Als ik dood ben, weet ik niet eens meer dat ik geleefd heb. Alles wat ik heb meegemaakt, alles wat ik heb gedaan en gelaten… Alles wat ik heb gevoeld en ervaren, gedacht en gedroomd. Alles is dan weg. Alsof het nooit heeft bestaan.
Die gedachte spookte door mijn hoofd toen ik laat vrijdagmiddag door het centrum van Amsterdam liep.
Wat heeft het allemaal voor zin?
Ik keek om me heen en zag tientallen mensen over straat, bezig met hun eigen zaken. Hun hoofden vol met dromen, liefde, haat en to-do-lijstjes. Maar bovenal: heel veel ervaringen opgeslagen. Ook zij weten niet meer dat ze geleefd hebben als ze hun laatste adem hebben uitgeblazen. Opeens zag de geraamtes door hun huid heen. Het centrum zat vol met wandelende skeletten.
Natuurlijk, anderen weten nog wel dat ze er ooit waren, maar als van die mensen ook de hersenactiviteit ophoudt, dan zijn de sporen gewist. Tenzij je iets maakt dat blijft, of dat je in ieder geval een langere tijd overleeft. Boeken, kunst, films, foto’s, gedichten, blogposts.
Denken aan de dood doet me beseffen dat ik nog meer moet proberen van nu te genieten en niet te veel denken aan later. Later is niets. Later is langzaam wegrotten in een kist of verstoffen in een urn. Nu kun je op allerlei manieren invullen, maar er is geen oneindig veel nu. Nu is beperkt aanwezig.
Ook geluk en schoonheid zijn maar tijdelijk. Een mooie bos rozen gaat bijvoorbeeld maar een week of zo mee.
Denken aan de dood doet me beseffen me weer te richten op zaken die ik belangrijk vind en om alles wat niet-relevant is, te negeren. Maar ook doet de dood me beseffen hoe onbelangrijk de dingen zijn die we doen.
6 reacties op “Sterfelijk”
Michael, somber stukje. Ik weet niet hoe ik het moet benaderen.
@Axel: Dat weet ik ook nooit zo goed met dit soort dingen, daarom schrijf ik het maar op. Is een fijne uitlaatklep en het helpt me om zaken in perspectief te krijgen.
Lieve Michael, owowowow, je slaat de spijker op z’n kop!
Mijn eerste ex, met wie ik oud had willen worden, is net overleden – slechts 2 jaar ouder dan ik. Sindsdien zijn dergelijke gedachten, die voorheen wel eens langs ritselden, nu nadrukkelijk aanwezig. Wat je doet in het leven, geeft er zin aan. Maar wat is de zin van die doe-dingen? Over zoveel miljard jaar zijn ook die prachtige kunstuitingen verdwenen, samen met de zon en de aarde met alles wat erop leefde…. Zelf heb ik de neiging bijzonder inert te worden, tijdens deze buien. Totdat ik jouw blog lees. Het samen-zijn, op welke manier dan ook, dat geeft cohesie en een pluk-de-dag boost!
Dank je voor deze mooie blog <3
@Magda: Dag, Magda. Bedankt voor je reactie. Spijtig om te horen van je ex. Soms gaan mensen veel te vroeg. Zoals Wim Brands vorige week. Ook maar 57 geworden. Zijn onverwachte dood bepaalde deels mijn stemming tijdens het schrijven. Samen-zijn helpt zeker. Ik ben ook heel blij met mijn huidge relatie. Haar aanwezigheid in mijn leven maakt de dag sowieso de moeite waard.
Memento mori en carpe diem, die twee gaan soms goed samen.
Als ik eerder door ga dan jou Mike kom ik je in je dromen vertellen dat je er helemaal naast zat. Als codewoord zodat je weet dat ik het ben geef ik je dit mee: bloggersconventie Middelburg 🙂