Ik had nog zoveel willen bloggen vandaag. Er staan een paar blogposts klaar. Sommigen zijn bijna af geschreven, sommigen zijn nog in conceptfase. Maar ik kom er even niet aan toe. Toch ervaar ik geen blogstress.
Vandaag was een goede, doch drukke dag. Eerst wat freelance-zaken geregeld, daarna een afspraak met de stripintendant die binnenkort een bijzonder boek uitgeeft. Hierin worden vijftig literaire klassiekers verbeeld. Daarna heb ik bij de uitgeverij het nieuwe album van Suske en Wiske mogen inzien voor een artikel waar ik aan werk. Om vervolgens samen met vriendin A. wat te gaan drinken in Utrecht, en daarna de Creatief/Ondernemend meets Freelance Friday borrel mee te maken in Seats2meet.
Kortom, om rustig te bloggen was geen tijd.
Op de borrel had ik het met Marco Raaphorst nog over het feit dat we het onszelf veel te druk maken en dat we ons veel te druk maken. We hebben allemaal blogregeltjes gevoerd gekregen toen we met dit medium begonnen. Wat je wel en niet moest doen. Een van de ijzeren regels is dat je regelmatig moet updaten, anders loop je kans dat de bezoekersaantallen teruglopen. Logisch, want als je geen stukken produceert, hebben vaste lezers ook geen reden om op je site te komen. Maar is dat erg? Zeker niet. Dan publiceer je maar wat minder.
We leggen onszelf vaak dingen op die helemaal niet hoeven. Van de week heb ik een dag gemist op mijn fotoblog. Die dag heb ik simpelweg niets leuks kunnen schieten. Niemand hoor je erover, niemand heeft daar last van. Alleen de blogger zelf, want die vindt dat ie iedere dag dit, of iedere dag dat. Zo houden we onszelf aan het werk. En voordat je het weet ervaar je blogstress omdat je even niets publiceert.
Bloggers ervaren een constante druk om te publiceren. Ernst-Jan Pfaufth kaarte deze constante druk laatst ook aan in een blogpost over de nadelen van het bloggen.
Aangezien we dit onszelf opleggen, zijn we ook degene die de stress kunnen wegnemen. Gewoon jezelf en je blog relativeren, lijkt me een goede eerste stap.
Ervaar je ook wel eens blogstress? Zo ja: wat doe jij dan?
31 reacties op “Blogstress is makkelijk te voorkomen”
Niet elke dag bloggen, maar een zekere regelmaat is belangrijk. Als je bezoekers wilt tenminste.
Ik heb over die regels die ons zijn opgelegd door eerdere generaties bloggers geloof ik ook eens een stukje geschreven. Ik zal eens kijken of ik dat nog kan terugvinden in mijn inmiddels gigantische oeuvre. 😉
Ben benieuwd naar je stuk. Maar wat dat regelmatig bloggen betreft: ik denk dat met alles wat je doet regelmaat belangrijk is, maar dat dit vooral voor jezelf geldt. Als jij een tijdje niet blogt, kom ik waarschijnlijk niet op je site. Maar als je opeens weer iets posts zie ik dat in mijn rss-feed opduiken en zal ik zeker weer terugkomen. Dus dan is het niet zo erg als je een tijdje niet blogt. Als mensen je teksten goed vinden, komen ze vanzelf weer terug.
ik ervaar niet zozeer blogstress maar mijn doel is meestal wel elke dag bloggen. maar soms heb ik er écht geen tijd voor, zoals vandaag. ik schreef er maar eentje, even tussendoor, maar verder heb ik geen tijd gehad nog meer te schrijven. dat komt morgen wel. of misschien wel overmorgen.
Ik ben wel benieuwd waarom je jezelf elke dag bloggen als doel hebt gesteld. Is het vanwege de statistiekregel, of wil je op die manier je leven vastleggen bijvoorbeeld?
niets doen is vaak het beste
dat was altijd al mijn motto trouwens 🙂
Interessante discussie. En zeker interessant om ‘de regels’ ter discussie te stellen. Opmerkelijk daarbij is dat die regels vooral voor ‘beginners’ zijn. En dan is het ook de vraag of er ‘regels’ zijn voor de oudgedienden? In ieder geval een goede aanzet tot het opstellen van ‘je eigen regels’. Bijvoorbeeld: 1. Als het stress oplevert is het de moeite niet waard. 2. Als het stress oplevert kan dat ook betekenen dat je meer moeite moet doen. 3. Als er iets moet ga dan eerst even achterover leunen en vraag je af waar of van wie dat moeten vandaan komt. Etcetera. En natuurlijk: Keep on Blogging! 😉
Vind je eerst en derde regel prima, maar snap die tweede nog niet zo goed. Kun je die toelichten?
Die regels zijn volgens mij in den beginne bedacht door Amerikaanse bloggers. Mensen als copyblogger komen nog geregeld met do’s & dont’s. Moeten ze zelf weten natuurlijk, maar ik ben wars van regels. Vorig jaar schreef ik een blogpost over het feit dat ik er wat mij betreft geen regels zijn, hoewel ik uiteindelijk wel zes richtlijnen voor mezelf heb opgesteld.
De tweede regel heb ik bedacht op basis van het boek ‘De Ontknooping’. Ik heb daar een tijdje geleden een blogposting over geschreven: http://tinyurl.com/23vstch Als je die leest krijg je een idee van waar dit over gaat.
Ik denk zelf dat het aantal regels stijgt naarmate je meer ‘marketing’ in je blog stopt. En ook dan is je eigen regels stellen belangrijk en er consequent aan vasthouden. Ik ken businessbloggers die maar 1x per maand een posting plaatsen en daar toch heel succesvol mee zijn qua lezers, bezoekers en nieuwe klanten. Dus wees de uitzondering op de regels van en ander, maar niet op die van jezelf! 😉
Bedankt voor de link naar je blogpost. Duidelijk zo.
Regels en marketingblogs lijken inderdaad hand in hand te gaan. Als je je blog gebruikt om jezelf als merk neer te zetten, ben je wellicht ook meer gevoelig voor dat soort marketingregels.
Eigen regels of non-regels zijn, wat mij betreft, altijd beter. En daarvan durven afwijken ook natuurlijk 🙂
Tijdens een ‘open haard meeting’ met Huub Koch, leerde ik dat stress ook kan betekenen dat er iets creatiefs aan de poort staat de kloppen en te duwen omdat het eruit wil, iets dat om expressie vraagt.
Het soort stress waar jij op doelt @michael ervaar ik ook wel eens en ontdek dan meestal dat ik me die stress zelf aan doe aan de hand van een verhaaltje waar ik macht aan geef. Meestal verhaaltjes van anderen over hoe je ‘moet’ bloggen. Als ik dat soort stress ervaar, weet ik dat ik mezelf een verhaaltje zit op te dringen dat niet klopt. De vier vragen van Byron Katie kunnen behulpzaam zijn zo’n verhaaltje te onderzoeken.
Als ik mezelf dan een time out geef en bijvoorbeeld korte stukjes post waarover ik zelf wat twijfel heb of ze wel goed genoeg zijn, blijkt ineens dat deze stukjes vaker dan het gemiddelde worden gelezen.
Precies, het is stress die we ervaren omdat we onszelf dingen opleggen omdat we denken dat mensen blogposts van ons verwachten. Ik vind het trouwens erg fijn dat je tussendoor korte blogposts pent. Niet alleen geeft dat een blog een afwisselend ritme, vaak bieden die blogposts ook nog ruimte om zelf het denkraam open te zetten en te communiceren en dus iets aan het geopperde idee toe te voegen.
Wanneer je dagelijks blogt, is het dan nog bloggen?
Is bloggen meer dan een dagboek?
Waar houdt bloggen op en vanaf wanneer ben je een publisher?
De term blog is enorm rekbaar, er zijn nieuwssites met een blog,
die noemen het een blog omdat ze naar andere websites linken, filmpjes embedden en waar je een reactie kunt achterlaten. Er zijn nieuwssites met een blog voor redactioneelcommentaar.
Er zijn bloggers met een nieuwssite, dagelijks het laatste nieuws over een onderwerp proberen te verzamelen (en soms met als doel flinke AdSense inkomsten op te strijken)
Maar is een blog in de puurste vorm eigenlijk niet gewoon dat dagboek of notitieblokje?
Een blog met de gedachte: ‘Hé dit is leuk, dit moet ik onthouden en misschien is het ook leuk voor jullie?’
Ik vind dat wel een mooie gedachte: het blog als notitieblokje. Daar kan ik me wel in vinden. In zekere zin is schrijven over wat je fascineert ook een soort van dagboek bijhouden, al vind ik zelf de term bloggen leuker. Maar goed, dat is slechts een kwestie van definities. Aan welke definitie je ook de voorkeur geeft, de kwestie is natuurlijk of je blogstress ervaart of niet. En wat je er dan aan doet. En je mag het van mij ook dagboek of notitiestress noemen. 🙂
“We hebben allemaal blogregeltjes gevoerd gekregen toen we met dit medium begonnen.”
Weet je wat ik het grote verschil vind tussen jouw blogpost hierover en die van Ernst-Jan? Dat hij het woord ‘regeltjes’ niet gebruikt. Die bestaan namelijk niet. Het is de drang om te publiceren als je iets denkt te moeten publiceren. Dat zit in je – of niet. Dat is geen regel, maar een gevoel.
Ik snap je opmerking niet helemaal. Wat ik aangaf is dat a) je juist veel regeltjes krijgt gevoerd op het moment dat je begint met bloggen. Sites als copybloggers zijn gedreven door blogregels. Dat leidt vaak dat je bepaalde dingen doet omdat je denkt dat het zo moet. Later laat je dat los als het goed is.Zie ook mijn vorige comment en lnk naar het stuk: Er zijn geen regels.
b) Ernst-Jan heeft het over de druk die bloggers zelf voelen, maar die druk komt wel degelijk voort uit een aanname dat je moet blijven bloggen. De extreme voorbeelden die hij in zijn post noemt zijn allemaal bekende bloggers die ‘hun reputatie’ niet wilden verliezen. Ergo, als ze minder zouden bloggen, als ze er niet constant bovenop zitten, zijn ze bang hun lezers te verliezen. (een van de bekende regeltjes die je gevoerd wordt als je begint met bloggen.) Bloggen uit angst is inderdaad bloggen vanuit een gevoel, maar gezond lijkt me dat niet.
@Michael: Ik bedoel precies wat ik zeg. De meeste beginnende bloggers kennen de website Copyblogger helemaal niet. Ze beginnen gewoon met stukjes schrijven, zonder precies te weten wat de regels zijn. Ja, in the scene is het bon ton om te zeggen dat het toch bij voorkeur dagelijks moet, maar dat is dan maar één regel, en ook nog eens voor de incrowd. De meeste bloggers, zeker de beginnende, zijn geen incrowd en voelen dus niet snel de druk van de regels. En wat ik daarmee eigenlijk wil zeggen: probeer zo’n naïeve blogger te zijn! Voor zoiets onbestemds als bloggen hoef je helemaal geen regels te volgen. Niet iedereen blogt voor een massapubliek.
Dat er eingelijk geen regels zouden moeten zijn, daarover zijn we het volledig eens. Ik schreef daar op Mike’s Webs een tijd geleden ook een stuk over.
Ik heb het in mijn huidige stuk ook meer over de bloggers die meer bewust met het medium bezig zijn. Niet de moeders die blogjes bijhouden over hun kids, of mensen die over hun huisdieren van alles schrijven. Om maar wat te noemen. Naast Copyblogger heb je natuurlijk veel sites waar regeltjes gepropagandeerd worden, over hoe je moet schrijven, wat je moet schrijven, en wanneer je moet posten, etc. En worden er blogcursussen gegeven, net zo goed dat er mensen zijn die een handleiding schrijven over hoe je het beste kunt twitteren 🙂 Maar misschien wordt het wel wat minder met het volgen van die regeltjes en hechten minder mensen er waarde aan. Dat kan ik alleen maar toejuichen.
Haha, mijn Twitter-handleiding geeft tips, schrijft niks voor. Je *moet* niks. Ik geef soms een cursus Corporate Blogging. In mijn presentatie heb ik een sheet met daarop de vraag: ‘Wat moet ik zakelijk doen met blogggen?’ Eén van de antwoorden is: niets. Niemand verplicht je. Ernst-Jan Pfauth schreef ook ooit eens dat hij na verloop van tijd is gestopt met het lezen van blogs vol blogtips… omdat hij daardoor niet meer aan bloggen toekwam, haha!
@Jeroen Wat jij bedoeld is wellicht het gevoel van enthousiasme dat je ervaart als je begint met het delen van informatie, ervaringen, kennis enzovoorts middels een weblog? Dat is zeker de ongeschreven basis om het voeren van een weblog mee vol te houden! Ernst-Jan mag dan in het genoemde stuk geen regeltjes geven, in andere artikelen en in zijn boek doet hij dat zeker wel. Zoals altijd, voor beginnende bloggers. http://tinyurl.com/2enrlkr Dat hij zelf weldegelijk blogstress ervaart is bekend. Dat was al bij ‘The Next Web’ en wellicht ook bij het weblog van NRC-Next. Is dat niet de prijs die je moet betalen als je een professioneel blogger bent? Daarmee is Ernst-Jan een soort van ‘nieuwe journalist’. En ook daarbij komen dan: deadlines, het moeten scoren met een primeur, de concurrentie voor willen zijn. Als je een weblog onderhoudt naast je andere activiteiten vind ik het terecht om je af te vragen hoe je daar op een ‘gezonde’ manier mee omgaat. En of de richtlijnen waarmee je werkt nog wel van toepassing zijn op jouw situatie. Wordt vervolgd! 😉
@Huub: Dat is het verschil tussen de professionele blogger en de amateur. Als amateur zou ik me zo min mogelijk aantrekken van externe druk. Je doet het immers voor je lol. 🙂
ik moet iets met het onderwerp stilte gaan doen
Lijkt me echt iets voor jou inderdaad. Ik kijk in ieder geval alvast uit naar wat je ermee gaat doen.
Ik voel die dwangneurose ook wel, maar die is alleen maar ernstig als ik even niet meer weet wat ik moet schrijven, doch dat komt tot dusver zelden voor. Toch kan je ook niet te veel relativeren over je weblog; je bent er per slot van rekening niet voor niets aan begonnen. Wil je dat je weblog niet verwatert, zul je toch altijd die schrijfdwang moeten willen voelen!
Ik weet niet of het wel zo erg is als je blog een tijdje zou verwateren. Bloggen is vrijheid, als je je verplicht voelt te bloggen, is dat mijns inziens een beperking van je vrijheid. Peter de Kock had er een tijd geleden een mooi voorbeeld over, dat hij ’s avonds de drang voelde om te bloggen, omdat hij vond dat er nog iets op zijn site moest, maar er kwam even niets fatsoenlijks op papier. Toen is hij wat anders gaan doen. De volgende ochtend is hij zonder dwanggevoel achter zijn toetsenbord gaan zitten en vloeide er een mooie blogpost uit.
Iedere dag weer komt er zoveel moois en interessants voorbij. Als bloggen dan een deel van je leven is geworden wil je daar ook altijd graag over schrijven, naar verwijzen, het delen. Je doet het deels voor jezelf (inderdaad als soort notitieblok/archief) maar ook omdat je zo nu en dan hoort dat mensen de filterfunctie waarderen en benutten. Als je schrijven leuk vindt zul je het niet snel als druk ervaren.
Maar de vrijheid is het belangrijkst. Ik merk zelf altijd dat ik een artikel voor een vakblad vaak tot het allerlaatst voor me uitschuif, terwijl ik tijdens ‘de procrastinatie’ wel doodleuk drie langere blogpostings zit te tikken, zonder nadenken, zonder spellingscontrole, zonder omzien. Dat verbaast me nog altijd, te meer omdat ik met bloggen in rechtstreekse zin niets verdien, en met de artikelen wel.
“Het zit allemaal in je hoofd” 🙂
Het zou mooi zijn als we ons opdrachtwerk in dezelfde geestestoestand als bij een blogpost konden schrijven. Hoewel ik op dit moment gelukkig constant over strips en beeldcultuur kan pennen voor mijn opdrachtgevers dus wat dat betreft ligt dat voor mij in elkaars verlengde.
Ervaar je bij het bloggen nu meer vrijheid nu je niet meer direct voor de bibliotheek blogt eigenlijk?
Misschien komt dat ooit nog eens 🙂
Ik ervaar inderdaad wel meer vrijheid. Niemand kan zich nu nog bemoeien met mijn blog. Maar je blijft natuurlijk wel werken in opdracht en in die zin zijn er nog steeds veel zaken waar ik te weinig over kan schrijven naar mijn zin. Soms moet je gewoon geduld hebben, dat valt niet altijd mee. Maar je doet er ook niet goed aan om te bijten in alle handen die je voeden. Daar ben ik dan weer net niet idealistisch genoeg voor. Dan maar wat meer tijd nemen en kiezen voor wat bedektere termen…
Ja, wat dat betreft heb ik op dit moment de mazzel dat al mijn professionele schrijfwerk mijn thema’s betreft. Ik schrijf nu vooral over strips en beeldcultuur en dat vind ik erg fijn.
@Michael: misschien is het een soort van verslaving; ik vind het prettig om te schrijven. heb voor het eerst deze vakantie mijn laptop meegenomen. ik vond het fijn te schrijven, of een foto te plaatsen. als ik voorheen een tijd geen blog voorhanden had, schreef ik in een boek, notitieboekje.
Schrijven als verslaving, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Misschien is bloggen an sich ook een vorm van verslaving…
[…] sta in die houding niet alleen, want veel bloggers denken er vermoedelijk zo over. De meeste bloggers die ik ken, verversen hun […]