Eigenlijk weet ik niet zo goed waarom het delen van stripplaatjes mij zo’n fijn gevoel geeft, maar het is wel zo. Toch voel ik me de laatste tijd steeds meer gefragmenteerd door op al die sociale media platforms aanwezig te zijn.
Slaat het wel ergens op om op Instagram, Tumblr of welke plek op sociale media dan ook, afbeeldingen met anderen te delen? Als je je eigen werk te promoten hebt, wel. Die sociale media-kanalen zijn een prima manier om een publiek en klanten te vinden. In mijn geval gaat het vaak om tekeningen en filmbeelden die ik niet eens zelf heb gemaakt.
Waarom dan toch dat soort beeldmateriaal delen?
Toen ik laatst enkele afbeeldingen van een Iron Man-strip op mijn blog zette met een kort verhaaltje erbij, werd ik daar simpelweg vrolijk van. Dat komt deels omdat ik de strips met plezier las en omdat ik het tekenwerk mooi vind. Het geeft dan een kick om dat aan anderen te laten zien.
Het gaat mij dan niet om de likes, en ook niet per se om de reacties die zo’n post losmaakt. Ook al zijn goede, positieve reacties natuurlijk wel welkom en is het wel fijn als de post door anderen gezien wordt. Likes op Instagram geven een indicatie van hoeveel mensen de post hebben gezien, al is het geen accuraat getal natuurlijk. Het aantal likes zal altijd lager zijn dan het aantal mensen dat de post voorbij ziet komen. Daarentegen zijn die positieve reacties weer veel belangrijker dan de likes.
Maar uiteindelijk is voor mij het posten van het materiaal al voldoende. Misschien dat we inherent gelukkig worden van het delen van zaken die we goed, fijn of mooi vinden. Dit is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog steeds blog. Ik wil mijn geluk delen. Anders gezegd: de dingen waar ik blij van word wil ik delen. Liever dat dan de aandacht te richten op negatieve zaken. Soms is dat ook nodig, want er zijn genoeg misstanden in de wereld die aangepakt moeten worden, maar liever blijf ik in mijn gelukzalige bubbel.
Toch is het niet helemaal waar dat likes en comments er voor mij niet echt toedoen. De afgelopen maand heb ik aardig wat stukken gepubliceerd op HalloweenCult.com en daarop was de respons nihil. De posts werden door het algoritme van Fakebook vrijwel verstopt, waardoor daar weinig mensen ze hebben gezien. De enige reacties die de site tot nu heeft getrokken zijn dan ook spamcomments. Daar word ik als blogger niet vrolijk van. Posts die niet gezien worden en waar helemaal geen respons op komt, dat werkt erg demotiverend.
Zolang ik mezelf als belangrijkste doelgroep zie voor mijn Instagramtijdlijn, dus dat het een soort van visueel dagboek wordt, is het niet erg als de posts weinig geliked of gezien worden. Maar als de functie van het bijhouden van dat soort accounts verandert, bijvoorbeeld omdat ik actief iets wil promoten, of gewoon bevestiging wil in mijn smaak, en de respons blijft uit, dan lijkt Instagrammen mij niet meer zo zinvol.
Sowieso voel ik me de laatste tijd behoorlijk gefragmenteerd… Ik ben actief op Instagram, Twitter, Fakebook, Tumblr, LinkedIn en WordPress. Om ervoor te zorgen dat WordPress-blogposts publiek hebben, is het onontbeerlijk om deze op andere platformen te pluggen. Maar op den duur wordt het najagen van lezers behoorlijk vervelend en eerlijk gezegd saai werk. Als blogger ben je je eigen contentproducent, maar ook pr-agent.
Los daarvan blog ik vaak op Tumblr weer andere dingen dan op deze site. En zo ben je druk op allerlei plekken met .. Tja, met wat eigenlijk? Twitter is eigenlijk allang niet leuk meer. LinkedIn behoorlijk achterhaald en net als Twitter een plugfestijn. (En ja, daar ben ik zelf ook schuldig aan hoor, dat gaf ik net al toe.) Het delen en vinden van mooi beeldmateriaal op Tumblr is zoals ik net al zei heel inspirerend soms en fijn, maar van een afstandje gezien ook weer behoorlijk niksig.
En nu denk ik: wat heeft al dat gedoe eigenlijk voor zin? Het leven is relatief kort, en kan ik mijn tijd niet beter besteden aan andere zaken dan Instagrammen of Tumblr? Om over dat domme Fakebook nog maar te zwijgen.
Ik weet niet, misschien ben ik aan een lange vakantie toe van het online gebeuren.
11 reacties op “Gefragmenteerd bestaan”
Je opmerking over het najagen van lezers, herken ik maar al te goed…in mijn geval dan kijkers. En recentelijk heeft facebook ook nog eens een drastische beslissing genomen om (YouTube) video’s niet meer af te spelen, maar terug te linken naar YouTube…(iets wat ik trouwens niet erg vind, want YT is en blijft mijn nummer 1 platform, maar dat terzijde). Dit is vooral even de reden dat ik al een week niet meer gevlogd heb. Ik wordt moet van het promoten van mezelf. Ik ben gek op strips en gek op het maken van YT filmpjes, maar ik heb echt moeite met steeds weer proberen om het voor iedereen zo leuk mogelijk te maken. Op dit moment ben ik aan het bedenken op welke manier ik verder wil, om net ook voor mezelf leuk te houden…en dat is niet gemakkelijk…
@Marcel: Dat laatste is toch het allerbelangrijkste in je verhaal: hou het voor jezelf leuk… Anders ga je je toch op den duur afvragen waarom je het eigenlijk allemaal doet. Het is niet zo dat publiciteit genereren voor strips een betaalde baan is voor je, dus dan moet het eigenlijk ook geen werk worden. Mijns inziens.
Het gefragmenteerde posten van content maakt het niet altijd duidelijker, zo heb ik een hoop posts van halloween gemist omdat ik er vanuit was gegaan dat dit tumblr/instagram posts waren van enkel de plaatjes..
@Daan: Als je door had geklikt had je gezien dat het een aparte site was. En er stond wel altijd Halloweencult.com bij op Fakebook volgens mij. Maar dat is ook zo’n ding op sociale media: we scrollen er snel doorheen zonder dat we nog echt registeren wat er staat volgens mij.
vooral dat laatste ook. Het ‘algoritme’ heeft ook de neiging om als je een post ziet en denkt, daar klik ik straks wel op het later plots niet meer te tonen.. tijd voor een nieuwe speler op de markt.. of gewoon iedereen een eigen blog met een rss feed.. werkte een stuk beter..
Ja dat is heel ergerlijk. Vind ik ook. Ik zou een algoritmevrij-internet willen hebben. Of dat je het in ieder geval kunt uitschakelen als je bijvoorbeeld fakebook of instagram gebruikt. Alles weer zien van de mensen die je volgt.
Met je suggestie ben ik het helemaal eens, maar ik krijg zelfs niet eens meer mensen die ooit Die Hard Blogger waren zover om hun Fakebookposts ook gewoon op hun echte blog te plaatsen. Laat staan dat mensen nog aan de rss-feed willen. Dat gezegd hebbende: misschien heb jij meer succes met mensen te overtuigen.
Michael, waarom niet beperken? Gebruik je blog als persoonlijk dagboek.
@Axel: Dat is een intrigerende gedachte. Ik neem aan dat je niet bedoelt dat ik ga bloggen over wat ik voor het ontbijt heb gegeten, dus kun je je idee toelichten. Hoe zie jij dat, een persoonlijk dagboek?
Michael, ik haal een zin uit je betoog even uit: “Zolang ik mezelf als belangrijkste doelgroep zie voor mijn Instagramtijdlijn, dus dat het een soort van visueel dagboek wordt, is het niet erg als de posts weinig geliked of gezien worden.”
Je kunt dit ook toepassen op je eigen website/blog. Eigenlijk is de keuze snel gemaakt. Ofwel blog je voor jezelf, ofwel voor een breed publiek.
@Axel: Ik snap je. Maar ik denk dat sociale media als dagboek goed werkt voor Instagram, maar minder goed voor een WordPress-site. Als ik hier alleen maar voor mezelf zou bloggen, dan krijg je heel korte blogposts als: “Gisteren Batman van Tim Burton weer gezien. Was leuk.” Met een plaatje en that’s it.
Echt dagboekschrijven moet je ook daadwerkelijk voor jezelf doen vind ik en niet online publiceren. Pas als het een privé-tekst blijft, kun je eerlijk schrijven.
Zodra je iets online gaat zetten, houd je altijd rekening met het publiek of het potentiële publiek.
Tenminste, zo zie en ervaar ik het bloggen.
[…] Het op vakantie gaan van bloggen en sociale media is me tot nu toe nog niet erg gelukt, al ben ik wel minder aanwezig op Fakebook en Instagram. Op dit blog ben ik vooralsnog heel actief geweest de afgelopen dagen. […]