Het einde van verplichtingen

Soms moet je jezelf weer even helpen herinneren waarom je bepaalde dingen doet en dat je die dingen ook kunt laten.

Laatst had ik kort contact met de blogger die achter de tumblr Megatrip zit. Een DJ ergens in de wereld die mix tapes maakt. Hij plaatst vaak tof grafisch werk uit strips, maar zet daar dan nooit de bron bij. Jammer, want veel van die stripplaatjes prikkelen de nieuwsgierigheid en nodigen uit om de strip te gaan lezen. Op die manier kun je op een heel toegankelijke wijze strips onder de aandacht brengen bij je publiek.

Ik raakte met hem via tumblr chat aan de praat omdat ik benieuwd was waar dit panel vandaan kwam:

Dat bleek een Deadpool comic te zijn, maar welke wist hij niet meer.

Toen ik hem vroeg waarom hij geen bronvermelding doet, antwoordde hij: ‘Because it’s already too time consuming without making notes on every picture I post.’

Het kost hem te veel tijd.

Ik krab dan altijd een beetje achter mijn oor, want als je vindt dat bloggen te veel tijd gaat kosten, waarom blijf je er dan mee doorgaan? Niemand verplicht je immers om een blog bij te houden. Je moet het doen omdat je het leuk vindt.

Maar goed, misschien blogt King Megatrip, zoals hij zichzelf noemt, vooral om zijn eigen producties en kunst onder de aandacht te brengen. Dan is bloggen vooral werk en je hebt niet altijd zin om te werken.

Bloggen voelt voor mij ook vaak als werk… Tenminste, het hangt er een beetje af met wat voor stuk ik bezig ben. Schrijf ik vanuit mezelf omdat ik iets kwijt wil, dan kost bloggen mij geen moeite. Voel ik mij verplicht om ergens over te bloggen, een recensie, persbericht of een verslag, dan is het andere koek.

Bijvoorbeeld als er een signeersessie in de buurt is. Dan ga ik vaak toch weer heen, terwijl ik eigenlijk op mijn spaarzame vrije dag ook wel eens wat anders wil doen dan in een stripwinkel rondhangen en een video schieten. Bovendien vraag ik me wel eens af om men dat wel waardeert, want het levert uiteindelijk geen stuiver op en kost me een hoop tijd.

De sleutel hier zit hem natuurlijk in het ‘verplicht voelen’.

Het wordt weer tijd dat ik mij realiseer dat ik die verplichting mezelf ooit heb opgelegd en dat ik hem dus ook weer kan afleggen. Laat een jonge blogger vanaf nu maar dat soort sessies verslaan. De laatste jaren zijn er genoeg nieuwe blogs bijgekomen en de meeste runnen advertenties en dat soort dingen.

Dit soort gedachten heb ik overigens wel vaker gehad zonder er over te schrijven. Maar nu leek het me goed om het eens op papier te zetten. Als is het maar om mezelf duidelijk te maken hoe ik er nu in sta.

Misschien ga ik wel gewoon een tijdje over heel andere dingen schrijven. Interesses genoeg. Of misschien plaats ik wel alleen mooi artwork als ik het ergens tegenkom. Net zoals ze altijd op tumblr doen. Maar dan wel zoveel mogelijk met bronvermelding natuurlijk.

Ik heb op dit moment geen zin om me aan een bepaalde koers vast te houden, behalve dan dat ik het juk der verplichting vanaf nu van me afwerp.