Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Wat als je iedere blogpost schrijft
alsof het je laatste is…?
Een cliché dat ik vaak hoor is dat je het maximale uit je leven moet halen: leef iedere dag alsof hij de laatste is. Als je die analogie doortrekt naar het bloggen, dan zou je dus van iedere blogpost die je schrijft het beste moeten zijn van wat je in je hebt. Dus schrijven alsof die blogpost niet beter kan, alsof dit je ultieme statement is. Ik kan me daarin vinden in zover je achter je blogpost moet staan: je moet staan voor wat je zegt en beweert. Maar iedere blogpost als mijn ultieme statement zien, zou mij verlammen in het schrijven. Ik zou te veel wikken en wegen en die blogpost zou misschien wel nooit afkomen. Of ik zou de tekst publiceren om er daarna nog eindeloos aan te schaven en te herschrijven. Je kunt je afvragen of dat allemaal daadwerkelijk een goed blog oplevert. Veel stukken die ik spontaan op papier zet, leveren de meeste reacties op en maken mijn blog levendig. Zoals Edwin Mijnsbergen laatst adviseerde: ‘Schrijven vanuit je hart. Eerst publiceren en dan pas nadenken!’
Bloggen moet vooral een vrije vorm van publiceren zijn wat mij betreft. Maar hoe zit dat met jou? Wat als jij iedere blogpost schrijft alsof het je laatste is? Ik hoor ’t graag!
23 reacties op “Blogvraag #1”
ik denk dat dat bij mij altijd zal wisselen. soms doe ik echt mijn best op een stuk, soms is het even snel een korte mededeling.
ik lees het boek van Hans Aarsman en kan me erg vinden in zijn haat rondom vorm. heb ik ook en toch trap ik er steeds in. dan zoek ik een vorm en baal ik er toch weer van. want: waarom?
een blog kan gewoon een goed stuk content zijn, kan een dialoog zijnm kan een promotie kanaal zijn. een blog kan dus alles zijn. en ik denk dat die variatie door het publiek ook wel gewaardeerd wordt. zo niet, er zijn nog genoeg blogs over om uit te kiezen 🙂
Ik herken dat het wisselt. Soms doe ik belachelijk veel moeite voor een blogpost. Dan steek ik erg veel energie in. Als zou het bijna een betaalde opdracht zijn. Soms ook schrijf vrij onnadenkend zoals het uit mijn pen komt. Heeft denk ik te maken met het belang dat je aan het onderwerp hecht. En aan hoe hoog je dat op dat moment zit.
Vorm. Ook herkenbaar. Ik heb me suf gezocht en voortdurend zitten bijschaven qua vorm. Tot ik ontdekte dat veel mensen dat stukken minder boeit dan het mij doet. Nu vind ik het vooral van belang dat mijn blogthema fris, strak en minimalistisch oogt. En dat het responsive is zodat het ook goed op een mobiel te lezen is.
Iedere dag leven alsof het je laatste is: snel snel een blogpost schrijven, daarna de rest van de dag gebruiken om belangrijke dingen te doen: tijd doorbrengen met je vriendin etc.
Alsof een bliog schrijven geen belangrijk ding is. 🙂
Serge heeft wel gelijk: iedere dag leven alsof het je laatste is gaat niet echt samen met iedere dag de belangrijkste blog van je leven schrijven. Niet dat bloggen onbelangrijk is, maar er is nog zoveel meer dat belangrijk(er) is. Een blog is een momentopname, dus is die afhankelijk van je stemming en zal dat dus doorklinken in vorm, inhoud en kwaliteit. Of je dat nu wil of niet. Kortom: ik vind wel dat elke blog vanuit je tenen moet komen, maar niet dat je elke keer dat je publiceert het allerhoogste niveau hoeft te halen. Het gaat om de zeggingskracht. Die kan ook in iets kleins of simpels zitten.
Ik denk dat als het echt mijn laatste dag zou zijn (en ik zou dat van tevoren weten natuurlijk) dat ik mijn computer niet eens aanraak, maar Linda wel natuurlijk 🙂
Hoe luchtiger ik het bloggen voor mezelf hou, hoe leuker ik het vind en hoe langer ik ermee door wil gaan. Net zoals met veel andere dingen, wordt er over bloggen naar mijn idee soms veel te serieus gedaan. Moet je er ineens een visie achter hebben en een strategie en dat soort dingen. Bloggen alsof het mijn laatste blogpost is maakt het bloggen voor mij akelig eng. Dus nee, dat werkt voor mij niet. Liever geef ik die spontane ideetjes wat meer aandacht, doe ik er wat mee in de vorm van een blogkrabbel waar we het al eens over hebben gehad.
Peter, haakt je meest recente blogpost ook in op deze discussie? Daarin stel je dat te veel bloggers te moeilijk doen over zoiets simpels als bloggen. Aangezien het erop lijkt dat mijn comment daar niet goed doorkomt, zet ik ‘m ook maar even hier:
Je mág bloggen zo makkelijk of moeilijk maken als je wilt. Een profvoetballer legt zichzelf ook hogere eisen op dan het café-elftal in de onderdivisie B. Soms kunnen mensen ook gewoon niet anders. Kijk naar het leven zelf: een relatie is bedoeld om het samen leuk te hebben, maar toch zijn er enorm veel onnodig lastige, ongelukkige en mislukte relaties. We maken ruzies over de kleinste dingen, terwijl we ook gewoon lief voor elkaar kunnen zijn. Kortom: het is deels een bewuste en deels pure onmacht om bloggen ingewikkelder te maken dan nodig.
Elke blogpost is je laatste. Het maakt niet uit of hij meer of minder is. Hij is en komt zoals je bent. Gewoon jij!
Bloggen alsof het je laatste posting is kan werken, maar alleen als je perfectie vermijdt. http://goo.gl/KuCPq
Lijkt mij een mooi streven. Hoewel ik wel denk dat de meeste mensen en bedrijven het liefst op een ander willen lijken. Die betalen heel veel geld voor cursussen enzo om iets precies zo te doen zoals anderen het doen.
@marco Klopt. Bloggen als een dichter kan alleen als je voor eigen rekening blogt, niet voor de baas, of het moet wel een heel bijzondere baas zijn…
Je schrijft: “Eigenlijk zou je iedere tekst moeten schrijven alsof het je laatste is. Dat vraagt om zo open mogelijk te zijn en om een zekere zorgeloosheid, ten opzichte van je materiaal.” Grappig, terwijl ik die laatste tekst dus zie als een ultiem statement waarbij ik op ieder woord ga letten, pleit jij voor een zekere zorgeloosheid. Weer een ander perspectief.
Ja het klinkt wellicht wat tegenstrijdig, maar die combinatie van a.h.w. je best doen, maar wel fluitend, zoiets dus…
Zelf heb ik gemerkt dat mijn streven naar de perfecte vorm en het fijnslijpen van stukken tekst de vreugde van het bloggen wegnam. Het werd teveel een moeten in plaats van een willen. Nu probeer ik veel impulsiever te schrijven. Wat best lastig is. Een vos verliest immers wel zijn haren, maar niet zijn streken.
Ik bedenk me wel eens: stel nou dat ik na het publiceren van deze blogpost (of tweet) de deur uitloop en kom te overlijden, waren dat dan een beetje fraaie laatste woorden? Dé laatste posting bestaat niet, die schrijf je alleen als je weet dat je morgen euthanasie pleegt (en dan nog, dan heb je heel andere dingen aan je hoofd). Ik zou niet uit dit leven willen wegglijden vlak nadat ik een onzinberichtje heb gepost. Misschien ben ik daarom ook wel selectiever geworden in wat ik op mijn blog publiceer. Geen YouTube-filmpjes met kort bijschrift, geen gratuite reacties op het wereldnieuws. Er moet een reden zijn, een doel. Dan is een blogpost wat mij betreft al geslaagd. Het perfecte stuk schrijf je toch nooit.
Ik denk dat we te veel waarde hechten aan ‘laatste woorden’. Vaak worden mensen laatste woorden toegeschreven die ze niet gezegd hebben, zoals Willem van Oranje bijvoorbeeld. Een laatste blogpost is inderdaad een andere zaak, dat is wat jij hebt neergezet, dus die komen uit een betrouwbare bron. Maar ik zou er niet te lang over nadenken als ik jou was. Het is natuurlijk niet verkeerd om heel bewust te bloggen, maar je een keer een guitige opmerking zet onder een youtube-video, waarom niet? En als dat dan toch je laatste blogpost wordt? Ach, niemand beoordeeld een blogger die jaren heeft gepubliceerd op één blogpost… 🙂
@Allen: Bedankt voor jullie reacties! Altijd leuk en interessant om andermans inzichten te vernemen. Ik geloof steeds meer in de spontane blogpost, schrijven en dan publiceren. Natuurlijk moeten we aandacht besteden aan wat we zeggen en hoe, maar ik zie blogposts toch ook graag als demoversies. Je stuurt iets de wereld in, soms gewoon op intiuitie, en anderen doen daar hun eigen ding mee, geven commentaar, schrijven een eigen post of denken er alleen maar over na. Het commentaar is als een extra instrument die aan de demo wordt toegevoegd zodat de song langzaam rijker wordt.
Was het spreekwoord niet: “Je bent zo goed als je laatste blogpost”? 😉
Foutje, mijn vorige reactie slaat op een andere comment van jou. Maar nu ik hier toch reageer: ‘schrijven en dan publiceren’ geldt toch altijd voor bloggen? Persoonlijk schrijf ik redelijk intuïtief, maar loop ik de tekst aan het eind altijd even door, om geen kromme zinnen of dom foutjes te laten staan. Als iedereen alles maar zo snel mogelijk online pleurt, krijgen we een enorme taalarmoede, vrees ik. Dat merk je al op Twitter, waar velen grossieren in onleesbare sms-taal vol spelfouten. Dat vind ik niet spontaan, maar rete-irritant.
Met schrijven en publiceren bedoel ik natuurlijk dat mensen niet te lang moeten nadenken. Schrijf vanuit je hart, eerlijk en oprecht. Natuurlijk wel foutloos, dus nog even checken of er geen rare tikfouten en grammaticale fouten staan in je stuk. Daar zijn we het over eens.
Ik heb die uitdrukking nooit begrepen; iedere dag leven alsof het je laatste is.
Wat zou je dan doen op je laatste dag? Spijbelen van de werk, al je spaargeld opnemen en lekker in één keer uitgeven aan drank en lekker eten? vreselijk dronken worden omdat je de volgende dag toch niet wakker wordt met een kater? Iedereen eens flink de waarheid zeggen omdat het morgen toch niet meer uitmaakt hoe ze over je denken?
Dat zou je op je laatste dag kunnen doen, en dat zou misschien heel erg leuk zijn. Maar als je dat iedere dag doet wordt je leven er niet leuker op, vrees ik. En ook zeker niet bedredigender of betekenisvoller.
Iedere dag leven alsof het je laatste is lijkt me het stomste wat je kunt doen.
Ik denk juist dat je pas ten volle leeft als je beseft dat er een toekomst is (als weet je nooit precies hoe die er uit ziet) en dat er een verleden is, en dat je nu in het heden leeft, en dat je die drie met elkaar in balans moet brengen. Leven zonder toekomst lijkt me vrselijk vervelend.
Kortom, “leven alsof het je laatste dag is” lijkt mij een heel domme boodschap. Maar misschien komt dat omdat ik het niet goed begrijp.
“Bloggen alsof het je laatste blog is.” Daar begrijp ik nog minder van. Zou je beter gaan bloggen als je dacht dat het je laastse was? Ik kan me dat niet goed voorstellen. Ik zou eerder denken dat je geforceerd allesomvattend gaat proberen te zijn, en dat lijkt mij een slechte zaak.
Ik ben er voor om dingen in een perspectief te plaatsen. En ik denk dat bloggers dat ook zouden moeten doen. En perspectief betekent dat je je bewust bent van wat ergens aan vooraf is gegaan, en wat er nog na kan komen.
Van mij mag iedereen natuurlijk bloggen zoals hij zelf wil, en daarbij denken wat hij zelf wil. Maar ik zou niemand aanraden om te bloggen alsof het je laatste is.
Spontaan schrijven levert vaak de mooiste stukken op maar het is natuurlijk wel voor iedereen anders. Sommige mensen vinden het fijn om eerst lang op een hersenspinsel te knauwen en het dan rustig uit te werken in een tekst, een ander knalt het er het liefst meteen uit. Het is ook maar net waar je over schrijft. Voor mij geldt dat ik persoonlijke dingen, of zaken waar ik boos of verdrietig over ben, het liefst schrijf zonder omzien. Dan publiceer ik eerst om spijt geen ruimte te geven. Als het echter gaat om iets vakinhoudelijks, of een recensie, dan neem ik meer tijd. Dan hoeft die spontane vlieger van mij niet altijd op te gaan.
Maar in de ideale situatie benut je je laatste momenten om dingen te doen die je wilt doen. Dat als uitgangspunt nemen voor een weblog lijkt me nooit verkeerd…