Personal branding was ’the thing of the day’. Ooit. Jezelf via social media neerzetten als een product, is niet hoe het moet, volgens Olivier Blanchard. Hij gaat voor authenticiteit.
You know what we used to call people with “personal brands” before the term was coined? Fakes. So here is a simple bit of advice for 2012: Don’t be a fake. Drop the personal branding BS. You don’t need it.
If you really want to brand something, focus on your business, on your blog, on your product. If your product is you, I hope your name is Lance Armstrong, Tom Cruise or Lady Gaga, because otherwise you aren’t thinking clearly about this. A brand is ultimately an icon. Are you an icon? No. You aren’t. And if you ever become one, you won’t need to worry about building a personal brand.
Have I seen your face pop up on billboard ads for Nike, Ford or Chanel? Are you on Wheaties boxes? Do you have your own action figure? Do designers call your agent asking if you would wear their clothes to award shows? No? Then you aren’t a product or a brand.
Ik ben niet zo van de tips en goeroe’s, maar vind het lijstje met tips dat Blanchard in zijn blogpost geeft, behulpzaam. Nou ja, behalve dat gezeur over kleding wellicht.
Wat je wel en niet laat zien
We hoeven personal branding wat mij betreft niet meteen bij het afval te zetten. De positieve kant ervan is dat je bewust bent van wat je wel en niet online publiceert. Bewust omgaan met het beeld dat je van jezelf presenteert. Je hoeft je daarbij niet meteen te gedragen als een reclameman en alleen maar bezig zijn met het neerzetten van een positief imago. Twitteraars die constant vertellen hoe druk ze het wel niet hebben en van de ene leuke opdrachtgever naar de andere hollen, volg ik niet. Niemand wil constant belaagd worden door reclametweets.
Het is niet slecht om te laten zien waar je goed in bent, maar toon dit. Ik kan wel zeggen dat ik een specialist ben op het gebied van het beeldverhaal, maar het is beter om dat te laten zien door inzichtelijke artikelen te publiceren. Precies wat Blanchard zegt in punt 1: Talk less, do more, vergelijkbaar met het credo: show, don’t tell.
Blanchard pleit er ook voor dat je vooral jezelf bent online:
5. Just be yourself. If I have learned anything from Facebook’s new Timeline feature, it’s this: It’s fun to be yourself. It’s easy to forget that, especially when the “personal branding” industry would have you shift your focus away from the little flaws that make you… well, you.
Hou het persoonlijk maar let op wat je prijsgeeft
Het is goed om na te denken over wat je wel en niet deelt via social media, je blog of welke openbare publicatievorm dan ook.
Eerlijk zijn en dingen dicht bij jezelf houden zijn goede uitgangspunten. Hou je uitingen persoonlijk en laat jezelf zien op je blog. Laat zien wat je van dingen vindt, wat je bezighoudt, wat je verwondert en waar je kwaad van wordt. Dat maakt je een mens, geen merk.
Toch hoef je ook niet meteen alles op je blog te zetten. Ik zit zelf niet te wachten op de meest ongemakkelijke bekentenissen van mensen op hun blog. Laatst publiceerden enkele bloggers opeens onbekende feiten van zichzelf onder het mom van ‘Als je me echt zou kennen, zou je weten dat…’. Ingrid Prent liet zich inspireren door Challange day:
Een grensverleggende methode uit Amerika, die onder andere wordt ingezet om pesten op scholen tegen te gaan en wederzijds respect te stimuleren. Door spelletjes af te wisselen met serieuze gesprekken, worden leerlingen uitgedaagd om verborgen gevoelens naar elkaar uit te spreken. Centrale vraag: wat weten we nu eigenlijk van elkaar? Vrij weinig, is de constatering.
Groot verschil: scholieren doen daarin ontboezemingen in een veilige omgeving, het internet is geen veilige, gesloten omgeving. Je deelt de informatie niet alleen met bekende bezoekers van je blog, maar iedereen die bij toeval op je site terechtkomt. Geen idee dus eigenlijk aan wie je al die privé-informatie prijsgeeft. Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat hij op zijn of haar blog doet, maar dit soort bekentenissen gaan wat ver, wat mij betreft. Ik hoef niet alles van je te weten. Sommige informatie moet je bewaren voor intimi en hoeft niet op het web geslingerd te worden waar jan en alleman het kan lezen.
Met dank aan Jeroen Mirck, die naar de post van Blanchard verwees.
12 reacties op “Je bent geen merk, laat zien wie je bent”
Een prikkelende blogpost is vaak lekker zwart/wit, dus overdrijft Blanchard natuurlijk de negatieve kanten van personal branding. De positieve kant ervan is dat je bewust bent van wat je wel en niet online publiceert, schrijf je. Daar heb je helemaal gelijk in, maar dat zou natuurlijk ook moeten gelden voor mensen die Twitter of Facebook helemaal niet voor personal branding gebruiken. Als dat al kan.
Zeker. Iedereen die online publiceert, of het nu een blogpost is of een tweet, zou zich hiervan bewust moeten zijn.
Maar maak ik nu uit je laatste twee zinnen op dat je Twitter en Facebook niet kan gebruiken zonder aan personal branding te doen?
@Michael: Alles wat je op internet zet, zegt iets over je. Daar kijken mensen naar, van vrienden tot (toekomstige) werkgevers. Het bepaalt hoe mensen jou zien. Dus of je het nu wil of niet, het bepaalt ook je personal branding.
Ik zie dat een beetje anders dan jij, Jeroen. Ja, alles wat je online publiceert, bepaalt het beeld dat je van jezelf creert of het beeld dat anderen van je krijgen op die manier. Eens. Toch beschouw personal branding meer als jezelf als een merk neerzetten, je meer als een marketeer van jezelf gedragen door bewust alleen de positieve kant van je werk te laten zien en heel bewust bepaalde eigenschappen, elementen, weg te houden.
Als ik over koffie twitter, wat ik tot mijn spijt alweer een tijd niet gedaan heb, ben ik naar mijn mening niet aan het personal branden. Dan ben ik gewoon slap aan het kletsen via sociale media. Als ik heel bewust een artikel over strips via Twitter de wereld in stuur, dan ben ik met personal branding bezig.
Dat ‘bewust alleen de positieve kant belichten’ vind ik een nogal eenzijdige kijk op marketing. Youp van ’t Hek en Freek de Jonge profileren zich op Twitter als beroepszeikerds, wat natuurlijk niet bijster positief is, maar wel helemaal past bij wie zij zijn. Een merk is ook niet per se iets negatiefs. Als jij van nature graag mensen helpt, dan is dat jouw ‘merkwaarde’ en daar is niks aan gelogen. Als het goed is spreekt dat ook uit de dingen die je doet op twitteren: vragen van anderen retweeten, zelf vragen beantwoorden, etc. dat hoeft helemaal niet fake te zijn. Pas als dat wel zo is, dan gaat jouw verhaal op.
Neem als voorbeeld ook eens jouw koffie-tweets: dat is ook personal branding, zonder dat je het door hebt. Journalisten schrijven namelijk verhalen met een grote mok koffie aan hun zijde. Eigenlijk zeg je dus: ik heb hard aan het werk voor die ene klant! 😉
Ik geef toe dat ik de term marketing zo langzamerhand wel associeer met negatieve zaken. Dat heeft ermee te maken dat ik overspoeld word door reclame en zelfpromotie. Dat gaat je dan tegenstaan.
Ik geloof trouwens dat Youp of Freek niet nog aan personal branding hoeven te doen, die zijn eigenlijk al een soort merk geworden, zoals Blanchard die omschrijft in zijn artikel. 😉
Ben het met je eens dat personal branding niet altijd fake hoeft te zijn, maar als je heel bewust maar een kant van het verhaal loopt te promoten, dan speel je toch wel een spelletje, dunkt mij. De wereld is ook niet zwart-wit, personal branding ook niet. Toch lijkt het me niet gezond om jezelf als merk te gaan zien, iets wat Blanchard vooral wil zeggen volgens mij. Toevallig zegt Eline Ridder ook zoiets in haar blogpost, die ik van Peter de Kock kreeg doorgelinkt via Twitter.
ik heb me in het verleden op bepaalde momenten erg laten tegenhouden door niet mezelf te zijn en dat wil ik dus niet meer. als ik wil bloggen over mijn werk dan doe ik dat en als ik wil bloggen over de slechte service van een bedrijf doe ik dat ook. als ik constant moet nadenken of het me schaadt als hetzelfde bedrijf me ineens wil inhuren en ze gaan me googlen dan heb ik geen leven meer. me beperken, inhouden, zwijgen, me in allerlei bochten wringen om mezelf op m’n meest postiefs te laten zien is in mijn optiek acteren. En natuurlijk hou je dingen in balans en let je op taalgebruik e.d maar in de essentie wil ik zijn wie ik ben en daarbij hoort ook een eigen mening. en die mening mag ik verkondigen. Vind je me te direct, vervelend, onbeschoft, irritant, whatever, dan ga je naar iemand anders. en weet je, de mensen die wel bij me aankloppen zijn de mensen/bedrijven die wat in me zien en zij weten wie ze in huis halen. dat betekent een betere samenwerking. we hoeven er niet omheen te draaien. perfecte oplossing!
Zo is het natuurlijk ook nog eens een keer. Mensen/opdrachtgevers weten meteen wat ze aan je hebben als ze je blog lezen. Wat ik heel leuk vind aan je boek ‘Opkrabbelen’, is dat je het precies in die directe toon hebt geschreven als waarin je blogt.
@Michael Minneboo: ik kan niet anders. 😉
Personal branding gaat voor mij meer over hoe je graag gezien wilt worden. Een schijnwerper en vergrootglas zetten op wat je wilt laten zien en de rest met een zwart laken bedekken zodat niemand het ziet. Ik vis ze er op twitter meteen uit, accounts die met ‘zo wil ik gezien worden’ tweets worden gevuld. In het begin is het misschien even leuk maar na verloop van tijd gaat het vervelen omdat het niet echt is. Ik wil dan weten wat er onder dat zwarte laken zit.
Dat soort twitteraars vervelen mij ook heel snel. Vind het wel een mooi beeld trouwens, dat wat men onder het zwarte laken verborgen houdt.
[…] Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online. […]