Gisteravond met Paul The Towering Inferno gekeken. Een van de klassieke rampenfilms uit de jaren zeventig waarin een grote cast van bekende acteurs in een benaderde situatie terechtkomt.
In dit geval is dat de hoogste wolkenkrabber in San Francisco die feestelijk wordt geopend. Er ontstaat brand omdat de bouwers hebben bezuinigd op de bedrading: ze hebben goedkoper materiaal gebruikt dan de architect (Paul Newman) had voorgeschreven. Door de bezuiniging van een paar miljoen dollar verliezen 200 mensen het leven, waaronder enkele heldhaftige brandweermannen die de feestende gasten proberen te redden. En het gebouw is rijp voor de sloop. Goedkoop is duur koop.
Ik vrees dat dit soort praktijken nog steeds aan de orde van de dag zijn, maar dat is niet de enige reden dat deze film uit 1974 nog steeds zeer genietbaar is. De all-star cast acteert goed en het verhaal draait om de mensen in het gebouw niet om de special effects. Omdat het menselijk drama voorop staat, is het niet erg dat de effecten gedateerd zijn. Het is wel grappig: we zagen een superschone kopie van de film waardoor het leek alsof deze recent was opgenomen, terwijl wat we zagen qua aankleding heel erg seventies was. Ook opvallend: toen mochten Hollywoodsterren nog mooi oud worden. Misschien sneed de plastic chirurg de mensen al bij, dat weet ik niet, maar ik zag er in ieder geval geen botoxhoofd tussen zitten.
Fijn om die bekende koppen uit mijn jeugd – Steve McQueen, Paul Newman en Faye Dunaway – weer eens terug te zien.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
