Van FOMO, the Fear Of Missing Out, heb ik geen last. Sterker nog, ik voel me oververzadigd als het gaat om tv-series en films die je gezien moet hebben. Sociale media staat vol met recensies van series als The Mandalorian, WandaVision en The Falcon and The Winter Soldier. Maar het laat me allemaal koud.
Na Avengers: Endgame is mijn interesse in de MCU behoorlijk afgenomen.
Op de middelbare school vroeger was het belangrijk dat je bijbleef en in de pauzes mee kon praten over belangrijke tv-series. Instagram en YouTube zijn wat dat betreft een virtueel schoolplein, maar ik voel me niet meer verplicht om alles te volgen en dus alles te weten.
Dat komt deels omdat alles tegenwoordig een politieke boodschap lijkt te hebben. Het doel van de serie is om je van een standpunt te overtuigen, in plaats van een goed verhaal te vertellen. Grote franchises zijn al slachtoffer geworden van wokeness. Dat merk je aan de woke-casting en slappe verhaallijnen. Ik ben daar allergisch voor.
Daarnaast ben ik inmiddels in de veertig en heb ik alles wel zo’n beetje gezien. Zo vaak begin ik aan een nieuwe serie en zie ik meteen dat dit een combinatie is van elementen die al zo vaak de revue hebben gepasseerd. Een serie als Blacklist bijvoorbeeld. Vakkundig gemaakt, maar wel een combinatie van Silence of the Lambs meets Profiler. Nu kan ik me voorstellen dat als je een tiener bent, je die dingen fantastisch vindt om te kijken. Want veel is dan nieuw en ‘voor het eerst’. Maar ik ben geen tiener meer.
Op dit moment kijk ik Star Trek: Voyager en vermaak me prima met deze serie uit de jaren negentig. En daarvoor bekeek ik drie seizoenen The Walking Dead voordat ik mijn buik vol had van die zombies. Ik voel me eigenlijk vooral thuis bij Retro-series en films. Niet zo gek natuurlijk, want samen met Jacarrino maak ik de vlog/podcast Retro Smash, want vroeger waren bepaalde dingen gewoon beter, leuker en origineler.
De komende tijd zit ik dus minder achter de televisie, maar hopelijk meer in een boek en comic. En daarnaast heb ik nog heel wat afleveringen Knight Rider te kijken voor het boekje dat ik daarover aan het schrijven ben. JOLO dus. The Joy Of Missing Out. Of toch FOMO: The Fun Of Missing Out.
Laat de rest zich maar bezighouden met de huidige tijdsgeest en het aanbod wat daar bij hoort. Ik besteed mijn tijd liever aan dingen die ik nuttig vind.
