Graag zou ik alleen schrijven over schoonheid, over mooie en goede films en strips. Graag zou ik met liefde de wereld aanschouwen. Maar juist negatieve dingen vallen mij vaak als eerste op en voeden mijn onvrede.
Dingen niet kloppen, acties van mensen die fout zijn. Dingen die mij storen zijn zaken die indruisen tegen mijn idee van hoe de wereld in elkaar hoort te zitten. Die dingen vallen mij als eerste op.
Dat geldt bijvoorbeeld voor hoe bedrijven met klanten omgaan tegenwoordig of de politiek met haar kiezers.
Dat de kloof tussen de arme bevolking in deze wereld en die paar rijke stinkerds die alle macht hebben, steeds groter wordt.
Dat fietsers in Amsterdam maar eens moeten leren dat zij niet de enigen op de weg zijn.
Maar ook vind ik dat ons huis veel minder gehorig zou moeten zijn dan het nu is en dat ons dak eigenlijk niet hoort te lekken als het hard regent.
Ik stoor me aan veel. Eerst de pijn, dan de schoonheid. In die volgorde ervaar ik de wereld.
Met een beetje pech kom je dan nooit voorbij de pijn en dus nooit aan de schoonheid der dingen toe. De zucht naar perfectionisme levert vooral frustratie op. Het is daarom beter om mijn levensinstelling te veranderen. Niet streven naar perfectionisme, accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn.
De wereld is niet perfect, ik weet het. Maar we moeten dat nu ook weer niet als excuus gebruiken om niets te beteren.
Waar ligt de balans?
Die moet ik ergens in mezelf proberen te vinden. Er valt immers ook nog aan mezelf te verbeteren.
