Laatst had ik het er met blogvriend en huiscomponist Marco Raaphorst over dat je als blogger eigenlijk alles op één site moet plaatsen. Een digitale hangplek voor al je activiteiten. Raaphorst is namelijk iemand die nog wel eens van blog mag veranderen, ergens een nieuw stukje internet te claimen om niet lang erna weer naar zijn oude blog terug te keren. Hij is in dat opzicht een onrustige blogger, maar ik snap de verleiding van het witte canvas maar al te goed.
Het is soms heerlijk om opnieuw te kunnen beginnen, om op een verse plek te gaan bloggen. Toen ik van Mike’s Webs overstapte op mijn huidige blog, voelde dat ook als opnieuw beginnen zonder het verleden echt achter me te laten. Mijn fotoblog hangt aan een aparte url, omdat het een bij project is dat verder losstaat van mijn freelance activiteiten. Daar wilde ik het eigenlijk bij laten, want die blogs onderhouden is een tijdrovend werkje, maar Tumblr lonkte.
Tumblr is een vorm van microbloggen waarin je in een paar vaststaande vormen je content online kunt plaatsen. Het is eigenlijk bloggen voor dummies, want het wordt op die manier heel makkelijk gemaakt om snel een plaatje, video of citaat online te knallen. Het is begonnen als een vorm van microbloggen en biedt bloggers de kans posts van anderen te herbloggen en om makkelijk blogs te volgen of berichten te liken. Wat dat betreft lijkt het wel wat op Facebook, vooral omdat vriendjes worden van elkaar en elkaars blogs volgen een belangrijk element is in de Tumblr-wereld. Het is een aspect dat ik minder charmant vind, want voordat je het weet ben je weer in een populariteitswedstrijd terechtgekomen en daar ben ik echt te oud voor.
Ook zit de kracht van Tumblr niet echt in het plaatsen van originele content, maar juist in het functioneren van virtueel doorgeefluik. Zo toont de Tumblr-blogger zijn fascinaties aan de wereld. Eigenlijk is het een digitaal moodboard, dat Tumblr.
Maar goed, waarom dan toch een blog starten op Tumblr?
Als blogexpert/blogliefhebber/blogger is het altijd goed om kennis te nemen van andere vormen van bloggen en ermee te experimenteren. Daarom probeer ik graag zo’n Tumblr uit. Daarnaast maakt het aanmaken van een Tumblr-account het voor mij makkelijk om de vele stripblogs op dit platform te volgen. Updates van de mensen die ik volg verschijnen automatisch in een dashboard en dat handig. Al hebben de Tumblr-blogs ook een rss-feed.
Promotie
Een andere belangrijke reden is dat mijn ambities als stripjournalist stiekem tot over de taalgrens reiken. Daarom wil ik mezelf ook zichtbaar maken op een Engelstalig blog. Ik wil juist ook werk van Nederlandse stripmakers publiceren om dat onder de aandacht te brengen. En wie weet kan ik op mijn Tumblr-blog mijn Engelstalige video’s aan een nieuw publiek tonen.
Maar bovenal is het lege canvas zeer verleidelijk. Een nieuw blog zit vol met beloften en roept hoopvolle verwachtingen op. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, inclusief dat spannende gevoel in je buik dat je dan krijgt. Iets nieuws beginnen, een verse start.
Natuurlijk zijn dit deels valse beloften: na een tijdje is het nieuwtje ervan af en is het gewoon bloggen geworden. Maar dat maakt niet uit. Nu is het leuk, later is voor de toekomst.
Ik ga niet stoppen op dit blog. Mijn Tumblr-blog zal vooral een plek zijn om stripplaatjes, tekeningen en verwante zaken te plaatsen en archiveren. Het lijkt me een goede manier om te zien wat de stripliefhebbers in de wereld bezighoudt.
Nieuwsgierig geworden? Check: michaelminneboo.tumblr.com.
12 reacties op “De verleiding van het witte canvas”
Het is lastig om content maar op een plek te laten bestaan. Niet slim vanwege de distributie en technisch ook niet mogelijk. Ik host mijn audio tegen betaling op Soundcloud. Daar genereer ik dus nieuwe content waar comments, downloads en likes op komen. En die audio deel ik ook via mijn blog en via Twitter en Facebook. Of ik plak het linkje onder een foto op Flickr.
Ik zoek naar een mogelijkheid om content goed op te slaan. Liefst in een formaat dat over 10 jaar nog bestaat. Maar da’s lastig voorspellen natuurlijk. Ik ga er vanuit dat Soundcloud, via HTML5, prima kan inspelen op de toekomst. Vast en zeker beter dan dat ik dat kan (zelf hosten was vroeger de enige oplossing). YouTube en Vimeo zullen hetzelfde doen. Het debacle van Real Audio en Real Video wil niemand ooit nog meemaken. Silverlight is zo’n zelfde soort gesloten technologie. Een rare keus van onze Publieke Omroep. Die zullen geld en tijd moeten gaan besteden in de toekomst om alles weer te convereren. Jammer. Ik zou zeggen: neem een paar Vimeo accounts en doe het daar gewoon mee. Bespaart enorm veel geld uit. En HTML5 is key.
Sinds 2005 maak ik gebruik van Flickr. Voor foto’s is dat nog steeds de mooiste oplossing vind ik. En ik heb dus ook een betaald account voor Vimeo. Dat alles vanuit het oogpunt van stabiele hosting. Dat je die content ook nogmaals op je blog zet, wellicht in andere context want met tekst erbij, is ook okay, hoewel soms ook arbeidsintensief.
Als je het heel simpel wilt stellen: zorg ervoor dat jouw content op interessante plekken te vinden is. Interessante dingen worden door het publiek gedeeld. En ja dat is redundant, dus dubbel, of drie- of vierdubbel, maar dat is niet erg. Het is simpelweg niet anders. Een CD kun je ook in alle winkels aantreffen. Nieuws staat ook in alle kranten. Dubbele informatie filteren is een kwestie van menselijkheid.
Uiteindelijk gaat het mij om de content die ik maak. Op welke plek je die kunt lezen, zien of horen. vind ik veel minder relevant. Maar marcoraaphorst.nl zou een goeie complete verzamelplek kunnen zijn voor alles, ook al is die het niet en zal die het ook nooit worden. Daarvoor is internet te breed en te grillig. Net zoals ikzelf ben 🙂
Het klinkt logisch wat je schrijft. Je brengt de content als het ware naar je doelgroep/potentiele lezers toe. De versnippering wordt nog eens vergroot door platforms als facebook, etc. Misschien zo gek nog niet en ik zit inderdaad nu ook al weer op drie sites te werken terwijl ik eigenlijk alles centraal wilde houden.
Ik ben wel benieuwd naar hoe het lijstje eruit zou zien als je al je publicatieplekken op een rij zou zetten.
Flickr, Soundcloud en Instagram zijn tools die je blog kunnen ondersteunen, Twitter in feite ook. Dat vind ik iets anders dan een tweede blog starten op een toevallig populair platform. Dat is even leuk, maar slijt toch weer weg, vermoed ik. Ik heb het ook allemaal geprobeeerd: Blogger, Tumblr, Weblog.nl, Posterous… maar mijn eigen domein is het hart van mijn online communicatie.
Ow, dit is zó herkenbaar! Ik vind steeds nieuwe namen voor websites, voornl. blogs. En die vind ik dan even spannender dan mijn oude naam en dan begin ik wéér opnieuw. Zo ben ik al 7 keer opnieuw begonnen in de afgelopen 10 jaar… 😉
Maar na een tijdje begint het nieuwe weer te slijten toch? En dan is bloggen weer gewoon bloggen, waar je het dan ook doet. Of is dat bij jou niet zo?
Well, het voelt soms weer ‘es net als nieuw. Then again, soms ook niet.. Ik probeer er wel de vaart in te houden, het bloggen… 😉
Ik zat er de laatste paar dagen serieus over te denken om te stoppen met mijn fotoblog Daily Webhead. Er gaat immers ook veel tijd zitten in zo’n Tumblr. Maar ik heb uiteindelijk geconcludeerd dat ik dat fotobloggen toch erg leuk vind. Dus voorlopig ga ik ermee door, al laat ik ideeen als frequentie volledig los.
Hmmm, ik voel ineens mijn wens om naast mijn Nederlandse blog een Engelstalige te starten weer aan kracht winnen. Maar een blog erbij, ik durf het thuis bijna niet te vertellen 🙂
Ik zou ze thuis gewoon niets vertellen over je nieuwe blog 🙂
Mochten ze thuis meelezen: ik neem heel veel afstand hoor van Michael’s woorden 🙂
Denk vanuit de media, de mogelijkheden ervan.
Neem onze Publieke Omroep. Die maakten voor internet radio en tv. Toch moesten ze ook op internet gaan publiceren. Dubbel. Puur omdat daar hun publiek zit. Ze kwamen erachter (laat!) dat het publiek bij YouTube zit en begonnen daar ook wat dingen te uploaden.
Het hoeft niet. Sommigen doen het niet. En qua rust is daar veel voor te zeggen. Aan de andere kant denk ik dat de online moeite die wij moeten doen om de boel te promoten (op een goeie manier) vrij weinig tijd kost in vergelijking tot het verleden.
In de toekomst zal het wellicht via API’s en dergelijke eenvoudiger mogelijk worden. En vanaf WordPress en Tumblr en dergelijke kan je al rechtsreeks ‘doorposten’ naar Facebook.
Het blijft zoeken. Of noem het pionieren. We staan nog maar aan het begin van een nieuwe omgang met media. Sterker nog: we zijn ons nog nauwelijks bewust wat die media kan doen en betekenen voor ons bestaan. Denk ik.
[…] De verleiding van het witte canvas […]