Strangers in Paradise

Fijn dat de reputatie van sommige series gewoon klopt. Ik ben nu Strangers in Paradise van kaft tot kaft aan het lezen, en alle positieve dingen die mensen over deze stripserie hebben gezegd, zijn juist.

Strangers in Paradise (SiP) is een van de beste stripreeksen die ik ooit las. Ik ben nu halverwege de oorspronkelijke serie die van 1993 tot en met 2007 liep en lees de strips in dikke pocketedities. Het merendeel van de strips in eigen beheer uitgegeven. Dat is al een goede reden om alle uitgaven te kopen, want kwaliteitsseries moet je ondersteunen.

Terry Moore is recent begonnen met een nieuw verhaal van deze serie en daar ben ik ook erg benieuwd naar.

In de afgelopen paar honderd bladzijden ben ik erg gehecht geraakt aan Katchoo en Francine, de twee hartsvriendinnen die een heel bijzondere relatie met elkaar hebben. Eigenlijk is het een soort van driehoeksverhouding met David erbij. Francine ziet Katchoo als haar beste vriendin. Katchoo is verliefd op Francine en David is weer verliefd op Katchoo.

Relatieperikelen vormen de hoofdmoot van de reeks, vermengd met bemoeienisessen van de georganiseerde misdaad. Katchoo heeft namelijk een nogal duister verleden en dat wil haar maar niet loslaten. Dit klinkt misschien wat vergezocht en soap-achtig, maar Moore smeedt van alle losse elementen een heel boeiend verhaal, waarin alle plotlijnen met elkaar verbonden zijn en waar plotwendingen natuurlijk aanvoelen.

Moore mixt drama met comedy en die afwisseling zien we terug in zijn tekenstijl.

Behalve dat Moore een fantastische visuele verhalenverteller is, weet hij van zijn personages levende, echte wezens te maken. Ik lach mee met Katchoo en Francine en ik huil met ze als het allemaal heel droevig wordt.

Daarbij komt Moore telkens met nieuwe verrassingen die het verhaal op gang houden en die je nieuwsgierig maken naar het verdere verloop.

Er zijn plannen om de reeks te verfilmen. Gelukkig is Moore daar zelf zeer nauw bij betrokken.

Genoeg gepraat over SiP, ik duik weer in een pocket.