De eeuwige forens: Rozige rails

Donderdagavond, 18:30Over het algemeen ben ik geen fan van het Noord-Hollandse landschap. Ik heb het niet op boerderijen en weilanden vol koeien. (Op weilanden zonder koeien trouwens ook niet.) De geur van opgewarmde mest in de zomer is al helemaal niet aan mij besteed. Maar nu ik in een rustige coupé zit, aan het einde van een lange werkdag, bij de geboorte van de avond, terwijl buiten de dalende zon het decor van een magische gloed voorziet, kan ik me wel berusten in het landschap. Het treinvenster lijkt de omlijsting van een levend schilderij te zijn. Het enigzins bevlekte raam (nothing is perfect) biedt een romantisch vergezicht dat constant verandert. Mijn anonieme reisgenote op de bank naast mij ligt te snoozen, als een loome kat in de avondzon. Haar bewuste gedachten ver weg. Ik zit aanhoudend en weemoedig te peinzen. En…Wacht even…Wat een pretentieus gelul eigenlijk. Beetje romantisch neuzelen over Hollandsche landschappen. Het treinreizen verheerlijken nu je toevallig eens rustig kan zitten, het voertuig op tijd rijdt en er geen beren op de rails liggen. Ondertussen is het benauwd en klam in de coupé omdat hij de hele dag door de hitte van de zon moest klieven. En ondertussen komt er een verstikkende stank uit de wc, een geur die niet onderdoet voor de mesthopen op de weilanden.
Ik zal wel een zonnesteek hebben opgelopen. Gelukkig ben ik bijna thuis zodat ik koud kan douchen en me diep schamend achter de televisie kan verbergen. Mest blijft immers gewoon shit.