De laatste tijd doe ik door drukte steeds minder en zeg ik vaker ‘nee’ tegen dingen.
Eind augustus was de Amsterdam Comic Con en tegelijkertijd de opening van het Museum Strips. Allebei dingen waar ik eigenlijk voor mijn werk heen zou moeten, maar ik bleef thuis om verder aan mijn boek te werken.
Op de Comic Con kwamen niet echt stripmakers die ik nu hoefde te spreken en slechts bij vlagen ben ik geïnteresseerd in de filmsterren die er doorgaans komen.
Het nieuwe stripmuseum staat in Rotterdam, een stad die net zo goed probeer te vermijden als vervelende huidziekten. (Misschien dat ik ooit nog eens in een blogpost uitleg waarom ik zo’n hekel heb aan Rotterdam, maar vandaag even niet.)
Dus als ik een bezoek naar die stad kan uitstellen, doe ik dat vol overgave. Het Museum bezoek ik dus wel als ik toch naar Rotterdam moet, bijvoorbeeld als het stripfestival Cross Comix plaatsvindt op 8 oktober.
Ook zei ik nee tegen het jurylidmaatschappij van de Willy Vandersteenprijs. In voorgaande edities, waaronder die van vorig jaar, was ik een van de juryleden. Dat werk doe ik altijd graag, want ik vind het belangrijk dat we middens het toekennen van een prijs stripmakers en strips onder de aandacht kunnen brengen. Bovendien was de vorige sessie erg gezellig met een leuke ploeg juryleden.
Het jurylidmaatschap vereist echter dat je goed op de hoogte moet zijn van welke albums er dit jaar zijn uitgekomen. Het is immers een prijs voor het beste Nederlandstalige album van het afgelopen jaar. Door het schrijven van mijn boek Mijn vriend Spider-Man heb ik de afgelopen maanden weinig anders kunnen lezen dan Marvel Comics. Het zou daarom lastig zijn om een overwogen keuze te maken in het aanbod.
Maar mij hoor je daar niet over klagen, hoor. Ik vind het heerlijk om zo intensief met een droomproject bezig te kunnen zijn. Daar zeg ik graag enkele zaken voor af, hoe leuk ik die soms ook vind.
Sowieso ben ik druk bezig te pogen van zelfbedachte verplichtingen af te komen. Daar bedoel ik mee dat ik me vaak verplicht voel om ergens naartoe te gaan terwijl niemand mij daar eigenlijk toe verplicht. Het is een gek mechanisme, waarvan ik de oorsprong niet goed ken. Wat ik wel weet is dat als dingen te veel als huiswerk beginnen te voelen, en ik niet echt kan bedenken waarom ik dat huiswerk zou doen, ik dus een keuze heb om daar ‘nee’ tegen te zeggen.
Waar ik wel aanwezig was de afgelopen weken? De boekpresentatie van Wien: Een dame in chique zaken, een boek geschreven door vriend Phil van Tongeren met illustraties van Typex. En het 40-jarige verjaardagsfeestje van Het Beeldverhaal.
Waar ik ook tijd voor blijf maken zijn koffiedates met vrienden. Die zijn lekker kleinschalig, duren niet al te lang en vinden meestal plaats in Amsterdam. Bovendien voelen die ook niet als huiswerk.
