Yesterday, my girlfriend and I visited De taart van mijn tante (My auntie’s cake) to celebrate her birthday. When we walked back home, we came by this house with a curious contraption at the front, filled with fake birds and such. Except for the pigeon on top, that one’s real… I think.
De nieuwssite StripSter bestaat tien jaar. Dat wordt onder andere gevierd met enkele specials. En daar wil ik best even reclame voor maken.
StripSter bevat nieuwsberichten over de Nederlandse en Vlaamse strip. Ook biedt men tekentalent een podium. De site wordt gecoördineerd door Henk Schouten. 1 augustus 2000 ging StripSter officieel online.
De meest recente special gaat over strips in Spanje. De Spaanse pepers zitten kennelijk nog in de lucht van het schoolreisje van intendant Gert Jan Pos naar FICOMIC eerder dit jaar.
Voor de special hebben 14 grote Spaanse striptekenaars werk ingestuurd, zoals José Luis Munuera, Paco Roca, Bartolomé Seguí, Jaime Martín. Volgens StripSter is het werk nog nergens anders verschenen. Wie meer wil weten over de strip in Spanje, leest het artikel ‘Striptekenaar in Spanje‘ van Santiago Martin. Martin is een van de redacteuren van de site en tekenaar. Tot slot hebben enkele Nederlandse tekenaars impressies van Spanje getekend.
Last night I went to the movies with the lovely Merel Barends. We saw ‘The American’ by Anton Corbijn in a special preview. Corbijn himself was present also and did a Q&A after the viewing. I thought the film was very good. I loved Clooney’s dark and serious performance, the locations were full of atmosphere and the Italian actress who played the leading lady was stunning.
After we left the cinema, Merel and I went for a drink to discuss the film.
A video about the Q&A will follow later this week.
Het zal de oplettende televisiekijker niet zijn ontgaan dat het nieuwe seizoen is begonnen met een overdaad aan actualiteitenprogramma’s. Het nieuws lijkt de kernvoorwaarde te zijn voor een groot deel van de nieuwe programma’s die recent zijn gestart.
Nieuwsuur, Uitgesproken, Pownews, Brandpunt, Madiwodovrijdagshow en Ochtendspits zijn van die kakelverse programma’s die uit het actualiteitenvaatje tappen.
In het nieuwe seizoen vallen twee trends te onderscheiden. Aan de ene kant hebben de omroepen de taak gekregen zich zo veel mogelijk te profileren in hun programma’s, aan de andere kant moet de identiteit van de omroep juist naar de achtergrond verdreven worden. Het beste voorbeeld hiervan is Nieuwsuur, dat NOVA, een samenwerking tussen VARA en NOS, vervangt en de taak heeft het nieuws neutraal te brengen. Ook mogen omroepen eigenlijk niet meer hun naam in een programmatitel noemen.
Het actualiteitenprogramma Uitgesproken is daarin een uitzondering. Dit programma is vijf dagen per week te zien en wordt door verschillende omroepen en redacties gemaakt. Er is Uitgesproken EO, Uitgesproken WNL en ook de VARA is uitgesproken. Iedere omroep moet op zijn manier de actualiteit inkleuren.
Bij de VARA wordt deze inkleuring mede bepaald door de ‘linkse’ presentator Jan Tromp, de linkse column en natuurlijk de invalshoek die bij de onderwerpen is gekozen. Natuurlijk valt er te discussiëren over wat tegenwoordig links en recht is, maar dat even terzijde.
Toen het programma Uitgesproken VARA nog werd voorbereid, heb ik samen met collega Ilse een reportage gemaakt over de pilot, de eerste proefuitzending die begin augustus werd opgenomen. Deze reportage stond eerst op mijnVARA.nl, later is deze ook op de site van Uitgesproken VARA gepubliceerd, en nu dus hier. Interviews met eindredacteuren Wim van Klaveren en Tim Dekkers, fragmenten van de eerste pilot en beelden van de opnames van die proefuitzending.
In een ander video-interview sprak ik met Jan Tromp over zijn verleden bij de VARA en zijn voorbereidingen voor zijn werk als tv-presentator.
Nieuwsgierig naar het programma? Uitgesproken VARA wordt maandag en vrijdagavond uitgezonden om 20.25 op Nederland 2. Uiteraard ben ik erg benieuwd naar wat je van het programma en de andere nieuwe programma’s vindt.
This week I visited a lecture by Frank Meeuwsen at NPOX. The author of ‘Bloghelden‘ talked about blogging (of course). At the end of the presentation he gave away three books to people who had interesting questions. I got a copy. I bet you want to know what my question was 🙂
By the way, I shot some footage of his lecture and am currently checking whether or not I can distil a Daily Webhead video from it.
Hoewel de snapshotvideo’s waar ik eerder over schreef, wat betreft filmische en vertellende kwaliteiten natuurlijk niet op hetzelfde niveau zitten als professionele videoreportages, inspireren ze me vaak wel.
Voor het fotoblog Daily Webhead maak ik af en toe een video. Deze zijn anders dan de Mike’s Webisodes die ik vorig jaar maakte. De webisodes zijn reportages en interviews, terwijl de Webheads eerder korte visuele observaties zijn, een momentopname of een sfeertekening.
Ik maak ze met een Sony Cybershot, een digitaal fototoestel met videofunctie. Een erg beperkte functie overigens: meer dan richten en schieten kun je er niet mee. Focussen doet de camera zelf, of niet. Zoomen kan alleen maar als je niet opneemt. De geluidskwaliteit is vaak slecht, waardoor ik zelden de soundtrack gebruik. Je maakt er dus eigenlijk korte, stille video’s mee. Het is juist de beperkingen van het apparaat die het voor mij leuk maakt om ermee te werken. Het is een uitdaging om ondanks die beperkingen toch iets moois of boeiends te maken.
In de video over de live-act van Hanco Kolk op Manuscripta heb ik er bewust voor gekozen om alleen de stripmaker aan het werk te laten zien. Je ziet geen shots van het publiek of presentator Kees de Boer. Die shots heb ik wel gedraaid, maar vond dat deze alleen maar zouden afleiden van het onderwerp van de video, namelijk een stripmaker die live beelden maakt van krabbels die het publiek op een stuk papier heeft gezet.
De soundtrack van Booker T. en the MG’s heb ik gekozen om twee redenen: allereerst vond ik de funky track er goed bij passen. Ten tweede was, zoals eerder vermeld, het geluid van de Cybershot niet zo heel goed, dus de audio-opname is nogal overstuurd. Ook heb ik flink in het materiaal gesneden, waardoor van de presentatie van De Boer weinig overbleef. Er volgen kon je de audio daardoor toch niet meer. Dus heb ik alles weggehaald.
Al moet de toeschouwer nu wel de grappen van De Boer missen. In deze illustrator schuilt duidelijk een stand-upcomedian, want hij was zeer vermakelijk. Een goede reden om nog eens een video’tje over hem te maken.
Overtoom, 3:00 pm
That’s one very dead pigeon. I think it got run over by a car. I don’t particularly like pigeons actually. There are a lot of sick ones in the city, carrying deceases and such. Still, this one looks very sad, being squashed and all.
Het Parool, this week
Although I am a regular Webhead and love blogging and publishing on the web, I still get a kick out of it when my articles are printed on paper, like this interview with Pieter van Oudheusden that was published Wednesday in Het Parool. If you want to read it, check it out here.
Webvideo’s heb je in alle soorten en maten. Van hele reportages tot vastgelegde momenten uit het dagelijks leven. Die verscheidenheid vind ik boeiend. Bijvoorbeeld als video’s in een blogpost gebruikt worden als levende illustratie.
Recent kreeg ik een mailtje van stripmaker Erik de Graaf. Ik heb hem een paar maanden geleden geïnterviewd over zijn boek Scherven. De Graaf heeft een blog waar hij zijn lezers op de hoogte houdt van verschillende projecten en uitgaven. Iets wat iedere stripmaker zou moeten doen wat mij betreft, want een actief blog is immers prima promotie.
Jeux de mémoire from Erik de Graaf on Vimeo.
Op zijn blog publiceerde De Graaf een video naar aanleiding van de Franse vertaling van zijn boek Verzamelde Herinneringen. De video is simpel maar doeltreffend: in een shot bladert De Graaf door de Franse uitgave heen. That’s it. De video geeft een impressie van de uitgave, de tekst in de blogpost vertelt de rest van het verhaal. Het is een aardig voorbeeld van hoe je een video kunt gebruiken om iets te illustreren. Zo’n video hoeft niet per se een kop en een staart te hebben. Het kleine fragment is immers onderdeel van een geheel. Tekst en beeld vullen elkaar aan.
Wat me trouwens opviel aan de video is dat we geneigd zijn om een boek van achter naar voren door te bladeren. Dat komt goed uit als je Manga leest, maar bij een westerse strip lees je het verhaal dus eigenlijk achterstevoren. Eigenlijk had De Graaf zijn strip van voren naar achter moeten doorbladeren. Dan had de toeschouwer een chronologishe impressie van het verhaal gehad.
Snapshots
Nog een ander voorbeeld. Een paar weken voordat Toby Morris een boekpresentatie zou houden in de American Book Center op het Spui in Amsterdam, beschilderde hij de etalage om reclame te maken voor deze gebeurtenis. Zijn vriendin Sonya Nagels maakte daar twee korte opnames van. Aan de resolutie te zien gebruikte ze daarvoor haar telefoon, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Het is een klein moment uit het leven van de illustrator. Ik vond het grappig om te zien, want het is bijna een homevideo. Ik kan erg genieten van kleine details zoals de voetganger die wat verdwaasd naar Morris zit te kijken en zelf niet doorheeft dat hij in beeld is. De jongeman is een figurant in de video van Nagels geworden.
Nagels had van het beschilderen van de etalage ook een hele reportage kunnen maken: Morris kort interviewen over zijn boek en hem vragen hoe je zo’n etalage beschildert. Daarbij had ze dan shots van het hele proces kunnen laten zien. Op die manier had de video op zichzelf kunnen staan.
In de huidige vorm past de video prima in een blogpost waar de nodige informatie in staat. Nagels heeft de video’s op Vimeo gepubliceerd, en er daarna in een blogpost naar gelinkt. Net als Morris op zijn blog. Al vind ik het zelf altijd leuker als video’s ingevoegd worden, omdat dit de blogposts verlevendigd.
I’ve always been curious about the film Psycho II and finally got a chance to see this flick this week. I always wondered what the sequel to the classic Hitchcock-film would be like. I wasn’t disappointed but hadn’t expect much in the first place to be honest. In the end it got a bit silly, but it was nice to see a young and pretty stunning Meg Tilly in one of the lead roles.
This is what the story sort of is about (copypasted from IMDB)
Now declared legally sane, Norman Bates is released from a mental institution after spending 22 years in confinement over the protests of Marion Crane’s sister Lila Loomis, who insists that he’s still a killer and that the court’s indifference to his victims by releasing him is a gross miscarriage of justice. Norman returns to his motel and the old Victorian mansion where his troubles started, and history predictably begins to repeat itself.
Pieter van Oudheusden vertaalt strips en hij schrijft zelf scenario’s. De wraak van Bakamé maakte hij samen met tekenaar Jeroen Janssen. Een striproman gebaseerd op Afrikaanse volksverhalen.
Wanneer het vliegtuig met het Afrikaanse voetbalelftal aan boord, neerstort, leidt het spoor al snel naar de hyena Mpyisi. De ware schuldige is echter de doortrapte haas Bakamé. Mpyisi reist af naar de blanke tovenaar Bwana Kero om hem te vragen Bakamé, die zichzelf verrijkt door andermans zwakheden uit te buiten, voorgoed uit te schakelen. Ondertussen doet de haas een gooi naar het burgemeesterschap.
Aldus beknopt De wraak van Bakamé, een fantasievolle striproman vol zijpaden, satire en expressieve erotiek tussen mensen en dierfiguren. Het vuistdikke boek werd geschreven door Pieter van Oudheusden en getekend door Jeroen Janssen.
Het stripduo werkt vaak samen. Enkele jaren geleden maakten ze het verhaal Bananenbier, met Bakamé in de hoofdrol. Toen Janssen in Rwanda les gaf, kwam hij door zijn studenten in aanraking met Rwandese en Kongolese volksverhalen over de markante haas, die door pater Gustaaf van Acker rond 1900 zijn opgeschreven.
Witte tovenaar
‘Wij hebben die volksverhalen als uitgangspunt genomen en ingrijpend bewerkt,’ vertelt Van Oudheusden. ‘Bwana Kero is de eigenlijke hoofdfiguur. Hij is onze versie van pater Van Acker. Die zal zich waarschijnlijk in zijn graf omdraaien omdat hij als tovenaar wordt opgevoerd. Er zitten ook actuele elementen in het verhaal. Tijdens het schrijven waren de Amerikaanse presidentsverkiezingen aan de gang. Daar wilde ik iets mee doen, daarom stelt Bakamé zich verkiesbaar.’ Ook voegde de auteur autobiografische elementen toe. Net als de auteur lijdt Mpyisi tijdelijk aan slapeloosheid.
‘Het mengsel van geweld, erotiek en magie, en dat de grenzen daartussen vervagen, maakt De wraak van Bakamé typisch Afrikaans,’ zegt Van Oudheusden. ‘Toch gaat de strip niet alleen over Afrika, maar evengoed over algemene menselijke zaken. Het verhaal speelt in het dorp Buruseri, de Rwandese naam voor Brussel. Tot op zekere hoogte is de dorpspolitiek in het verhaal een satire op de dorpspolitiek in Vlaanderen en in Nederland.’
Sympathieke dommerik
De schrijver geeft toe dat hij en Janssen zich het meest verwant voelen met de hyena in het verhaal: ‘De haas is de man die je zou willen zijn en de hyena is de man die je bent: niets menselijks is hem vreemd. In al zijn domheid en gemeenheid, wekt hij sympathie en mededogen op.’
Van Oudheusden vertaalt naar eigen zeggen 40 tot 50 strips per jaar. ‘Een fulltime baan.’ Daarnaast is hij een zeer verdienstelijk interviewer, recensent en productief als auteur van beeldverhalen en kinderboeken. ‘Schrijven doe ik eigenlijk maar één uur per dag, tussen half acht en half negen ’s avonds, als de rest van Nederland naar De Wereld Draait Door zit te kijken. Als je de hele dag voor het schrijven hebt, dan ben je ook maar een à twee uren echt productief. Het denkwerk gaat constant door.’
Melancholisch en grimmig
Als scenarist werkt hij samen met een uiteenlopend gezelschap Nederlandse en Vlaamse stripmakers als Sebastiaan Van Doninck, Erik Wielaert en Eva Cardon. In zijn scripts geeft Van Oudheusden de stripmakers de ruimte het beeld zoveel mogelijk zelf in te vullen: ‘Voor een tekenaar is het ongelooflijk frustrerend om alleen de uitvoerder van andermans ideeën te zijn. Ik schrijf hooguit 75 procent van het script, omdat ik wil dat de tekenaar het afmaakt. Een illustratrice met wie ik werk, zei dat mijn verhalen altijd een melancholieke ondertoon hebben, ook de kinderboeken. Juist in die verhalen zit er altijd wel een scherp randje, een grimmige bijklank. Bakamé is uitermate grimmig’.
Als hij scenaristen een tip zou moeten geven, dan is het wel dat ze hun eigen ervaring in het script moeten gebruiken. ‘Fransen hebben daar een mooi woord voor: vécu. Dat betekent: ervaren, aan de lijve ondervinden. Je moet altijd je eigen werkelijkheid binnen je scenario trekken. Wat De wraak van Bakamé sterkt maakt, is dat je weet dat Jeroen dingen tekent die hij zelf gezien heeft. Het is ervaring uit de eerste hand, geen plaatjes van internet die zijn overgetrokken. Een goed scenario is immers veel meer dan een optelsom van alle strips die iemand gelezen heeft of de films die hij heeft gezien.’
Deze filosofie sluit nauw aan op de beste les die Van Oudheusden leerde van stripmaker Joost Swarte. ‘Die zei dat kwaliteit altijd boven komt drijven. Als je je eigen ding blijft doen, komen mensen naar je toe om wat jíj kunt. Als je andermans kunstje nadoet, zullen ze altijd naar die ander gaan.’
Dit interview is woensdag 8 september in Het Parool gepubliceerd.
Prinshendrikkade, 5:00 pm
Man, I hate those big commercial billboards in the city.