In het derde Otto-album komt het guitige ventje met blonde krullen zowel in de hemel als in de hel terecht, wordt hij tewerkgesteld in een fabriek van een euvele, kapitalistische directeur én de werkplaats van de Kerstman. Ook gaat hij onder het kerkhof een biertje drinken met zijn overleden opa:
Dit grappige tafereel deed me denken aan de ondergrondse wereld zoals die wordt getoond in Tim Burton’s Corpse Bride:
Maar dat heeft vooral te maken met hoe de tekenaar skeletten tekent. Sowieso lijkt Frodo De Decker, stripmaker en geestelijk vader van de Otto-reeks, geïnspireerd door allerlei bronnen. In zijn tekenstijl meen ik invloeden van de Max Fleischer studio te herkennen en dan met name de Betty Boop cartoons. Vooral hoe het personage van de directeur eruit ziet (rechts in beeld op de cover). Die zou niet misstaan naast Boop in een van haar avonturen. Veel van de grappen uit het nieuwe album lijken een hommage te zijn aan de humor uit dergelijke animaties.
Daar hoor je mij overigens niet over klagen. Ik vind Otto #3: De uitverkorene wederom fijn leesvoer. De Decker blijft erin slagen om tekstloze en grappige situaties te bedenken om zijn personage in op te voeren. Voorlopig verveelt Otto allerminst.
