Van de week zat ik gefascineerd en vol verbazing te kijken naar de Tegenlicht Documentaire Goudzoekers in YouTube-land.
Hierin werden enkele vloggers geportretteerd die dankzij het videoplatform beroemd zijn geworden en videomakers die heel graag die status willen bereiken. De nadruk bij de succesvolle makers lag vooral bij het proberen te scoren van zoveel mogelijk kijkers en abonnees, want dat levert ze allerlei deals op met grote merken en doet het geld binnenstromen.
Opmerkelijk in dat verhaal zijn voor mij twee dingen. Allereerst is het algoritme van YouTube zo ingesteld dat video’s langer dan tien minuten een voorkeursbehandeling krijgen. Lange video’s bieden namelijk meer kansen om reclames te plaatsen. En hoe meer kijkers, hoe meer geld.
Ten tweede viel me op dat je als vlogger eigenlijk elke dag moet uploaden om echt mee te kunnen dingen naar de hoofdprijs. Damn, ik zie mezelf niet iedere dag een video maken van mijn leven en die delen met duizenden of, in mijn geval, tientallen kijkers.
Waar moet je het in godsnaam elke dag over hebben?? En wie zit daar op te wachten?
Dat laatste vroeg ik me sowieso af toen ik hoorde dat de meeste video’s draaien om alledaagse vlogs van verder niet bijzondere mensen. En dan heb je nog vlogs zoals die van Jordi van den Bussche, aka Kwebbelkop die in zijn video’s toont dat hij een game aan het spelen is.
Eigenlijk wil ik hier niet op afgeven, want die video’s zijn duidelijk voor een ander publiek bedoeld dan ondergetekende. En iedereen moet maar gewoon kijken wat hij wil. Toch voelde dat streven naar roem en geld, wat in de documentaire dé motivatie leek van alle vloggers, zo verschrikkelijk leeg.
Vriend en blogcollega Frits Jonker wist dat gevoel heel goed te vatten in onderstaande tekst. Frits geeft hierin een visie van sociale media en de huidige stand van de wereld waarin ik me helaas goed kan vinden.
Enkele punten:
Sociale Dwang. Waarom zou je je de hele tijd over zaken moeten uitspreken op sociale media?
Grote bedrijven als Google, YouTube, Facebook, Apple zijn niet onze vrienden maar onze vijanden. ‘Ze zijn totaal, maar dan totaal niet geinteresseerd in mijn of uw welzijn of kwaliteit van leven. We worden gehersenspoeld, uitgekleed en misbruikt.’
Hier kom ik later nog wel op terug. Eerst maar eens de tekst van Frits lezen en laten bezinken.
3 reacties op “Goudzoekers”
Ik snap het helemaal en ik weet hoe ver sommige mensen zullen gaan, maar ik bestempel mijzelf altijd als een creatief persoon. Ik mag graag schrijven, filmpjes maken en monteren (al vind ik dat laatste wat minder). Recentelijk ben ik met mijn zusje een Youtube kanaal begonnen: Samen Spelen. Ik heb een grote verzameling spelcomputers en spelletjes. Daar kan ik op dit moment naast mijn werk weinig mee doen, aangezien ik in Amsterdam woon- en werk. Echter door het Youtube kanaal kreeg de collectie een doel. Ik kan er weer mee aan de slag. Ik kan de spelletjes weer spelen. Ik kan er iets omheen schrijven. Ik kan mijn liefde voor jaren ’80 en ’90 films en series er in kwijt. Plus ik kan dit samen met mijn zusje maken/ presenteren, die er een hele droge draai aan geeft. Het good cop, bad cop gevoel. De beauty en de nerd. Ik maak mij geen illusie er gouden bergen mee te (gaan) verdienen, maar ik vind het leuk als mensen tegen ons zeggen, dat ze zich rot hebben gelachen. Als mensen zich vermaken, dan vind ik het al best 🙂 En soms leren ze er ook nog wat van 😀
@William: Ik wist niet dat jij ook vlogde. En met je zusje nog wel. Grappig!
[…] internet en de leegheid van wat ze hopen te bereiken. Daardoor werd ik weer geïnspireerd om zelf ook wat te schrijven. Vrienden spelen een (kleine) rol in elkaars leven, ze zijn onderdeel van elkaars cast. Daarnaast […]