Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Waar zou je nooit over DURVEN bloggen?
Nou ja, niet durven is een groot woord, maar ik zou nooit over mijn seksleven bloggen. Ook uit respect voor mijn vriendin. Dat is iets tussen ons en hoeft niet openbaar gemaakt te worden. En nu we het toch over seks hebben: Peter Breedveld heeft eens uitvoerig geschreven over welke porno hij opwindend vindt en welke niet naar aanleiding van YouPorn, de porno-versie van YouTube. Dat is niet alleen een van de best gelezen posts op Frontaal Naakt, het is voor mij ook een stap te ver en valt voor mij in de categorie: Don’t need to know, al bewonder ik Breedveld om zijn openheid en is het een zeer vermakelijke tekst.
Maar hou zit het bij jou, collega-blogger? Waar zou jij nooit over DURVEN bloggen?
34 reacties op “Blogvraag #2”
Bij durven gaat het niet zozeer om seks, maar om het geven van een inkijkje in dat wat écht persoonlijk is. Velen bloggen heus wel persoonlijk, maar vaak wel met een veiligheidsmarge: wat mogen anderen van me weten? Precies daar ligt de durf-grens. Wie blogt er over impotentie? Wie blogt er over vreemdgaan? Maar ook: wie blogt er over geldproblemen? Wie blogt er over falen in het algemeen? De meeste mensen doen dat niet, uit schaamte of angst voor negatieve reacties. Durven kan trouwens ook over heel andere dingen gaan: sommige mensen durven geen scherpe politieke of maatschappelijke standpunten in te nemen, omdat ze bang zijn voor de discussie die volgt. Wat mezelf betreft: ik ben vaak best wel een lafbek. 😉
Waar durf JIJ dan niet over te bloggen?
Over dat persoonlijke. En soms heb ik gewoon totaal geen zin in al het gedoe rond een politieke discussie. Maar dat laatste is bij mij meer ‘geen zin’ dan ‘niet durven’. O ja, nog iets: meelevend schrijven over andermans leed vind ik ook lastig. Dat voelt een beetje als exhibitionisme bedrijven over de rug van een ander.
Meelevend zijn kost me minder moeite. Al houd ik me wel op de vlakte en ga er in een 1 op 1 DM contact op twitter of via e-mail wat uitgebreider op in.
@Jeroen: Praten over politieke zaken, of eigenlijk: mijn afkeur laten blijken voor politiek Den Haag, daar heb ik geen moeite mee. Gezien jouw politieke ambities zou jij die discussie toch ook aan moeten gaan op je blog en elders. Met weldenkende reaguurders natuurlijk, niet de stumperts van GeenStijl die wel eens langskomen.
Als je mijn blogpost over deze blogvraag leest zou je bijna denken dat ik eerst jouw reactie gelezen heb. Niets is minder waar. Blijkbaar wordt de interne criticus in ons door vergelijkbare angsten en reserves gevoed. Blijkbaar is het iets heel universeels. Herkenbaar dus.
Hierbij dan mijn reactie op blogvraag 2. Met wedervraag. 🙂
http://www.micheltenhoove.nl/waarover-ik-nooit-zou-schrijven/
Durf is de angst voorbij. En angst is geen goede drijfveer. Met een zuiver geweten moet je kunnen handelen. En dat 50% het debiel vindt, zo werkt het nou eenmaal in het leven. Dat geldt voor alle onderwerpen.
Maar de keuze om niet over sex te schrijven lijkt mij vooral handig. Tenzij je het wel graag kwijt wil maar angst je tegenhoudt, dan is dat niet goed. Je hebt niets te verliezen. Hier dieper je in je eigen ziel kruipt en die openbaar maakt, des te mooier we het vinden. In ieder geval. Kunstenaars doen dat en daarom ben ik daar zo dol op. Oppervlakkige meuk is afstandelijk en uiteindelijk lelijk.
Niet iedereen is een kunstenaar, Marco. Heel excentriek en openhartig schrijven kan je ook je relatie, baan, vrienden of klanten kosten. Best logisch dat veel mensen dat niet doen. Dat kan trouwens ook over heel andere zaken gaan dan seks. Je uitspreken over politiek bijvoorbeeld, of over het grootkapitaal, of je schoonmoeder. Electric Luna schrijft al jaren heel openhartig over seks, maar ik durf te wedden dat ook zij dikke, vette taboes heeft.
maar toch zijn de drijfveren dan angst. ‘stel dat’. moet je je ook niet aan wagen als je niet wilt. maar angst is een hele ongezonde drijfveer.
mijn openheid heel me meer gebracht dan gekost. er zijn heel wat kansen die ik verspeeld heb, maar er kwamen betere kansen die dichter bij mij lagen. mensen hebben de kans mij echt te snappen om het moment dat ik echt mijzelf laat zien. zo niet, dan blijft het allemaal een beetje aan de oppervlakte en daar heb ik de schijt aan.
@Marco: Ik ben het met je eens dat angst een slechte drijfveer is, maar ik heb inderdaad ook niet heel erg de behoefte om mijn seksleven te delen. 😉 Kiezen om bepaalde zaken niet openbaar te maken heeft ook deels te maken met je blog als onderdeel van de freelance praktijk. Is dat angst? Eerder voorzichtigheid.
De hele waarheid.
@Edwin: Ben je bang om sommige mensen voor het hoofd te stoten als je de hele waarheid zou bloggen?
@Edwin: dit is wel een bijzonder intrigerend antwoord. Maken we kans op een tipje van de sluier of zetten we dit op de agenda voor de bloggersconventie 2013?
ik durf alles. (bijna alles, sex durf ik niet)
er zijn wel dingen waar ik niet over wil bloggen, maar daat is iets anders.
waarom zo bang voor dat blootgeven? dat snap ik niet.
als je me niet gelooft, lees mijn blog. daar staan superkwetsbare dingen van mij op. het leverde heel veel op om daar toch over te bloggen
Ik blog niet te veel over persoonlijke zaken, maar dat is geen kwestie van durf. Meer omdat dat niemand iets aangaat en ik niet mijn hele leven (en dat van anderen) online wil gooien. Durven? Ik zal niet zo snel bepaalde groeperingen in de samenleving afkraken, mocht ik daar een keer een hele duidelijke mening over hebben (is niet het geval tot nu toe, maar je weet maar nooit). Ook ga ik geen politieke partijen door het slijk halen. Via de KvK heb je zo mijn adres en ik heb geen zin in gedoe. Ik hou helemaal niet van ruzie, vandaar dat ik zo’n blog ook nooit zal schrijven denk ik.
@Elsbeth: Uitspraken doen over bepaalde groeperingen ligt gevoelig inderdaad. Dat merkte ik laatst nog bij een reactie over mijn blogpost over Utrecht. Politieke partijen zwartmaken, daar heb ik geen problemen mee. De politici in Den Haag maken me over het algemeen zo kwaad, dat moet ik gewoon kwijt. Evenals religieuze groeperingen, al probeer ik mijn leven te beteren 🙂
Het gaat voor mij niet over durven, dat klinkt alsof angst en moed bepalen wat er op een blog verschijnt. Dat ik bepaalde dingen niet blog, gaat voor mij dan ook meer over mijn behoefte aan respect en integriteit (naar mezelf toe en naar anderen), dan over durf.
Wat ook speelt is een kwaliteit die meer dan ooit nodig is: onderscheidingsvermogen. Onderscheid kunnen maken wat je met wie deelt. Als ik een probleem met mijn partner heb, dan bespreek ik dat met haar omdat dat werkt. Zo’n probleem bespreek ik niet met mijn partners beste vriendin omdat dat niet werkt.
En om toch nog even op die durf terug te komen: iets niet durven kan een signaal zijn dat je wil helpen je ergens tegen te beschermen.
sommige dingen, onderwerpen, mogen wat mij betreft in een aparte afgesloten kamer als een cadeautje met een strik erom opengemaakt om even erin te kijken en om erna weer netjes dicht te doen en weg te zetten. sommige onderwerpen liggen je te zeer na, gaat niemand geen ene kloot aan, is te dichtbij voor naasten, doet er niet toe voor een groter publiek, is te pikant, te ruw, te donker of te licht en dat mag zo blijven.
kwetsbaar bloggen over persoonlijke onderwerpen die gevoelig liggen, expliciet zijn kun je ook op een andere manier verwoorden. dat kost oefening, bloed, zweet en tranen (merk ik weleens) omdat je iets toch eruit moet ‘braken’ omdat het zwaar weegt of teveel in de weg zit om in het doosje te laten.
Het gaat voor mij meer over kiezen dan durven. De vraag wordt voor mij dan:
Waar zou je nooit over bloggen?
Een moeilijke vraag, want ik denk dan gelijk aan: zeg nooit, nooit. Ik kan niet in de toekomst kijken.
Als de vraag verandert in Waar zou je nu niet over bloggen?
Dan is mijn antwoord: ik zou niet bloggen over onderwerpen die mij niet interesseren. Momenteel kan ik geen voorbeeld geven, omdat ik mij ook besef dat alles interessant kan zijn: het ligt er net aan in welk perspectief ik kijk.
@Allen: Bedankt voor jullie interessante reacties. Het valt me wel op hoe mensen graag het woord DURVEN vermijden in hun respons. Natuurlijk is het een keuze waar je niet of wel over blogt, maar toch hangt aan het woord durven kennelijk een negatieve connotatie. Interessant!
Mensen geven niet graag toe iets niet te durven / bang te zijn, denk ik.
Dat denk ik ook. Er heerst kennelijk nog een taboe op angst.
Dat denk ik juist niet, het taboe zit niet op durven maar op behoeften. Mensen kiezen vanuit behoeften. We hebben allemaal dezelfde behoeften, hoe we er ook uitzien, wat ons geloof ook is, wat onze leeftijd ook is en wat onze huidskleur ook is. Wat ons verschillend maakt is hoe we onze behoeften vervullen. Door keuzes niet te bezien vanuit behoeften maar vanuit durf/angst, bezie je ze vanuit een oordelend perspectief. En dat is jammer want daarmee ga je voorbij aan het herkennen en erkennen van de onderliggende behoeften. Zo zie ik het.
Hmm, maar als de behoefte veiligheid is, dan is angst toch een emotie die je ervaart als je denkt die veiligheid te verliezen? Als je blogt over een gevoelig onderwerp en dan bang bent om bedreigd te worden, dan is de keuze om daar uit voorzorg niet over te bloggen toch ingegeven door angst, met andere woorden, de behoefte tot veiligheid weegt zwaarder dan de behoefte die met het bloggen wordt voldaan.
Een gevoel kan je helpen in contact te komen met de onderliggende behoefte. Bij angst kan dat inderdaad de behoefte aan veiligheid zijn. Zoals ik het zie kies je niet vanuit de angst maar vanuit het vervullen van je behoefte aan bv veiligheid. Het gevoel is alleen maar een signaal dat wijst op de vervulde of onvervulde behoefte
Maar wat ik eigenlijk wil betogen is dat kiezen vanuit durf/angst ons reduceert tot binaire wezens: het is 1 of het is 0. Er gaat zoveel meer verbinding uit met jezelf en een ander als je kiezen ziet vanuit het perspectief van behoeften.
In dat stuk dat ik over de motorvakantie schreef, die avond dat ik met de kaart voor me zat en ik ineens angst voelde een grote route te rijden, kun je zeggen dat ik vanuit angst heb gekozen die route de volgende dag niet te rijden. Zoals ik het zie had er behoefte aan eventjes rustig aan te doen, te wennen aan weer motor te rijden, gerustheid, vertrouwen. En ook had ik behoefte hier met iemand over te praten, ben de volgende dag naar een goede vriend gereden.
Voel bij jezelf wat het met je doet als je leest dat ik vanuit angst koos of vanuit de behoeften die ik hier opsom. Wat maakt mij meer tot mens? Wat maakt jou als lezer meer tot mens?
Dat vind ik een lastige vraag, want ik zie angst als fundamenteel onderdeel van het mens-zijn. Angst is in mijn ogen niet alleen negatief, het is ook een waarschuwingssysteem dat ons wijst op gevaar. Ik vind het wel mooi klinken hoor, kiezen vanuit behoefte, daar niet van 🙂
Te intieme details wekken vaak plaatsvervangend ongemak bij de lezer. Ik ben niet alleen maar bezig om lezers op hun gemak te stellen, maar dit effect op mijn lezers door hoogstpersoonlijke ontboezemingen streef ik niet na. Dat wil je zelf toch ook niet als je een stuk van een ander leest?
Toch ben ik er anderzijds van overtuigd dat veel ware kunst zich bevindt op dit snijvlak van het intieme en het publieke. En de gêne die we nu met bepaalde dingen hebben zijn erg tijd- en cultuurgebonden.
Zo probeer ik bijvoorbeeld zeer genuanceerd te blijven denken over pedofilie, al lijkt de hele publieke opinie mordicus tegen. Om daar vervolgens een lans voor te breken, dat is me een brug te ver. Geen zin in een massa ongezouten reacties op mijn bord.
Wat helpt is pure dadendrang door boosheid, vernieuwd inzicht, pure creativiteit. Dat helpt om zo nu en dan een grens te durven slechten en een heilig huisje omver te halen. En dat blijft altijd nodig (al heeft niemand de volledige wijsheid in pacht).
Goed punt, Eric: tegen de stroom in durven gaan. Mijn credo daarbij is: pick your battles. Sommige zijn niet te winnen, andere staan te ver van je af. Maak je boos over hetgeen je echt raakt, en waar je de gangbare visie ongenuanceerd of simpelweg slecht geïnformeerd vindt. Dat levert prikkelende, authentieke blogposts op, maar je moet inderdaad wel open durven staan voor de kritiek die je ongetwijfeld zult ontvangen. Heb ik vaak genoeg meegemaakt: niet altijd leuk, maar wel een teken van standvastigheid en een eigen mening. Dat mis ik vaak bij bloggers, een echt authentieke, originele mening.
@Eric: Daar zeg je zo wat, over die plaatsvervangende schaamte. Wat een gevoelig onderwerp als pedofilie betreft: als je zoiets overwogen en met goede argumenten gaat benaderen, kan het zijn dat je reacties krijgt van mensen die bereid zijn je zienswijze begrijpen en wellicht accepteren. Maar je trekt met zo’n onderwerp altijd ook proleten aan. Reaguurders die niet verder kijken dan de kop van het stuk, pedofilie zien en helemaal losgaan in narigheid. En dat geldt helaas voor meer onderwerpen. Je hebt altijd de kans om eikels op je blog te treffen, dat zou eigenlijk geen reden moeten zijn om bepaalde dingen niet te schrijven, maar toch houden we er als bloggers rekening mee.
@Michael: Niet iedereen die hard oordeelt over pedofielen is per definitie een proleet. Stel dat je kind is misbruikt door Robert M., dan zul je niet snel heel begripvol zijn over dit onderwerp. Wellicht reageer je dan wat kort door de bocht, maar zolang je daarbij niet meteen een bedreigende toon aanslaat kan ik daar heus wel begrip voor opbrengen. Of er een vriendelijke discussie ontstaat is een tweede, maar de polariserende standpunten geven wel inzicht in hoe je tegen dit onderwerp aan kunt kijken. Of de blogger in kwestie dat nou leuk vindt of niet.
“Niet iedereen die hard oordeelt over pedofielen is per definitie een proleet.” Nee, Jeroen, natuurlijk niet en dat zeg ik ook niet. Met proleet en reaguurder duid ik die vaste geenstijlbezoekers aan waar jij altijd last van heb op je blog. Mensen die stukken niet goed lezen, alleen een kop bijvoorbeeld en verder niet kijken naar de argumenten in het stuk en die dan zeer ongenuanceerd reageren. Die mensen, dat zijn proleten. Mensen die je liever helemaal niet op je blog wilt hebben. Daar heb ik het over.
@Michael: Je noemde twee groepen: mensen “die bereid zijn je zienswijze (te) begrijpen en wellicht accepteren” en proleten. Daar zit natuurlijk een heel scala aan mogelijke reacties (en soorten mensen) tussen. Persoonlijk ben ik heel erg geïnteresseerd in mensen die het hartgrondig met me oneens zijn. Zolang ze mijn mening maar respecteren en inhoudelijk met me in discussie gaan. Door hen kan ik mijn blikveld (mogelijk) verruimen. Het is interessant om te weten hoe andersdenkenden over een onderwerpen denken.
Voor alle duidelijkheid: ik geloof heus wel dat jij die tweedeling niet zo bedoelde.