De telefoon gaat. Ik ben uitgenodigd voor het sollicitatiegesprek bij een grote uitgeverij. Nog een paar dagen de tijd om een passende garderobe aan te meten. Aangezien het gaat om een journalistieke functie hoef ik niet in het pak. Gelukkig maar, ik heb geen pak en niet zonder reden. Een stropdas staat me niet. Bovendien passen de functies die het dragen van een pak vereisen ook niet goed bij me. Een colbertje daarentegen wel, dus die kan ik zo uit de kast halen. Net als een bijpassende broek.Mijn tevredenheid maakt plaats voor zorg op het moment dat ik mijn ogen naar beneden richt. Die schoenen kunnen eigenlijk niet. Ik kan moeilijk op mijn gympen binnenwandelen. En bellen naar de secretaresse om te vragen wat de mensen daar dragen lijkt me een beetje stom overkomen. Dan maar schoenen kopen. Bah, ik háát schoenen kopen. Winkel in, winkel uit. Uitzoeken, passen, afkeuren. Te groot, te klein, verkeerde kleur, te duur, te stom. Er is altijd wel een reden om ze niet te nemen. Maar de tijd dringt: morgen heb ik het gesprek al. Bovendien heb ik meer te doen dan alleen shoppen voor schoeisel. Dan maar minder kritisch. In de uitverkoop vind ik een paar naar Italiaans model. Met van die punten. Gatverdamme. Ik zou er niet eens in begraven willen worden, maar zie geen andere keus. Ze zitten redelijk, maar lopen niet echt lekker. Toch maar meenemen. Thuis test ik mijn nieuwe stappers op het tapijt, maar de tijd ombreekt om ze echt in te lopen. De volgende dag zitten de namaak Italianen in mijn schoudertas. Onderweg lees ik me in over de functie waarna ik solliciteer. Het is goed dat ik al bekend ben met het blad. Dat scheelt veel. Voor het gebouw van de uitgever verwissel ik van schoenen. Een beetje ongemakkelijk loop ik het pand binnen. De receptionist vraagt of ik even wil wachten. Ik staar naar de schoenpunten. Ze glimmen in het zonlicht en trekken veel te veel aandacht naar zich toe. Mijn toekomstige werkgever loopt me tegemoet. De eerste indruk is heel belangrijk bij een sollicitatiegesprek. Bij het opstaan trek ik mijn jasje recht. Ik schut met een semi-droge hand. Hij vraagt of ik hem wil volgen. Terwijl ik dat doe, kan ik niet laten even naar zijn schoenen te kijken. Hij draagt een stel afgetrapte Adidas. Balen. Die had ik ook nog wel liggen.Deze tekst schreef ik recent voor het weblog van IntermediairForward.nl. De gebeurtenissen beschreven in de tekst zijn enkele jaren geleden gebeurd, maar dat mag de pret niet drukken wat mij betreft.
Categorieën
Het sollicitatiegesprek: Wie de schoen past…
4 reacties op “Het sollicitatiegesprek: Wie de schoen past…”
Mag de pret zeker niet drukken. Erg leuke column! Het toeval wil dat ik op mijn sollicitatiegesprek afgetrapte Adidasjes aan had! Echt en heus! Ik werk inmiddels drie weken bij mijn nieuwe opdrachtgever.
@Menno: Ben blij dat het je nog bevalt daar. Enne… als jullie nog iemand nodig hebben: ik kan een werkgever die niet zeurt over schoenen erg waarderen.
Leuke column,
Alleen ben ik het niet met je eens wat de secretaresse betreft.
Vaak wordt het juist erg gewaardeerd als je de secretaresse van je potentiële nieuwe werkgever belt voor een kledingadvies. Het geeft aan dat je je wilt verdiepen in de (kleding)cultuur van het bedrijf en dat je daarover durft te bellen. Verder weet je dan zeker wat er qua kleding van je wordt verwacht. Tijdens het sollicitatiegesprek voel je je dan zeker ‘lekker in je vel’ en kom je waarschijnlijk zekerder over. En dat is al het halve werk.
@Harald: Thanx. Ik zal de tip meenemen bij de volgende sollicitatie.