Ik ben blij dat ik recent begon met het (her)lezen van de serie Peter Parker, The Spectacular Spider-Man. Anders had ik nooit het werk van Ed Hannigan ontdekt.
Hannigan werkte als tekenaar, coverontwerper en schrijver voor zowel Marvel als DC. Zijn carrière loopt grofweg van de jaren zeventig tot in de jaren negentig. Tegenwoordig heeft hij multiple sclerose en tekent hij volgens mij helemaal niet meer. Dat is heel spijtig, want hij was erg goed.
Kijk maar eens naar deze openingspagina uit PPSS #64. Ik vind het drie prachtige platen onder elkaar met een goede, scherpe zwart-wit verdeling. Niet alleen het tweede plaatje, waarin we Spider-Man voorbij zien slingeren, is fantastisch, de onderste plaat is een mooie impressie van een straat in New York anno begin jaren tachtig,
Digitaal lezen
Het grafische werk komt het beste tot zijn recht als je het zo groot mogelijk bekijkt. Tegenwoordig lees ik veel comics digitaal en als de scan van hoge kwaliteit is, kun je lekker diep inzoomen. Dat verandert de relatie met het beeld. De stripplaatjes komen weliswaar meer op zichzelf te staan, maar je kunt wel details veel beter bekijken. Bovendien komen kleuren mooier uit op de monitor dan op het pulp-achtige papier waar comics toen op afgedrukt werden. Op dat papier vervaagden de kleuren zwartvlakken. Het is juist door dit inzoomen dat ik een herwaardering voor het werk van Hannigan kreeg, juist doordat ik de details beter kan bestuderen zo. Het inktwerk is trouwens van Jim Mooney.
Cloak & Dagger
Bovengenoemd nummer is extra speciaal, omdat het Cloak & Dagger introduceert. Schrijver Bill Mantlo en Hannigan creëerde dit tienerduo. Doordat de maffia hen gebruikte als proefkonijn om experimentele drugs uit te testen, kregen zij hun speciale krachten. Cloak kan mensen in een duistere dimensie opslokken en hun levensenergie afnemen. Ook kan hij teleporteren. Dagger schiet lichtdolken af die vol levensenergie zitten. Ze kunnen iemand verwonden, doden of juist zuiveren van het gif in hun lichaam. Geen idee hoe die drugs dat voor elkaar hebben gekregen overigens. De rest van de proefkonijnen, allemaal zwerfkinderen, overleefden de experimenten niet.
Om een idee te geven van hoe Cloak & Dagger er ook alweer uitzien, deze prachtige Hannigan-cover:
Dit vind ik ook een prachtige illustratie van Hannigan: Spider-Man slingert naar het dak van zijn ouderlijk huis. Let vooral op de daken achter Spider-Man die Hannigan in diapositief zette. Deed mij denken aan Frank Millers vroege Daredevil-werk en zijn Sin City-comics.
Tante May woont op dat moment in een verzorgingstehuis, maar wil haar oude huis verbouwen om er een pension voor ouderen van te maken. Daarom gaat ons webhoofd er weer een kijkje nemen. Getekend door Hannigan lijkt het welhaast een spookhuis, maar dat is ook niet zo gek: de inbreker die oom Ben ooit vermoorde heeft recent het hele huis van binnen gesloopt op zoek naar een oude schat die inmiddels vergaan was. Papiervisjes hadden de buit al opgegeten.
In deze video zien we Hannigan aan het woord over zijn werk en zijn ziekte:
5 reacties op “Spidey’s web: Ed Hannigans Spider-Man”
Ik heb dat covered boekje. Erg leuk, maar en echt boek zou leuker zijn geweest.
@Ger Apeldoorn: Hannigans Spider-Man-strips zijn bij Marvel in herdrukbundels verschenen. Helaas moeten we het wat Peter Parker betreft wel nog steeds doen met essentials, dus zwart-wit uitgaven.
Wat je moet missen als je digitaal leest is die heerlijke geur van drukinkt in combinatie met dat pulppapier. Bovendien vind ik juist die uitgebleekte zwarten door de onderliggende kleuren juist wel weer erg fraai. Ze bepaalt mede het beeld (ook al had de tekenaar dat nooit zo bedoeld). En dat je de kleurenrasters van het vierkleurendrukprocede kunt zien; prachtig.
Ik ben dus mede daardoor niet zo’n voorstander van alles opkuisen in allerlei diverse heruitgaven die we de laatste jaren mochten verwelkomen. Alles netjes en strak; de sfeer is er voor mij dan wel uit.
@Frank: Ik snap wat je bedoelt en ben het deels met je eens. Soms is het ook heerlijk om die oude versies te lezen en van de rasters etc. te genieten. Ik lees Spectacular Spider-Man weliswaar digitaal, maar het zijn wel scans van de oude comics. De geur mis je dan wel, maar de rest zit er dus in, zoals je in bovenstaande scans kunt zien. Maar juist als het digitaal is, kan ik lekker dichtbij de inktlijnen en dergelijke komen. Dus dat vind ik wel winst.
Overigens ben ik nu een herduk aan het lezen van Amazing Spider-Man comics uit de jaren tachtig, gedrukt op wit glad papier. Daar komen de fijne inktlijnen weer mooi in uit. Ik zie dan op het papier weer zaken die in de oude drukken moeilijker te zien zijn. Alsof je een opgepoetste HD-versie van een oude film ziet. Daar kan ik dan ook weer erg van genieten.
[…] aan onderwerpen wilde ik behandelen en die lijst heb ik maar deels afgewerkt. Vaak genoeg kwam ik iets tijdens het lezen tegen wat ik mee wilde nemen die week en soms stond het onderwerp gewoon op straat op me te wachten, zoals […]