Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel dat ik meer te doen had dan dat ik ooit in een dag kwijt zou kunnen. En ik was al één uur te laat. Geen goede sensatie om de zondag mee te beginnen. Van mij hoeft het niet hoor: in het voorjaar de klok een uur vooruitzetten. Ik kan me prima vinden in de wintertijd. Aangezien ze aan de andere kant van de grote plas een paar weken geleden de zomertijd al hebben laten ingaan, moet ik deze maand voor de tweede keer mijn klokje een uur bijstellen.
Ons leven wordt teveel gedicteerd door de tikken van de secondewijzer. Ik ben een groot fan van het zen-idee dat je in het hier en nu moet leven. Juist omdat de praktijk van alledag voorschrijft dat we ons bezig moeten houden met de toekomst en ons moeten verantwoorden voor het verleden. Hoe vaak zit je hoofd dan nog in het moment in plaats van af te dwalen naar toen of straks? Dan liever leven in het vacuüm van het nu. Nu alleen mijn lepeltje roeren door de koffie. Nu een slok nemen en de warme drank over mijn tong voelen glijden, mijn keel in, via de slokdarm mijn maag verwarmend. Het leven zou alleen uit nu-momenten moeten bestaan. Geen voor, geen na. Dat zou de levenservaring oneindig doen lijken. Het is een ideële fictie. We zitten nu eenmaal gevangen in regels en afspraken over tijdsperiodes. Als freelancer moet ik me geregeld met tijd bezighouden. Wanneer ik een offerte maak bijvoorbeeld en moet inschatten hoeveel uur ik denk bezig te zijn met een klus. Of wanneer er een afspraak in mijn agenda bijgeschreven kan worden. De agenda schrijft voor wanneer we werken, wanneer we naar bed gaan, opstaan, in de file staan en rust nemen. Alles is vastgesteld. Je kunt je tijd efficiënt gebruiken je leven hacken, maar dan nog bewegen we ons log richting de dood, via tijdschema’s, vastgestelde momenten en het wachten daartussen. Wat wachten we eigenlijk veel. Ik had medelijden met mijn journalistieke collega’s die deze week en eerder voor de hekken van het Catshuis moesten wachten op het moment dat de leden van de coalitie met hun auto voorbijsnelden. Hopen op een glimpje nieuws, tevergeefs wachten in de koude avond. Het is niet moeilijk je een betere werktijdsbesteding voor te stellen.Tegenover het wachten staat het volproppen van de dag. Maar waartoe leidt al dat proppen ons? Zelfs deze blogpost schrijf ik in haast, omdat elk moment de visite voor de deur kan staan. Gekkenwerk.
Wat maakt een uur tijdsverschil eigenlijk uit behalve een onbehaaglijk gevoel van haast bij het opstaan? Wat maakt een uur de stekker eruit uit voor het milieu en welke boodschap hoopt men daar mee uit te dragen? Dat we de wereld en onszelf te veel onder spanning zetten en steeds sneller opbranden?Misschien moeten we allemaal net als John & Yoko veertig jaar geleden een paar dagen in bed gaan liggen om de wereld te overdenken. Nou ja, dat is misschien te lang: daar hebben we geen tijd voor. Dan toch maar even een zen-momentje pikken. Ik zet de koffie alvast aan.Lees ook:
Categorieën
Tijdskwestie
