Een hele bioscoopzaal praktisch voor mijn mezelf hebben zoals laatst bij Universal, was een van de beste bioscoopervaringen die ik ooit had.
Noem me een egoïst, maar een lege zaal is toch heel fijn. Het is rustig kijken. Je wordt dan nergens meer door afgeleid.
Overigens is die lege zaal geen vereiste. Een andere bioscoopervaring waar ik met plezier aan terugdenk, was de persvoorstelling van Clerks II, nu alweer 11 jaar geleden. Die was in de bovenzaal van Tuschinski. Een kleinere zaal dan beneden, maar dat maakte het nu juist weer net gezellig. Bovendien gedragen journalisten zich heel rustig tijdens persvoorstellingen dus dat is bijna altijd ontspannen kijken.
Uiteindelijk was het natuurlijk de film zelf die voor zo’n fijne ervaring zorgde. Het idee alleen al: na jaren opeens een nieuwe Clerks-film en ook nog een betere dan het origineel.
Ik ging dolblij naar huis en schreef een lovend stuk over deze film. Dat het een van de laatste goede films van Kevin Smith zou zijn, wist ik toen natuurlijk nog niet.
Een laatste ervaring die me te binnenschiet, was Donnie Darko in het Filmhuis van Hoorn. Ik was in een zeer sombere stemming, iets met een gebroken hart, en had zin in afleiding. De poster van Donnie Darko trok mijn aandacht. ‘Dark, Darker, Darko,’ was de slugline op de poster. Perfect passend bij mij stemming dus.
Juist omdat ik verder niets van deze film wist, was het een openbaring. Donnie Darko is nog steeds een heel goede film, maar die avond werd ik bijna letterlijk in de verhaalwereld gezogen en vergat ik mijn problemen even. Dat lukt tegenwoordig praktisch niet meer, dan je zonder voorkennis een film kunt gaan zien. Daarvoor moet je dan minstens een jaar offline zijn geweest.
Er zaten die avond in Hoorn overigens maar een paar andere mensen in de zaal. Slecht voor het Filmhuis, maar fijn voor mij.
En, welke fijne bioscoopervaringen kun jij je nog herinneren?
