Magnum P.I.: Ook nu nog goed genietbaar

De afgelopen maanden vermaakte ik met afleveringen van de serie Magnum P.I., waarin Tom Selleck de sympathieke privédetective gestalte geeft. Het is allemaal zeer onschuldig en luchtig vermaak, en ondanks het feit dat die serie ook alweer dertig jaar oud is, nog zeer genietbaar.

Magnum woont in het luxueuze gasthuis (Robin’s Nest) op het Hawaiiaanse eiland Oahu op uitnodiging van de eigenaar Robin Masters, een bekende auteur van spannende boeken wiens gezicht men nooit te zien krijgt. Magnum mag er verblijven in ruil voor onderhoud en bewaking van het landgoed. Robin’s Nest wordt gerund door de Engelsman Jonathan Quayle Higgins III (John Hillerman), een ex-sergeant-majoor van het Britse Leger. Higgins wordt bijgestaan en bewaakt door twee zeer goed getrainde Dobermanns, Apollo en Zeus die het niet zo hebben op Magnum.

De detective heeft twee goede vrienden, TC en Rick, die hem geregeld helpen zaken op te lossen. TC is een helikopterpiloot die een toeristisch charter bedrijfje runt genaamd Island Hoppers en Rick de eigenaar van een luxe privé-club. De twee vrienden worden in de afleveringen overigens ook vaak genoeg gebruikt als comic relief. Vooral TC moet het in dat opzicht ontgelden.

De serie is een creatie van Glen A. Larson (daar is ie weer) en Donald P. Bellisario.

Vietnam
Interessant is dat de verhalen vaak naar het verleden verwijzen. Magnum is een voormalig US Navy SEAL die in Vietnam gediend heeft. Als er ooit een film over het personage gemaakt wordt, zal zijn geschiedenis ongetwijfeld een update krijgen en zal hij in een meer recentere oorlog hebben gediend. Bijvoorbeeld in Afghanistan of Irak. In principe zijn oorlogen in dat opzicht inwisselbaar. Maar omdat de serie zich in de jaren tachtig afspeelt, wordt er dus veel verwezen naar gebeurtenissen waar huidige series het zelden nog over hebben, simpelweg omdat die generatie aan het uitsterven is. Dat vind ik erg interessant.

Volgens wikipedia was Magnum P.I. een van de eerste series die op positieve wijze een beeld schetste van de Vietnam-veteraan:

“Magnum P.I. is een combinatie van actie, comedy en drama. De impact van de show reikte verder dan de simpele plots van het personage dat telkens de misdaad van de week oploste. Ze maakte een aanklacht tegen de moeilijkheden die Vietnamoorlog-soldaten ondervonden met het zich terug aanpassen in en aan het burgerlijke leven. Een feit is dat Magnum een van de eerste series was die geregeld op zoek ging naar de impact van de Vietnamoorlog op de Amerikaanse culturele “psyche”. Magnum P.I. was dan ook uniek in het medialandschap van Amerika in de jaren 1980.

Magnum en zijn vrienden zijn niet beschaamd om in Vietnam gevochten te hebben. Ze hebben wel emotionele en lichamelijke littekens over gehouden aan die oorlog, maar alle drie kijken ze er op terug met trots. Het was een nieuwe benadering van de Vietnamveteraan: gewoonlijk werden deze in de Amerikaanse media geportretteerd als dolgedraaide soldaten zoals in de films First Blood en Apocalypse Now.”

Behalve sociale relevantie, biedt de serie natuurlijk genoeg eye-candy. Niet in de laatste plaats geldt dat voor de prachtige knalrode Ferrari 308GTS waarin Magnum rondrijdt, maar ook voor de aantrekkelijke guest stars die Thomas Magnum inhuren.

De meeste afleveringen staan overigens op zichzelf. Je kunt gewoon ergens in de serie beginnen en verder kijken, of willekeurig wat afleveringen kijken. Zo waren series vroeger. Nu heb je meestal te maken doorlopende verhaallijnen die ervoor zorgen dat je een serie van begin tot eind kijkt. Dat is leuk kijken, als de serie goed is. Toch vind ik die oude formule ook wel weer aardig. Iedere aflevering beginnen we met een vrijwel schone lei: het vriendinnetje dat Magnum vorige week had, is opeens als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien wordt er ooit aan haar gerefereerd, waarschijnlijk niet.

Genderbender
Ik heb Tom Selleck altijd een sympathieke acteur gevonden en Magnum lijkt hem een rol op het lijf geschreven te zijn. Toch is er ook iets geks aan Selleck als Magnum. Aan de ene kant is hij heel mannelijk, of wat we in de jaren tachtig in ieder geval onder die term verstonden: open bloesjes waaruit het borsthaar rijkelijk prijkt, een dikke snor onder zijn neus en korte, zeer korte broeken waardoor zijn gewaxte benen goed te zien zijn. Als Magnum boos wordt of vrolijk is, gaat zijn stem omhoog, wat hem een wat verwijft stemgeluid geeft. Met die snor en zijn korte broekjes zouden we hem tegenwoordig kunnen aanzien als een verdwaald lid van The Village People. Hij is dus mannelijk, maar is ook wat verwijfd. Maar misschien is dat ook juist hetgeen wat hem zo sympathiek maakt.