Zo’n 30 procent van de traffic naar mijn site is afkomstig van sociale media. Dus van Facebook en Twitter. Toch stop ik voorlopig met het plaatsen van linkjes op mijn facebookpagina.
Over twee jaar is Facebook zo goed als leeggelopen, vermoed ik. Dan zijn mensen de nare praktijken van het bedrijf wel zat. Zelf heb ik er al jaren een haat-liefderelatie mee. Nog los van de privacykwesties, vind ik het vervelend dat we naar onze vrienden toe marketeers zijn geworden. Soms lijkt het wel als of mensen alleen nog maar bezig zijn met hun content pluggen. Tegenwoordig plaats ik een linkje van mijn blogpost op mijn eigen facebookpagina, maar ook in de verschillende groepen die aan het thema strip verbonden zijn. Gekkenhuis.
Natuurlijk is er ook veel aardige interactie op het netwerk en sociale media kosten daarom ook verschrikkelijk veel tijd. Er is al zo veel content die de aandacht opeist, moet ik daar dan nog echt iets aan toevoegen? Niet als ik vind dat er al te veel is.
I don’t like it
Ook is een (groot) percentage van de likers niet echt geneigd om ook daadwerkelijk op het betreffende linkje te drukken. Men blijft vaak op Facebook en gaat niet naar de betreffende blogpost en reageert op dat kleine beetje tekst dat op de tijdlijn is geplaatst. Daarbij kunnen het aantal likes me inmiddels gestolen worden. Ik koop niks voor een like. Het is een hol symbool. Ik doe verdorie niet mee aan een populariteitswedstrijd.
Nog vervelender: ik merk dat ik het ergens wel leuk vind als er dingen geliked worden. Die aandacht voedt mijn ego. Maar ik wil niet publiceren voor de likes, ik wil publiceren omdat ik het belangrijk vind of leuk vind om het over bepaalde dingen te hebben. En niet egotrippen.
Een andere doorn in mijn oog is dat sinds Facebook reacties bijna nooit meer onder een blogpost terechtkomen, maar discussies altijd op facebook worden gevoerd. Logisch, want daar vindt men het linkje. Prima, dan moet daar dus geen linkje meer staan.
Ik betrap mezelf er nu vaak op dat als ik een stuk heb gelinkt op Facebook, er een onrustig gevoel zich van mij meester maakt. Als Facebook uit staat, heb ik geregeld het gevoel dat ik even moet checken of er al iemand gereageerd heeft. Die onrust verstoort de concentratie op mijn bezigheden. En als er dus iemand gereageerd heeft, ga ik weer reageren, waarna het wachten is op een volgende reactie en voordat je het weet zit je uren te faceboeken terwijl je eigen wel wat anders, wat beters te doen hebt.
Om nog maar te zwijgen over hoe je kunt verdwalen wanneer je de algemene tijdlijn van facebook afgaat. Stukjes, foto’s, linkjes naar onzinnige filmpjes: facebook zit er vol mee. Hoeveel energie gaat er dagelijks verloren om de motor van Mark Zuckerbergs commerciële machine draaiende te houden? Want vergis je niet, al die aandacht en energie spekt de kas van facebook. Daar betaal je deze dienst mee. Hoezo gratis?
Statistieken
Daarom plaats ik dus voorlopig geen linkjes meer op het sociale netwerk. Gaat dat bezoekers kosten? Vast wel. In het begin. Ik heb er vertrouwen in dat wat ik op mijn blog publiceer van zodanige kwaliteit is dat mensen vanzelf wel naar mijn site zullen komen. Dus ook als ze niet in hun facebooktimeline erop geattendeerd worden.
En als ik toch minder bezoekers zal blijven trekken in de toekomst? Ach, wat dan nog? Ik hoef geen adverteerders tevreden te stellen met een indrukwekkend klikratio op mijn site. Ik ben tevreden met het aantal geïnteresseerde lezers dat mijn blog trekt.
Blijven facebooken
Mijn facebookaccount zeg ik overigens nog niet op. Hoewel de tijdlijn van Facebook te onoverzichtelijk is om als goede rss-feed te fungeren, waardoor de noodzaak om deze te volgen voor mijn werk grotendeels komt te vervallen, vind ik het wel leuk om berichten van sommige vrienden te blijven zien. Vooral van vrienden die geen apart blog naast het sociale netwerk beheren.
Maar verder wil ik weer een beetje dat ouderwetse bloggevoel terugkrijgen. Zelf bezoek ik eigenlijk automatisch al de blogs die ik interessant vind, buiten de tijdlijn van Facebook om. Ook maak ik nog steeds gebruik van Netvibes en dat werkt prima.
Misschien dat anderen dat ook weer gaan doen.
23 reacties op “Fuck Facebook!”
Zelf boycot ik façadeboek al een paar jaar nadat ik er mijn (vrijwel nietgebruikte) account succesvol heb opgezegd. Hun 3 hoofddomeinen staan op de zwarte lijst van m’n browsers, waardoor ik er niet toevallig naartoe kan klikken of een deel van die meuk onverwachts embed op een gewone website aantref. Deels heeft dat met die duimpjescultuur te maken, maar vooral met hun ‘privacy’-beleid en Jehovamethodes om mensen naar binnen te lokken en niet meer los te laten.
Daarbij is feesboek in NL gewoon de opvolger van Hyves (die ik veel minder kwalijk vond), en dat soort kliekjesmensen spreken me doorgaans niet erg aan. Wel is het zo dat iets dergelijks het bloggen uitholt. Een grote groep is er mee bezig en dat houdt in dat ze minder bezig zijn met iets anders zoals het zomaar bezoeken van een website of weblog. De vraag is of je dat erg moet vinden, dat waren waarschijnlijk de bezoekers die voorheen maar een paar seconde bleven hangen of in het meest positieve geval de groetjes deden. 😉
@Ximaar: De houdgreep waarin Facebook de gebruikers en bloggers vasthoudt, of die ik in ieder geval ervaar als blogger, staat mij ook niet aan. Dat is een van de redenen om niet meer de linkjes door te plaatsen.
Ik heb op zich niks tegen Facebook als contactmiddel. Wel zijn er steeds meer dingen die ik jammer vind. Voor heel veel mensen is Facebook qua internetmedium een aandachtsveelvraat geworden. In plaats van het (leuke) web optimaal te benutten wordt alles (nieuws, filmpjes, strips, foto’s, etc…) geconsumeerd via FB. En als het niet op FB staat dan hebben ‘we’ het niet gezien.
Waar ik persoonlijk knettergek van wordt dat is A. de inconsequentheid van FB op verschillende apparaten. Als ik op mijn mobiel (Nokia met Windows) kijk dan heb ik een andere tijdlijn dan op m’n Android-tablet en m’n PC laat weer iets heel anders zien. Raarrr… En B: reclame. Na jaren op het web sporen achter te laten zou FB toch moeten weten dat ik niks geef om auto’s, goedkope Russische sloeries en slechte muziek. En toch wordt het op me afgevuurd, alsof het daadwerkelijk in m’n tijdlijn hoort.
Voor wat m’n bezoek aan jouw blog betreft: de regelmaat van bezoek zal veranderen, echter de stukken die me interesseren weet ik echt nog wel te vinden. Daar heb ik inderdaad geen FB voor nodig.
@Jooper: “Voor heel veel mensen is Facebook qua internetmedium een aandachtsveelvraat geworden” Eens, er wordt wel erg veel gedeeld op Facebook. De hegemonie van FB op het web staat me ook tegen.
Wat die inconsequentheid betreft, daar heb ik verder geen ervaring mee, want geen smartphone gebruiker. Maar wat ik wel weet is dat je lang niet alle updates van de mensen die je volgt op je tijdlijn ziet en dat FB daar in selecteert.
En reclame vind ik net als jij abject. Daarom wil ik ook geen linkjes meer doorplaatsen, want in principe gedraag ik me met het onder de aandacht brengen van mijn blogposts niet beter dan de marketeers van bedrijven die je allerlei spullen proberen aan te smeren.
“Voor wat m’n bezoek aan jouw blog betreft: de regelmaat van bezoek zal veranderen, echter de stukken die me interesseren weet ik echt nog wel te vinden. ” Fijn, daar hoop ik ook op 🙂
Het is maar met welke verwachting je de links plaatst op Facebook (en op andere netwerken) natuurlijk. De likes kunnen me ook gestolen worden maar ik heb wel ervaren dat er een aantal lezers op Facebook zijn die via die linkjes op mijn blog komen. Lezers die niet op andere netwerken te vinden zijn en ook zeker niet rechtstreeks mijn blog bezoeken.
Die bezoekersaantallen kunnen me niet heel veel schelen maar ik vind het wel prettig als mijn blogposts gelezen worden door zoveel mogelijk mensen. Voor mij betekent dat ik nieuwe blogposts onder de aandacht breng van zoveel mogelijk mensen en mezelf niet wil beperken tot die geïnteresseerde lezers die de moeite nemen om met enige regelmaat mijn blog te bezoeken in de hoop iets interessants aan te treffen. Het helpt daarbij ook niet dat ik sterk varieer in het soort onderwerpen en dat bij elk onderwerp toch wel zijn eigen doelgroep hoort.
En dus plaats ik linkjes naar mijn blogposts op Twitter, Facebook, Google+ en LinkedIn. Voor nieuwe blogposts genereert dat ruim 60% van de traffic terwijl de rest verdeeld wordt over het rechtstreekse bezoek en de abonnees op mijn RSS feed.
Ik herken wel de frustratie overigens als het gaat om (het uitblijven van) de reacties. Korte reacties worden op Twitter geplaatst en op Facebook en LinkedIn komen soms likes waar ik verder niks mee kan. Aan de andere kant is dat nu eenmaal een sign of the times en betekent het wel dat het gewaardeerd en hopelijk gelezen wordt. Voor die enkele lezer die reageert op Facebook heb ik een plugin in gebruik die, behalve de mentions op Twitter, ook de reacties op Facebook importeert op mijn blog. Natuurlijk heb ik het liefste uitgebreide reacties op mijn blog en hoop ik al jaren op een uitgebreide uitwisseling van ideeën en discussies onder mijn blogposts.
Maar als we het dan toch over verwerken en omgaan met teleurstellingen hebben, dan accepteer ik maar dat de retweets en de likes de norm zijn en focus ik mezelf op het zo goed mogelijk onder de aandacht brengen van mijn eigen ideeën, meningen en blogposts. Of mensen ze nou via RSS lezen, via linkjes op een socialmedianetwerk (en liken) of rechtstreeks op mijn blog kan me niet zo veel schelen. Zo lang ze maar lezen 🙂
Oh ja, zelf zou ik nooit blogs via Facebook lezen. Daar heb ik Feedly voor aangezien ik nieuws, kranten en blogs volg via RSS. Het geeft me ook nog eens een warm en ouderwets bloggevoel….
@Raymond: Bedankt voor je uitvoerige reactie. Ik begrijp dat iedereen anders tegenover het huidige pluggen van blogposts op FB staat en er verschillende gevoelens bij heeft. Dat is ook prima natuurlijk. Ik kon alleen niet anders dan mijn eigen gevoel hierover uitspreken. Ik sta nog wel in dubio, maar vind toch dat ik het niet doorplaatsen van linkjes door moet zetten, vanwege het slechte gevoel dat ik ervan krijg, zoals ik hopelijk duidelijk heb uitgelegd in mijn blogpost.
Het is slim om op zoveel mogelijk plekken naar je content te linken als je zoveel mogelijk mensen wil bereiken. Maar dat leidt ook weer tot overdaad. Mijn facebooktijdlijn schiet voorbij door alle content die mensen plaatsen. Hoe groot is de kans dan dat mensen nog zien wat je plaatst?
Mensen reageren inderdaad op de plek waar ze de link zien staan. Dat vind ik net als jij frustrerend, maar nog frustrerender vind ik het dat je na het plaatsen van je blogpost nog zo lang bezig bent me ‘nazorg’. En voordat ik het weet ben ik weer uren aan het facebooken, wat allesbehalve productief is. Nu ik dit schrijf besef ik me dat ditzelfde ook geldt voor Twitter en niet alleen voor Facebook. Misschien moet ik ook maar stoppen met linkjes plaatsen op Twitter….
Uiteindelijk wil ik me als blogger niet laten leiden door de angst om lezers kwijt te raken of minder gelezen te worden.
Nee, daar moet je je sowieso niet door laten leiden. Ik denk dat je je als blogger en schrijver moet laten leiden door de wens te willen schrijven en al het andere komt op de tweede plaats.
Mbt de nazorg is het ook weer een kwestie van perspectief. Op Twitter zit ik sowieso veel en de interactie daar beschouw ik niet als extra werk dat gekoppeld is aan bloggen. Op Facebook plaats ik weliswaar de link maar reageer ik zelf niet op de mensen die daar reageren (een enkele uitzondering nagelaten) en datzelfde geldt voor Google+ en LinkedIn. Het is dus meer een zenden ding waar anderen wellicht iets aan hebben en waar ik zelf eigenlijk geen nadelen van ondervind.
Maar daar kijk je duidelijk anders aan dus in dat licht kan ik je keuze heel goed begrijpen.
Ik zou inderdaad geen reacties op FB kunnen negeren. Ervan uitgaande dat ze inhoudelijk zijn dan.
Overigens, nu we het er zo over hebben, denk ik wel: Waar maak ik me eigenlijk druk om? Ik had net zo goed gewoon kunnen stoppen met linkjes te plaatsen op FB zonder er een blogpost over te schrijven en er een big deal van te maken.
heb niet bijgehouden hoeveel maanden ik nu van fb af ben maar ik mis helemaal niks. de aandachttrekkerij mis ik niet en sterker nog, ik hoef helemaal niets te pluggen op fb. dat doen namelijk de mensen zelf die een blog zo nieuwswaardig, grappig of goed vinden dat ze zelf mijn link op hun fb zetten. traffic komt vaak via fb op mijn site zonder dat ik er iets voor heb hoeven doen.
content pluggen vind ik helemaal niet erg, trouwens, als het maar niet de hele dag gebeurt en ligt het er ook erg aan hoe je dit doet.
@Karin: Dat klinkt interessant. Wat vind jij een goede manier van content pluggen en beschouw je als een slechte manier?
zelf plaatste ik op facebook tot voor kort links naar nieuwe posts op mijn fotoblog. facebook is voor het grootste deel van de mensen in mijn directe omgeving het enige platform waar men actief is. anders zou men mijn foto’s sowieso niet zien (het blog bookmarken en rechtstreeks bekijken, dat doet gewoon niemand).
toch ben ook ik hier een maand geleden mee gestopt. directe aanleiding was de onthulling dat facebook gemanipuleerd had met de tijdlijn van sommige gebruikers, om de emotionele stabiliteit uit te testen. iets wat me net een beetje te veel aan bepaalde praktijken van de nazi’s deed denken.
maar ook het al genoemde daadwerkelijke bereik was veel te klein. facebook laat maar iets van 20% wat je contacten of likes posten in je news feed zien, en blijkbaar zaten mijn updates bij iedereen meestal in de verborgen 80%. zelfs mijn eigen vriendin zag mijn updates vaker niet dan wel. nogal zinloos dus.
maar inderdaad: een big deal is het niet. we hebben de neiging onze activiteiten op het web te overschatten, omdat we er aardig wat tijd, energie en (hopelijk vooral) plezier in steken. maar zo belangrijk is het voor anderen natuurlijk niet. want in de maand dat ik nu onaangekondigd volledig stil ben op facebook, is er nog niemand geweest die er digitaal of in real life iets over gezegd heeft. men klikt er misschien een keer toevallig op als het voorbij komt, maar mist het ook niet als het er niet (meer) is.
@Robert: Allereerst, interessant fotoblog heb je! Ik denk ook dat – over het algemeen- onze mediauitingen voor onszelf belangrijker zijn dan voor anderen.
Ik stoor me zelf ook mateloos aan de FB manipulaties. Dat van die psychologische testen vind ik heel erg, maar ook al die kleine manipulaties als het gemor aan je tijdlijn, wat je wel en niet ziet en het proberen je te motiveren om via geld je content onder de aandacht te brengen… Ik snap dat de lui van FB geld moeten verdienen, maar liever niet op die manier.
Hey Michael,
We hebben het er natuurlijk al een beetje over gehad en in het verleden spraken we er al regelmatig over. Laat ik voorop stellen dat ik het ook nog steeds tof vind als interactie zich daar afspeelt waar ik teksten publiceer en dat ik het ook nog steeds puik vindt als er dingen gebeuren op m’n blog, een biebplatform of waar dan ook.
Ik realiseer me wel steeds vaker dat het zo gewoon allemaal niet meer werkt. Als ik jouw tekst lees zie ik eigenlijk heel veel verschillende dingen. De ene opmerking heeft te maken met de aandachtsspanne van de mensch van nu, weer een ander met de technologie en strategie van Facebook en de derde met het gedrag van mensen op Facebook en andere media, of met de aard van mensen zelf. Wat het probleem met ons allemaal is (en ik reken mezelf daar ook nadrukkelijk toe) is dat we veel te veel bezig zijn met onszelf. We schrijven dapper dat een blog of ander platform ook voor onszelf is en wat dies meer zijn, maar stiekem vinden we het gewoon ook heel leuk dat mensen ons lezen, er iets van vinden en er iets mee doen. Als men reageert wordt het helemaal leuk.
Maar laten we het publiek nu eens zien als vrienden, klanten of belangstellenden: hoe klantvriendelijk of ‘vriendvriendelijk’ zijn we nu eigenlijk door overal maar linkjes te plaatsen in de hoop dat ze dan komen? Waarom plaatsen we de teksten dan niet overal waar die mensen zitten, in plaats van linkjes. Wat is er mis met reacties op Twitter, Instagram of waar dan ook. Als het voor de mensen daar makkelijk is moet je toch eigenlijk gewoon al blij zijn? Dat sommige mensen ’s avonds maar een uurtje of twee hebben om met hun mobiel of tablet alle informatie en infotainment langs te crossen: dat is waar het om gaat.
Je merkt zelf ook op dat je geen smartphone hebt maar je zou eigenlijk eens moeten testen hoeveel makkelijker het is om iets terug te zeggen in de Facebook of Twitterapp op je mobiel, dan door te klikken naar het blog, in te loggen, te scrollen en te typen. Daar kun je niet aan voorbij gaan eigenlijk, want inmiddels doet misschien wel 80% van de mensen het zo. Of op een tablet. Dan ziet het er opeens allemaal heel anders uit, is het nog kortademiger. Ik heb me er ook vaak over opgewonden en doet dat met vlagen nog steeds, maar ik besef dat het mijn eigen kronkels zijn.
Ik maak dezelfde fouten als bijvoorbeeld bibliotheken, die maar blijven hopen op mensen die naar hun gebouwen komen en boeken lenen. Die vlieger gaat nog maar beperkt op. Nu heeft de grote massa het grote gemak tot de beschikking en men publiceert er lustig op los. Het enige dat daarbinnen nog telt is dat je dingen deelt die waarde toevoegen. En dan kost het inderdaad ook nog enorm veel tijd om dat links en rechts onder de aandacht te brengen. De wereld is versnipperd.
Maar hoe hard Facebook ook zuigt, als infocontainer vol commercie, idioterie en meer van dat fraais: het is een web op zichzelf geworden, en voor veel mensen een van de weinige plekken waar ze graag vertoeven. Crowdsourcing voor Middelburg Dronk op de Wiki? Praktisch nul. Op Facebook: vrijwel dagelijks. Interactie en reacties op Ik geef weg op Facebook? Onvoorstelbaar groot. Maar alleen als er wat te halen valt. Als er controverse is. Als mensen iets mooi vinden. Of toevallig zien omdat ze er toch al keken. Dat gaan we niet veranderen, daar geloof ik niets van.
Het kan best zijn dat FB instort op zeker moment maar de massa is zo groot dat er echt wel een goed alternatief moet komen. Mensen haken net zo makkelijk af, dat is waar, maar ze zoeken toch steeds weer de soortgenoten op. Neemt niet weg dat er buiten FB ook nog veel moois is. Net als jullie is mijn hoofdbron ook nog altijd RSS, maar dan wel meestal op de telefoon. Klikkerdeklik, in een smerig hoog tempo. Als veelvraat wil ik ook gewoon veel. En ik blijf blogs met plezier lezen. Maar net als van de week: heb ik het ook eens druk met deadlines etc en zie ik de link nogmaals langskomen, maar dan nu in Twitter. Daar is de dialoog dan net snel genoeg om het werk niet te storen. Voor deze reactie moest ik echt even gaan zitten, nu. Geen probleem, want ik vind dit razend interessant zoals je weet, maar het zegt toch ook al wat dat het voor een adept dan een paar dagen duurt voor het ervan komt. Is gewoon een kwestie van prioriteiten natuurlijk maar ik bedoel vooral: wat kunnen we verwachten van ‘gros van de internetgebruikers’ (om maar even te generaliseren)? Eigenlijk volkomen logisch dat zij een groot deel van de tijd blijven hangen waar ze zijn, ook vaak op Facebook. Het is gekker dat wij het graag anders zouden zien, denk ik.
@Ha, Edwin! Bedankt dat je tijd hebt genomen om uitvoerig op deze kwestie te reageren. Ik ben het in grote lijnen helemaal met je eens.
Ja, we zijn veel te veel met onszelf bezig. Om even voor mezelf te spreken: de aandacht op FB en andere sociale media voedt mijn ego enorm en eerlijk gezegd is die al groot genoeg. Ik vind we te veel egotrippen op vooral FB en om mezelf een halt toe te roepen dus geen linkjes meer van mij daar. Ik wil geen aandachttrekker meer zijn en dat is lastig als je freelancer bent en jezelf in the picture wil spelen.
Daarentegen vind ik het nog steeds heerlijk om te schrijven, te bloggen en via mijn blog zaken onder de aandacht te brengen. Tegelijkertijd besef ik dat er sprake is van overkill. Wat te doen, vroeg ik me af…. Voor mij is de conclusie: bloggen wanneer ik wil en wanneer ik daar behoefte toe voel, maar het niet meer van de daken schreeuwen.
Wat het reageren betreft snap ik één ding niet zo goed. Je ziet iets op FB, drukt op de link en leest het blogartikel. Vervolgens ga je weer terug naar FB en de link om een reactie te plaatsen… Dat lijkt mij juist omslachtiger dan onder de betreffende blogpost reageren. Of mis ik iets in de handeling? Kan heel goed, want inderdaad ik gebruik nog geen smartphone. Ook weer een kwestie van zelfbescherming eigenlijk.
Je hebt gelijk natuurlijk: zelfs als we FB over twee jaar dicht gooien, dan gaan we weer ergens anders verder met dezelfde dingen. Ik denk niet dat dat snel zal veranderen. Van Friendster, naar MySpace, naar Hyves, naar Facebook. Zoiets.
“Nu heeft de grote massa het grote gemak tot de beschikking en men publiceert er lustig op los. Het enige dat daarbinnen nog telt is dat je dingen deelt die waarde toevoegen.” Ja maar, we delen juist zo verschrikkelijk veel op sociale platforms. Ik zie van veel dingen de waarde niet meer in. En door de overkill begin ik echt doof te worden voor alle linkjes, postjes, etc. Misschien is het alleen mijn vermoeide geest, maar ik heb het idee dat er wel wat minder gedeeld mag worden. Iedereen wil zijn punt maar maken over van alles en op FB zie je tig keer dezelfde linkjes naar guitige video’s, foto’s of nare vliegrampen voorbij komen.
Ik moet wel zeggen: ik plaats nu een paar dagen niets meer door en ik heb het idee dat er nu al meer reacties op mijn blog staan dan voorheen. Misschien maar een tijdelijke opleving, misschien toeval. Ik geniet er in ieder geval wel van. 🙂
Op facebook blijven aangeklikte links binnen fb-omgeving, dat navigeren valt dus wel mee. De pagina wordt daar geladen als het ware. Knap irritant als je wilt delen op andere netwerken overigens. Maar nu reageer ik op telefoon, zojuist op laptop. Nu moet ik dan alles weer invullen en schrijf ik in klein veldje. Kan er geen screenshot van toevoegen. Dat is denk ik toch de reden dar veel mensen het laten.
En de overvloed is groot idd. Zo slecht was het web tot 2006 nog niet. Misschien komt er straks wel iets heel anders en kunnen we weer eens lekker gaan pionieren, in overzichtelijke groepjes 🙂 Goed weekend maestro!
“Maar nu reageer ik op telefoon, zojuist op laptop. Nu moet ik dan alles weer invullen en schrijf ik in klein veldje. Kan er geen screenshot van toevoegen. Dat is denk ik toch de reden dar veel mensen het laten.” Dat zou goed kunnen. In dat opzicht is reageren op de plek waar je de link vindt inderdaad makkelijker.
Ik ben benieuwd wat nieuwe ontwikkelingen ons zullen brengen, Edwin. Al ben ik over het algemeen een trage adapter. Ik hou erg van het ouderwetsche bloggen 🙂
Jij ook een goed weekend in het prachtige Middelburg gewenst!
Facebook is gewoon geld aan het verdienen via het bieden van een handige service. Het snoept veel van wat wij doen af. En dat is onze business. Dus als je het zakelijk bekijkt is Facebook gewoon een concurrent van ons. Maar als iedereen daar reageert doet Facebook iets beter dan wij op dat vlak. Wat ik overigens echt beaam want de comment op WordPress hadden jaren geleden al een innovatie slag moeten hebben. Comments bungelen onderaan de post en niemand scrolt zover. Bovendien moet je teveel dingen invullen. Op de mobiel, waar iedereen op zit, is het niet te doen. En dus gebruiken we Twitter of Facebook als we willen laten blijken of we het ermee eens zijn of niet.
Een discussie kan zinvol zijn. Maar over het algemeen is het niet veel soeps. Het is gewoon wat gekeuvel en gezanik maar het echte werk zit hem in het afzonderen en iets maken. Vind ik dan als maker. Het hebben van een mening is simpel, dat heeft iedereen namelijk. En juist daarom is het op Facebook zo’n drukke boel.
Wat de key is: Original Content. Daar blijf ik bij. Heel lastig, maar er is niets anders. Althans voor mij. De rest, is echt bijzaak.
@Marco: Ja, daar zeg je wat. De innovatie van wordpress mag wel vlotter op dat gebied.
Laat ik nog aan je comment toevoegen dat veel reacties op FB inderdaad op het niveau van gekeuvel blijven steken. Of in ‘ik vind dat…’. Is mijn veronderstelling juist dat dit door de aard van blogs op blogs dus anders is of is dat alleen maar wishful thinking? Ik weet daar niet meteen een antwoord op.
als de balans wegvalt tussen de verhalen die je wilt vertellen en de marketing rondom je werkzaamheden. ik blijf bij de mensen die hun ‘menselijkheid’ in balans hebben naast de nieuwswaarde die zij presenteren van hun werk. dat is ook waaraan ik me probeer te houden. ik zou het liefst informatief, grappig, interactief en ‘nieuwswaardig’ willen zijn op alle sociale media platforms die ik gebruik. als dat scheef zit gaan mensen weg en ga ik bij anderen weg.
@Karin: Ja, interessant: menselijkheid. Over persoonlijk bloggen spraken we al eerder en ik ben het met je eens dat wat je als blogger doet altijd een persoonlijke insteek moet hebben. Of in ieder geval zo veel mogelijk. Het hangt een beetje van je definitie daarvan af, maar ik beschouw recensies die ik schrijf of iets als Minneboo leest als persoonlijk bloggen. Het aankondigen van events, exposities of andere zaken die uit een persbericht afkomstig zijn, zijn alleen persoonlijk te noemen in zover de blogger de keuze maakt om deze te plaatsen. Ik vind dat ik een persoonlijke benadering heb wat het medium strips betreft, al moet ik zeggen dat meer dagboekachtige posts een richting is die ik weer wil gaan inslaan.
Hoewel ik vind dat ik de balans die jij in je comment beschrijft nooit heb verloren, is het wel zo dat door de interactie op facebook de tijd die je in het sociale platform steekt, gevaarlijk veel kan worden. En dat kan ten kosten gaan van de verhalen die je echt wil vertellen. Tenminste, in mijn optiek.
[…] op de bank te zitten en ik check mijn mail en social media niet constant. En ja, voorlopig zet ik mijn voornemen om geen linkjes meer op facebook te plaatsen voort, want het bevalt me […]
[…] moet je doen, daar moet je niet te veel over praten. Wat ik wel nog even wil zeggen is dat ik sinds ik gestopt ben met het pluggen van de blogposts op Facebook weer een beetje het gevoel van het ouderwets bloggen heb teruggekregen. Van de tijd vóór […]
In de maand dat ik geen linkjes doorplaatste op Facebook werd ik actiever op andere sociale media. Ik maakte zelfs een account aan op Pinterest. Waarom?
‘Je wilt toch dat je stukken gelezen worden?’ vroeg een vriend van me toen ik hem vertelde dat ik Facebook tijdelijk achter me had gelaten. Die vriend is ook behoorlijk actief op Facebook, dus misschien ziet hij het sociale netwerk van Mark Zuckerberg als de belangrijkste plek om met zijn lezers te communiceren. Als het niet op Facebook staat, bestaat het niet. Helaas zit daar een kern van waarheid in. Nu geloof ik wel dat we op een gegeven moment Facebook massaal zullen gaan verlaten – waarschijnlijk omdat ze de duimschroeven te strak aandraaien om maximale winst uit de gebruikers te persen. Maar voorlopig zitten er nog heel veel mensen op Fakebook.
Ik schreef wel in dat het aantal hits op mijn site me niets uit moesten maken, maar dat doen ze wel. Natuurlijk wil ik door zoveel mogelijk mensen gelezen worden. Ik schrijf over strips om dit prachtige medium onder de aandacht te brengen, dus wil ik ook zoveel mogelijk potentiële lezers van het beeldverhaal bereiken. Dus toen ik geen linkjes meer doorplaatste op Facebook en merkte dat het aantal bezoekers inderdaad naar beneden ging, begon ik actiever te worden op andere sociale netwerken.
Twitter begon ik meer te gebruiken en dat was leuk, want een mooi medium met veel interactie. Eigenlijk vind ik Twitter ook veel leuker dan Facebook. Ook plaatste ik linkjes door op Google+ en soms op LinkedIN. Twee netwerken die ik daarvoor nagenoeg links had laten liggen.
Tot slot maakte ik ook een account aan op Pinterest. Ik plaatste afbeeldingen uit mijn blogpost op een board in de hoop dat mensen dat naar mijn site zou lokken. Dat heeft tot nu toe weinig vruchten afgeworpen. Ik geloof dat er in de afgelopen weken één illustratie is doorgepint en wel deze:
Hoe dat komt? Simpel: alleen dingen plaatsen op Pinterest en verder niemand volgen en niets van anderen op je eigen boards zetten, maakt je nagenoeg onzichtbaar op dat sociale netwerk. Wil je Pinterest voor je laten werken, dan moet je zelf heel actief worden: anderen volgen, pins liken. De hele reutemeteut. Hetzelfde geldt volgens mij voor Tumblr. Daar had ik even geen zin in.
Waarom ben ik nu weer terug op Facebook? Daar heb ik twee redenen voor. Allereerst kreeg ik het verzoek van mensen in mijn FB-netwerk of ik niet toch weer dingen wilde doorplaatsen. Ik kan wel heel koppig vinden dat mensen rss-feeds moeten gaan gebruiken of een handige tool als bloglovin’, maar je kunt mensen niet dwingen hun gedrag te veranderen. Reden twee is eigenlijk heel simpel: veel stripliefhebbers zijn vriendjes met me geworden op Facebook omdat ze graag mijn artikelen over het beeldverhaal lezen. Waarom zou ik die lezers niet tegemoet komen door even een linkje op mijn Facebook-pagina te plaatsen? Want nogmaals: het gedrag van anderen verander je niet zomaar.
Ben ik nu terug bij af? Nee, want ik heb in die maand afwezigheid op Facebook nogmaals gemerkt dat ik het niet zo’n fijn platform vind en dat ik het niet erg vind om niet in te loggen. Soms is Facebook best handig, bijvoorbeeld om met verre vrienden in contact te blijven of simpel even te checken wat iemand bezighoudt. Maar het is wel een groot marketeernetwerk geworden. Dus gedraag ik me net als de meute daar en plaats ik braaf mijn linkjes door. Op reacties reageer ik bijna niet. Gelukkig plaatsen sommige mensen ook nog steeds reacties op mijn blog en daar reageer ik dan natuurlijk wel op. Ik ben er ook achtergekomen dat ik het aantal lezers op mijn blog wel belangrijk vind. Dat ontkennen heeft geen zin. Op een gezonde manier omgaan met dit gegeven overigens wel. Voor mij betekent dat het geen leidraad voor het bloggen mag zijn, maar dat ik het wel interessant vind om te zien welke posts het goed doen.
En vooralsnog heb ik nog geen last van het onrustige gevoel dat ik altijd had als ik weer een linkje op Facebook had geplaatst. Dat gevoel dat je wil checken of er al mensen hebben gereageerd of je link hebben geliked. Dat nare onrustige gevoel dat teveel afleidt van belangrijke zaken.
En, nog belangrijker: in die maand afwezigheid kreeg ik het ouderwetse bloggevoel weer terug. En gelukkig is dat er nog steeds. Ik weet ook wel dat het nooit meer zo spannend wordt als het tijdperk van voor social media. Bloggen is door de komst van Twitter en Facebook onherroepelijk veranderd. Maar nog steeds heb ik soms de spannende kriebels als ik een post online zet en daar gaat het voor mij grotendeels bij het bloggen om. Het moet leuk zijn!
En Pinterest? Daar blijf ik zo nu en dan nog wel wat illustraties doorplaatsen, maar ik wil er niet te veel werk van maken. Sociale media zijn al bijna een dagtaak.
Lees ook:Facebook: Vind ik (niet meer) leukFacebook is onleesbaarDit zijn de nieuwe middeleeuwenFuck Facebook!Acht jaar bloggen