Maandagavond vond de Nowhere Boy – A night with John Lennon avond plaats in de Melkweg te Amsterdam. Nederlandse artiesten als Beatrice van der Poel, Daniël Boissevain, Marcel de Groot en Tim Knol zongen een liedje van Lennon. Popprofessor Leo Blokhuis praatte de vertolkingen aan elkaar.
De avond was georganiseerd door Het Parool en A-film, de distributeur van de film Nowhere Boy over de jonge dagen van Lennon, geregisseerd door de Engelse regisseur Sam Taylor Wood. Helaas kon ik niet bij de filmvertoningen zijn, die waren uitverkocht voordat de inkt op de kaartjes droog was. Ik was wel bij de optredens, in een afgeladen Grote Zaal in de Melkweg. En ik heb genoten.
Sinds ik The Beatles als 12-jarige ontdekte op de zolderkamer heb ik al een zwak voor de rebelste Beatle en de liefde en bewondering nam in de afgelopen jaren alleen maar toe. Toen ik vorig jaar maart in New York was heb ik dan ook Het Dakota Building bezocht en Strawberry fields in Central Park, een eerbetoon aan Lennon die jarenlang in New York woonde.
Wat de optredens maandagavond vooral duidelijk maakten is hoe krachtig Lennons composities zijn en hoe sprekend zijn teksten. Ook nu nog. Of moet ik zeggen juist nu nog, want de boodschap van Vrede in de wereld, maar ook de meer persoonlijke verhalen die in zijn liedjes zitten, zijn nu nog net zo relevant als toen. Dat vond het publiek dat de meeste teksten uit volle borst meezong, ook.
Jammer dus dat de artiesten, die allen twee liedjes ten gehore brachten, vaak moesten spieken van een blaadje. En dan nog kwamen de teksten er niet altijd foutloos uit. Ja, ja, noem mij een purist. Het stond gewoon slordig, onvoorbereid.
En dat terwijl de vertolkingen van sommige artiesten indrukwekkend waren. Tim Knol stal ieders hart met zijn vertolkingen van ‘Love’ en in de tweede set ‘Jealous Guy’. De jonge muzikant uit Hoorn met het aparte zachte stemgeluid kreeg de hele zaal stil. Kees Prins was een leuke verrassing met ‘A Hard Days Night’ en ‘Nowhere Man’.
Henk Hofstede waagde zich aan ‘Strawberry Fields’ en ‘I am the Walrus’. Het was apart om deze studionummers live te horen. Dat gold ook voor ‘Tomorrow Never Knows’ uitgevoerd door Leona – een gewaagd stukje waarbij de redelijk in de buurt wist te komen van Beatle-soundtrack, inclusief achterstevoren klinkende gitaar.
Overigens meneer Hofstede, John zong aan het einde van ‘Strawberry Fields’ “cranberry sauce”, niet “I buried Paul” wat u maandag zo ludiek aan het einde van het liedje zong. Ken uw klassiekers.
Het ging nog even mis toen Annet Malherbe te hard op de bel sloeg en deze op het podium tuimelde, een fles water omstootte en het publiek nat spatte. Niet dat dit echt de pret drukte. Rock-‘n-roll in de polder, weet je wel.
De avond werd afgesloten met ‘The Ballad of John and Yoko’ en dat was tot mijn opluchting het enige wat van Yoko hoorde. Gelukkig haalde niemand het in zijn hoofd om een imitatie Yoko neer te zetten, want hoeveel ik Lennon ook bewonder en van zijn muziek kan genieten, het feit dat hij zijn vrouw liet mee blèren op sommige tracks mag toch zeker als een dwaling worden gezien. Ach, imperfectie is wat helden menselijk maakt. En Lennon blijft een held. Ook dertig jaar na zijn voortijdige dood.
Deze tekst staat ook op het muziekblog van Zone 5300.
9 reacties op “Een avond met John Lennon liedjes”
Klinkt ondanks de kneuterigheid als een leuke avond. Was de Leona die je noemt de soul-/funkzangeres Leona?
Het was inderdaad deze Leona http://www.leona-inc.com/
Leuk! Die hebben we een paar weken geleden nog live gezien, was erg goed 🙂 Heel even gesproken ook nog, leuk mens! Aparte keuze om haar een nummer van Lennon te laten zingen…
Grappig! Ze deed deze nummers erg goed. Behalve Tomorrow never knows zong ze ook een krachtige versie van I Feel Fine.
Gaaf die Malherbe die los gaat. Jammer dat ik het gemist heb.
Ik denk dat jij de avond wel had kunnen waarderen, inderdaad. Nou ja, maken we volgende week goed als we naar Nowhere Boy gaan kijken.
Ach ja, John Lennon. Die man zou nu nog het geluid van deze tijd kunnen vertolken met vrijwel dezelfde liedjes als toen. Gimme some truth bijvoorbeeld, één van mijn lievelingsnummers uit zijn post-Beatle periode. Ik heb zijn immense biografie nog op de plank liggen (je weet wel, dat dikke witte boek dat zo’n heerlijk geluid maakt als je het met een klap dichtslaat) op de stapel ‘nog te lezen’. Hopelijk deze zomer.
Volgens mij heb ik die een keer gelezen. Lang geleden. Ook interessant leesvoer is het boek Come Together: John Lennon in his time. Geschreven door Jon Wiener. Het gaat over Johns politieke overtuigingen en de pogingen die de Amerikaanse regering heeft ondernomen om hem het land uit te krijgen.
Dank voor je boektip Michael. Come together vind ik wel een mooie titel.