Column: Zwanger

Laatst vertelde M., een goede vriendin van me die ik heb leren kennen tijdens de studie, dat ze zwanger was. We zaten op een terrasje aan het einde van de Overtoom, de zon was net doorgebroken en beloofde veel goeds voor die dag. En M. vertelde dat ze zwanger was.

Ik moest het even laten bezinken. Natuurlijk moest het er een keer van komen, want M. had altijd een kinderwens gehad. En nu had ze een leuke vriend die kennelijk papamateriaal was. Toch kwam dit bericht onverwachts. Voor haar ook overigens, toen ze ontdekte dat ze in verwachting was.

Ik probeerde het nog met een grapje te benaderen: Weet je zeker dat het van je vriend is? Flauw natuurlijk. Maar het was voor mij een manier om het bericht nog niet tot me door te laten dringen. Dat het een grapje was. Want hoewel ik M. en haar vriendje alle geluk in de wereld toewens (en ze zijn erg blij met de zwangerschap), is het toch even schrikken als in je vriendenkring iemand voor het eerst zwanger raakt. Het voelt alsof er een periode wordt afgesloten, alsof het volwassen tijdperk nu eindelijk gaat beginnen. Het leven van huisje, boompje, beestje en verantwoordelijkheden dringt op deze manier ook mijn vrijgevochten wereldbeeld binnen.

Kinderen – je ontkomt er niet aan. Zelfs voor iemand als ik, die zichzelf voorgenomen heeft om nooit vader te worden en die zich gelukkig prijst met een vriendin die er net zo over denkt, zijn kinderen niet te vermijden. Je hebt ze dan zelf niet, maar je vrienden wél. En hun leven staat nu eenmaal in het teken van hun kroost.

Sta er even bij stil. Er is een leven voordat je zwanger raakt en een leven erna. Vanaf het moment dat de kleine van M. geboren is, zal die er altijd zijn. Ze zal altijd zorgen hebben om de kleine. Zelfs als deze logeert bij oma, zal moeder zich zorgen maken om haar kindje. Als we in de toekomst afspreken, om bijvoorbeeld op een terrasje een kopje koffie te drinken, zal daar een kinderwagen naast ons staan, met een baby erin. Als we met z’n allen naar de film willen, moet er eerst een oppas worden geregeld. En voordat je het weet, ben je zelf die oppas.

Ik vraag me af wie er volgt? Een goede vriend van me vertelde me laatst ook al dat hij kinderen in de toekomst niet uitsluit. En er ligt ongetwijfeld meer gezinsuitbreiding op de loer. Het zal nog druk worden op de crèche bij mij in de buurt. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om aan het idee te wennen.

Deze column schreef ik voor Budhi.nl.