Zondagavond had ik zo maar weer eens zin om The Breakfast Club te kijken.
Nog steeds een erg vermakelijke film. Het is ook nu nog boeiend om te zien hoe Hughes de tieners met uiteenlopende karakters naar elkaar toe laat groeien tijdens een zaterdag nablijven op school.
De scène waarin alle hoofdrolspelers in een kringetje zitten en een openhartig gesprek voeren, staat nog steeds als een huis. Goede dialogen, goed acteerwerk. John Hughes, scenarist en regisseur van de film, was slim in het vermijden van trendy taalgebruik, waardoor de tieners ook nu nog verstaanbaar zijn en niet zo gedateerd spreken.
De muzikale intermezzo’s en de danssequenties komen nu wel erg achterhaald over, maar goed de film is dan ook meer dan dertig jaar oud. 1985 ligt alweer lang achter ons.
Dat doet de vraag rijzen hoe tieners van nu naar deze film zullen kijken. Herkennen ze zichzelf net zo goed in de archetypes als mijn generatie dat deed? Of kunnen de jonge kijkers van nu niet door de achterhaalde kleding en muziek kijken?
Screenshots: kissthemgoodbye.net
[hr]
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
7 reacties op “The Breakfast Club: Nog steeds herkenbaar?”
Herkenbaar voor onze jongeren? 5 jongeren zonder smartphone? Ik vrees er wat voor.
@Axel: Daar zeg je wat. Als ze hier een remake van maken is het 90 minuten kijken naar tieners die achter het tafeltje alleen met hun telefoon bezig zijn en niet met elkaar praten :). Hoewel dat natuurlijk te voorkomen is doordat ze aan het begin van de film hun smartphones moeten inleveren.
@Michael daar zeg je zoiets. De dynamiek zou ook anders zijn. De nerd zou eerder de coole gast zijn.
Inderdaad, ja. Eigenlijk zou een remake dus heel interessant kunnen zijn.
Maar de cast zou natuurlijk niet meer helemaal blank mogen zijn anders krijgen de filmmakers ruzie met de PC-politie. Er moet minstens een zwarte, een Aziaat, en een homoseksueel en een transgender in, anders staat het internet weer op zijn kop. Zucht… misschien toch maar geen remake 🙂
@Michael, misschien best dat John Hughes een volledig blanke cast heeft gekozen.
Ik promoot hier nu wel schaamteloos een eigen artikel, maar ik wil aantonen dat de regisseur een verouderde blik op minderheden, in dit geval Aziaten, heeft.
http://www.80sgeek.be/pretty-pink-slipje-molly-ringwald/
@Axel: Ik heb je artikel nogmaals gelezen. Aan dat soort stereotiepen maakten veel meer regisseurs zich schuldig. Het ergste voorbeeld vind ik nog steeds Breakfast at Tiffany’s. Toch moet je die films in hun tijd zien, net zo goed dat je Kuifje in Afrika in zijn tijd moet zien.
Overigens vraag ik me af hoe de stereotiepen van Westerlingen zijn in Aziatische of de Arabische cinema. Iets voor een ander artikel en de toekomst.
Ik ken tieners die net zo met Dirty Dancing dwepen, als de meisjes in mijn pubertijd deden. Dus volgens mij maakt het bij een goed gemaakte film niets uit, dat het wat ouder is.