Kermis

Zaterdag belde ik even met mijn moeder die nog steeds in Hoorn woont. Ze vertelde dat de kermis weer is begonnen.

Grappig genoeg roept dat nu nostalgische gevoelens bij me op, terwijl ik de kermis vroeger helemaal niet zo prettig vond toen ik in de binnenstad woonde. De kermis loopt door een groot deel van de binnenstad en geeft nogal wat geluidsoverlast als je er middenin woont.

Vervelend als je moet studeren in de zomer. Ook vond ik de kermis vaak veel te druk om over heen te lopen. Ik kan heel slecht tegen mensenmassa’s en de kermis in Hoorn is op Tilburg na de grootste van Nederland. Er komt dus veel volk op af.

Nu denk ik juist aan sommige momenten dat ik de kermis bezocht en dat bezoek juist wel leuk was. Bijvoorbeeld die keer dat ik met mijn toenmalig vriendinnetje D. was en ik vijftig gulden op de grond zag liggen. Of toen ik met haar ’s ochtends vroeg over de lege kermis liep om video-opnames te maken. Dan heb je alle tijd om het schilder- en tekenwerk op de attracties te bekijken. Vaak zit daar toch interessant en mooi werk tussen.

En de eerste zomer met vriendinnetje M., samen ’s avonds in het reuzenrad die vlak langs de toren van de grote kerk scheerde. Je kon de stenen bijna aanraken. Magisch was dat.

Toen ik nog jong was, was het traditie dat ik met opa en oma de kermis over ging. Mijn favoriet waren altijd de buggy’s. Je reed met vier of zes andere kids dan door een heuvellandschap met cactussen en andere voorwerpen. Je kon zelf sturen, hoewel de autootjes op een rails werden voortgebracht. Fake sturen dus. Maar het leek een heel avontuur. Ik kreeg daar geen genoeg van. En daarna een softijsje.

Op dit moment hebben die positieve herinneringen de overhand op de negatieve van overlast. Gek hoe nostalgie werkt.