De laatste momenten van de dag breng ik met Arnold Schwarzenegger in bed door: ik ben zijn vuistdikke autobiografie aan het lezen. Na een tiental bladzijden Total Recall: Het verhaal van mijn leven, vallen mijn oogjes toe.
Door de verhalen die Arnold over zijn filmcarrière vertelt, heb ik weer zin gekregen om een paar van zijn films te kijken. Stay Hungry en Pumping Iron zag ik voor het eerst. Conan The Barbarian en Totall Recall in de herhaling.
Over Stay Hungry (1976) van Bob Rafelson kan ik kort zijn: een gedateerde film met een zenuwachtig montage-ritme. De spontane demonstratie op straat van bodybuilders aan het einde is grotesk en werkt voornamelijk op de lachspieren. Pumping Iron, de documentaire die bodybuilding op de kaart zette, is wat dat betreft een stuk genietbaarder: vooral om te zien hoe Schwarzenegger opkomend rivaal Lou Ferrigno op de kast jaagt tijdens een ontbijtje op de dag van de Mr. Universe wedstrijd. Ook hilarisch: de bewering van Schwarzenegger dat hij constant het gevoel van orgasme ervaart als hij aan het gewichtheffen is. De man is een geboren verkoper.
Zelf heb ik het niet zo op buidybuilding. Ooit heb ik anderhalf jaar aan fitness gedaan. Maar de frisse tegenzin van in het begin werd een onoverwinnelijke berg tegenzin, waarna ik er de brui aangaf. Daarbij voelde ik met tussen op zichzelf geilende spierbundels in de sportschool niet thuis. Ook de mannen die in Pumping Iron in verschillende standjes hun opgeblazen armen en torso’s tonen prikkelen eerder mijn lachspieren dan mijn bewondering. Maar goed, ieder zijn dingetje.
Conan The Barbarian (John Milius, 1982) is naar huidige maatstaven een verschrikkelijk trage film waar ook nog eens weinig in gebeurt. Onderhoudend vooral door het vrouwelijk schoon in de persoon van Sandahl Bergman die toen nog strak in haar jonge huidje stak.
Overigens is Conan, een film die volledig doordrenkt is met een heroïsche soundtrack, voor sommigen een inspiratiebron, zoals deze youtube-video bewijst. (Met dank aan Liselotte Doeswijk die me erop attendeerde. Check haar blog over vormgeving.)
Tot nu toe zou ik vooral het kijken van Total Recall een fijn weerzien willen noemen. Deze film van Paul Verhoeven uit 1990 staat nog steeds goed overeind. Een heerlijke vaart, goede actiesequenties en prima oneliners van Arnold. Soms mis ik in al het om de mooiheid gedraaide digitale geweld van tegenwoordig de mannetjesputtermentaliteit van sterren als Schwarzenegger en Stallone. De toekomst van toen ziet er nu wat gedateerd uit, maar dat geeft Total Recall ook weer een extra charme. En wat was Sharon Stone toen nog sexy trouwens.
Oeps, twee potentieel seksistische opmerkingen in één blogstukje. Actrices puur op hun uiterlijk beoordelen is niet meer van deze tijd. Kennelijk heeft de wereld van Schwarzenegger invloed op me.
