Laatst stuitte ik op dit interessante artikel waarin gesteld wordt dat films waarin kinderen zelf op pad gaan om avonturen te beleven, niet meer worden gemaakt. Daarmee bedoelen ze films als E.T., Stand by Me en The Goonies – laten we zeggen: films uit de jaren tachtig uit de school van Spielberg.
In het artikel kwamen enkele stellingen naar voren die tot nadenken stemmen, zoals:
Movies like the Goonies (or ET, or the Explorers) are no longer possible, because movies like that rely on the exploration of the world of children that is separate from the world of adults, and that world no longer exists. Kids don’t go out to build forts in places their parents don’t know about, or learn all the best short cuts to the candy store on their bikes. They don’t walk home alone to and from school. All play is regulated, either for the sake of safety or the desire of parents to participate in childhood. Kids are raised to be risk averse.
Nu geloof ik dat dit voor de Verenigde Staten op gaat, want daarover heb ik vaker berichten gehoord. Ouders rijden hun kinderen van deur tot deur als ze bij een vriendje gaan spelen, want stel je voor dat je kind ontvoerd wordt of verkracht door een kinderlokker. Kinderen worden opgevoed met de angst van hun ouders. Interessant, want het schijnt dat de misdaadcijfers in de VS nog nooit zo laag zijn geweest als nu. Ik ben benieuwd of Nederlandse ouders ook zo angstig zijn.
Ik mocht zelf in ieder geval gewoon buitenspelen van mijn ouders. Sterker nog: ik geloof dat mijn moeder blij was als ik even het huis uit was. Dat bracht wat rust! Helaas voor haar was ik niet echt een typisch buiten-speel-kind. Ik zat liever binnen te lezen of me met speelgoed te vermaken.
Maar goed, de stelling dat er nooit meer Goonies-achtige films worden gemaakt is misschien wat kort door de bocht. Ik vind de Spielberg pastiche Super 8 toch zeker in die categorie passen. En dat kan ik nu eindelijk zeggen: tot vorige week had ik The Goonies namelijk nog niet gezien.
Ja, ik beken het hier maar even. Ondanks dat Paul me vaak aan mijn hoofd heeft gezeurd dat ik The Goonies moest kijken, is het een van de films die mij in mijn jeugd is ontglipt. Maar dat euvel is nu hersteld en ik moet zeggen, als volwassen man van 37 heb ik me prima vermaakt.
Goed, de kids in de film zijn soms erg ADHD en schreeuwen wat af, maar de humor en het avontuur zijn heerlijk meeslepend. En daarbij was ik nogal gecharmeerd van de locatie Astoria, in Oregon. Prachtige huisjes langs de kust. Daar zou ik wel willen wonen en naar verborgen schatten willen zoeken.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
3 reacties op “The Goonies: Toen kinderen nog buiten speelden”
Kinderen spelen inderdaad veel minder buiten, ook mijn kinderen, ze hebben amper vriendjes in de buurt en spelen enkel nog op speel afspraakjes met kinderen van school. Deels debet aan de school waarop ze zitten en thuis situatie waar nogal wat gebeurd is. Mijn oudste dochter had voorheen wat meer school vriendjes in de buurt en kwam daardoor wel vaker buiten, de keren dat ze in de sloot was ‘gevallen’ zijn niet meer op een hand te tellen en het was moeilijk om te doen alsof we boos waren omdat ik juist blij was dat ze zo avontuurlijk was. Mijn jongste dochter is echt meer een huismus, bij mij in de buurt speelt ze heel af en toe met de kinderen uit de buurt, maar ze hebben niet echt een klik, dus zit ze liever binnen te knutselen, haar oudere zus heeft geen tijd meer door huiswerk en andere interesses. Ze gaat nog wel zonder ontbijt en het liefst in pyjama naar buiten als het sneeuwt en heeft de laatste keer uitgebreid met de buurtkinderen sneeuwpoppen gemaakt. Maar het liefst zitten ze achter een scherm, tv, laptop of tablet.
Het is hier nog niet zo erg als in Amerika(wat waarschijnlijk ook een overdreven weergave is, maar schurkt tegen de werkelijkheid). Maar het is minder dan ‘vroeger’, waar als ik kijk naar wat ik zelf uitspookte toch echt meer in die wereld van the goonies, ET of Stand by me past. Je maakt je eigen avontuur, spelen op de bouwplaatsen van de nieuwbouwwijken wat eigenlijk niet mocht, door de prive tuinen sluipen van de villawijken en keihard, vol adrenaline wegrennen als een bewoner je zag en wat riep, bonkend met je hart in je keel. Afgewisseld met dagenlang op mijn kamer met de lego spelen 🙂
@Daan: Dankje voor deze mooie reactie. Ik begrijp uit je verhaal dat jij je als ouder niet zo’n zorgen maakt zoals je Amerikaanse evenknieën maar dat het minder buitenspelen dus meer ligt bij het feit dat er weinig vriendjes voor je kinderen zijn en ze een voorkeur hebben voor spelen achter het scherm.
Ik heb dan misschien vroeger als kind buiten wel meer avonturen beleefd dan kinderen nu, maar als ik toen een computer + Internet had gehad was het echt een ander verhaal geworden hoor. De tijd is ook wel heel anders nu. Om maar eens iets te noemen: het is veel en veel drukker geworden in het verkeer.