerk, en die persoon gebruikt een schuilnaam – voor wat voor reden dan ook – dan heb ik niet de neiging om daar privé-gegevens mee te delen. Dat is mijn goed recht. Als een onbekende vriendjes wil worden en er maar vanuit gaat dat ik hem of haar ga googlen om er achter te komen wie hij/zij is, vind ik dat een verkeerde insteek. Mensen willen iets van je, maar verwachten dat jij moeite doet om uit te zoeken hoe het in elkaar zit.
Nog een voorbeeld uit de trieste praktijk van wanneer pseudoniemen belangrijk zijn: als vrouwelijke online gamer kan het echt wel verschil uit maken of je jezelf bekend maakt met je eigen naam (en het dus duidelijk is dat je een vrouw bent) of onder een schuilnaam. In het laatste geval zal je naar alle waarschijnlijkheid een stuk minder sexistische onzin naar je hoofd geslingerd krijgen dan als je “eerlijk” bent.
Dat is inderdaad in en in triest natuurlijk dat je als meisje niet normaal behandeld wordt in de gamecommunity.
En ook, en ook: lees het volgende: falsehoods programmers believe about names:
People have exactly one canonical full name.
People have exactly one full name which they go by.
People have, at this point in time, exactly one canonical full name.
People have, at this point in time, one full name which they go by.
People have exactly N names, for any value of N.
People’s names fit within a certain defined amount of space.
People’s names do not change.
De eerste zeven van veertig fouten die mensen en programmeurs maken als ze het hebben over echte namen.
Sorry voor het spammen maar dit is iets dat me hoog zit …
Ik merk het zeer regelmatig, mijn eigen achternaam geeft nogal eens problemen met geautomatiseerde systemen. Of met eigenwijze administratrices, die denken “goh, meneer kan zijn eigen naam niet goed schrijven, laat ik het maar voor hem corrigeren” zo krijg ik vaak post onder een geheel andere naam
voordeel is dat ik zelf bij het ontwikkelen van applicaties hier dus wel altijd rekening mee houd 🙂
Ik ken dat probleem: de meeste mensen schrijven mijn achternaam verkeerd. Ook mijn voornaam mag nog wel eens voor problemen zorgen. Ach ja, ik heet toch liever Michael Minneboo dan Pietje Puk. 🙂
Even in aansluiting op wat Martin Wisse zegt, een link http://www.zephoria.org/thoughts/archives/2011/08/04/real-names.html 🙂
Ik merk dat ik gemakkelijker reageer op blogs waarbij de blogger onder zijn/haar eigen naam schrijft of waarvan ik weet wie er achter de betreffende blog zit. Op een totaal anonieme blog zal ik niet zo snel reageren. Ik heb zelf ook wel met de gedachte gepeeld een aparte blog te beginnen onder pseudoniem. Niet omdat anderen niet mogen weten dat ik het ben die blog, maar om te voorkomen dat bekend wordt wie de mensen zijn die in mijn blogs figureren. Zelfs al noem ik iemand meneer of mevrouw X, dan nog kan iemand die mij kent de link leggen met wie X is.
Je maaklt me nu toch nieuwsgierig naar dat anonieme blog… Hoe ga je het noemen? 😉
Wat dacht je van: ‘Ik ken iemand die…’ 🙂
[…] 2009 January 2009 Recente artikelenBlogcollege op de Hogeschool UtrechtOverspel: Boeiend dramaBloggen met de billen blootErik Wielaert: Dwalen in de wereld van elfjes en duivelsStriptips: Week 35 Michaels […]
[…] een persoonlijke bezigheid vind ik. Daarom vind ik het belangrijk dat je onder je eigen naam blogt, zoals ik al eerder schreef. Maar hoe persoonlijk moet je het maken? Hoeveel moet je jezelf blootgeven? Die vraag kent voor […]
de anonieme Geen Stijl bashers. ja, da’s laf volk.
Sindskort pas ik het toe ‘pseudoniem’ maar oh wat vind ik dat fijn!
Ik praat en communiceer makkelijker…en bereik veel sneller mijn doelgroep.
Pseudoniem = Geniaal
Groeten,
Coen