De eeuwige forens: Station Amsterdam Lelylaan

Het is woensdag, eind van de middag. Ik sta op het perron van station Amsterdam Lelylaan. De blikken mannenstem uit de speaker waarschuwt herhaaldelijk voor zakkenrollers. Mensen trekken hun tassen dicht tegen zich aan. Het is koud, maar ik betwijfel of er in de zomer een warmere sfeer heerst op dit helse perron. Aan de horizon staan de torens der rijkdom te schitteren in de blauwe avondlucht. Een schril contrast met de troosteloze bestaan van menig buurtbewoner.
‘Je hoort mij niet klagen hoor, maar…’
De trein arriveert en neemt me mee. Onderweg houdt de metalen reus halt. De nieuwe dienstregeling is deze week begonnen, dus moeten er hier en daar nog wat kinderziektes worden uitgereden. Na een minuut klinkt het eerste zuchten door de coupé. Een vrouw, grofgebouwd, bril uit de jaren zestig met bijpassend krulletjes haar, begint: ‘Zucht. Die nieuwe dienstregeling werkt echt niet hoor.’ De jongen tegenover haar haalt een oordopje uit zijn oor en knikt. ‘Ik ben niet de eerste om te klagen hoor,’ zegt de vrouw, ‘laat andere mensen maar een brief schrijven.’ ‘Precies,’ zegt de jongen en zet zijn oordopjes weer op. Op dat moment wens ik dat ik ook een iPod had om het geluid van de vrouw buiten te sluiten, maar ze zwijgt al weer snel.
Ik kijk uit het raam, maar buiten is niets te zien. Alles is donker. Dan haal ik de persmap van Zack & Miri Make a Porno uit mijn tas en begin te lezen. Ik herken de tekst van de website, maar lees toch door. Mijn gedachten zijn weer bij de film, ver, ver weg van de trein. De zon breekt door. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.