Als ik alle ideeën die ik heb daadwerkelijk zou schrijven, dan kan ik ieder uur een nieuwe blogpost publiceren. Goed, dat is wellicht een overstatement, toch wordt de lijst ongeschreven posts langer en langer.
De oorzaak hiervoor is niet zo zeer de beperkte hoeveelheid uren die een dag telt, want uren kun je ook alvast als voorschot op de dag erop gebruiken, maar vooral de beperkte hoeveelheid energie die beschikbaar is. Schrijven doe ik niet de hele dag: als ik meer dan vier uur zit te tikken is het veel. En er moet zoveel geschreven worden.
Daarbij geloof ik niet dat er een publiek is dat ieder uur een nieuw stuk zou kunnen of willen verwerken, al hoef je daar als online publicist natuurlijk geen rekening mee te houden, want Google brengt mensen altijd wel naar je post toe.
Soms denk ik: ‘Ik ga van iedere strip die ik lees een stuk publiceren om zoveel mogelijk beeldverhalen op mijn site te kunnen behandelen.’ Zo is Minneboo leest ontstaan, al speelde daar ook mee dat ik soms strips wil aanstippen zonder ze per se te recenseren.
Filmframes had dezelfde reden: ik wilde voor mezelf bijhouden welke films ik kijk en besloot van iedere film een afbeelding te posten. In de praktijk blijkt het bijna niet te doen om mijn kijkgedrag op die manier bij te houden. Het zou een dagtaak worden. Bovendien zou dit blog dan vollopen met allerlei posts over film. Daarbij merkte ik al snel dat het niet in mijn aard zit om alleen maar filmplaatjes te posten. Ik heb de neiging om daar dan iets bij te vertellen en voordat je het weet zit je toch weer een bespreking te schrijven.
Ook heb ik nagedacht over hoe we op Facebook en Tumblr bloggen. Waarom niet het type statusupdates die we op Facebook publiceren ook op je blog zetten? Het is een idee dat je blog zeker zal verlevendigen en het aantal updates zal laten toenemen. Het gaat me dan niet om updates als: ‘Ik zit in de trein naar Nieuwegein,’ het mag wel meer inhoudelijk zijn dan dat. Maar een snelle foto van iets dat je onderweg ziet en dat je interessant vindt, of een leuk moment op straat, bij vrienden of in de boekwinkel… waarom niet?
Minder persoonlijk?
Recent kreeg ik van twee vrienden te horen dat ze mijn persoonlijke blogposts zo missen op deze site. Het is waar: doordat mijn focus in de laatste jaren steeds meer op strips is komen te liggen, is er minder tijd over om nog persoonlijk te bloggen. Natuurlijk benader ik het beeldverhaal wel op een persoonlijke wijze via selectie en hoe ik erover schrijf. Omdat er echter zo veel valt te publiceren over strips – er gebeurt echt veel – is er bijna geen ruimte meer voor een meer autobiografisch stukje of een giftige column over bijvoorbeeld de Nederlandse politiek. Dat laatste heb ik sowieso opgegeven: het is een onderwerp waar ik me niet graag meer mee bezighoud, het leven is daar te lang of te kort voor, al naar gelang je visie op het leven. En je hebt in het dagelijks leven al genoeg last van de overheid.
De focus op strips heeft geen windeieren gelegd: ik heb veel volgers gekregen uit de stripwereld, zowel liefhebbers als makers, en dat doet me goed.
Daarbij vraag ik me ook af waarom ik nog online autobio zou publiceren. Naar wat nare ervaringen met reaguurders, waaronder een voormalige vriend van me die het erg bont maakte en die ik sindsdien uit mijn vriendenkring heb geschopt, voel ik niet zo veel behoefte meer om me op die manier te uiten. Iedereen kan immers meelezen, waarom zou ik die vreemden deelgenoot maken van mijn zielenroerselen.
Maar wie weet hoe ik daar over een tijdje weer over denk. Het mooie aan online publiceren is dat je altijd een nieuwe weg in kunt slaan. Je kan altijd iets nieuws uitproberen, een nieuwe rubriek starten of een oude rubriek nieuw leven in blazen. Al zullen er altijd ongeschreven blogposts blijven.
24 reacties op “Ongeschreven”
Waarom zou je vreemden deelgenoot maken van je zielenroerselen? Omdat die vreemden misschien geestverwanten zijn. En ook omdat we in dit korte leven allemaal in hetzelfde schuitje zitten, met veelal dezelfde vragen, problemen, met hetzelfde geluk en ongeluk. Persoonlijk is dat voor mij de reden om te tweeten zoals ik tweet (ik heb geen blog). Als ik daar anders tegenaan keek, zou ik volgers blocken die ik niet als mijn geestverwanten zie of die ik (ook) zakelijk ken. En mochten mensen mijn getoonde kwetsbaarheid misbruiken: fuck them!
hear hear!!
Ja, dat ben ik met je eens: het zouden heel goed geestverwanten kunnen zijn. Om die te ontdekken is het delen van je zielenroerselen wel de moeite waard.
Tja, bij mij beland er ook een boel in de conceptenbak. Niet alles vindt zijn weg naar m’n blog. Soms heb ik aan één zin genoeg om een onderwerp toe te lichten, maar dat zou maar een saaie boel worden natuurlijk. Soms ook verveelt het onderwerp me te snel. Of heb ik geen zin in een discussie die het zou kunnen uitlokken. Zoveel blogs, zoveel meningen. 😉
Ik snap wat je bedoelt. Toch denk ik opeens: misschien wel interessant, die blogposts van één of twee regels. Mooi plaatje erbij, huppa. Een soort van uitgebreid twitterbloggen. Misschien is dat wel een leuke manier om kort iets aan te stippen.
Het zou een beetje in de buurt komen van het vroegere zgn. linkdumpen… 😉
Oh ja…. helemaal niet nieuw dus eigenlijk maar old skool 🙂
Fuk degenen die op jouw blog gaan hufteren. Blok ze, gooi de comments in de spambox. Waarom je je zielenroerselen zou delen? Omdat je ongecensureerde gedachten en gevoelens interessant zijn, origineel en leuk om te lezen. Omdat het de journalist Michael Minneboo mens maakt. We hoeven het niet met je eens te zijn om toch plezier aan je mening te beleven. Zo, dat is eruit 😉
‘Omdat het de journalist Michael Minneboo mens maakt.’ mooie zin!
Als je je in allerlei bochten moet wringen om jezelf zo min mogelijk te schaden lijkt het me erg vervelend worden. Dat hou je niet vol en daar krijg je stress van. Bovendien behoor je als journalist juist kritisch te zijn, toch?
Kritisch moet je zeker zijn als journalist en dat ben ik ook wat mijn vakgebied aangaat. Maar ik pretendeer niet meer overal een sluitende mening over te hebben. Sommige zaken laat ik vanaf nu liever links liggen, zoals wat het zooitje nitwits in de regering allemaal doet en vooral laat. In ieder geval op dit blog, want ik steek mijn tijd liever in het schrijven van stukken over strips dan over politiek.
Duidelijke taal! Dat wordt hier gewaardeerd natuurlijk 🙂 Overigens maak ik al wel eens gebruik van de mogelijkheid om te blokkeren en dergelijke comments rechtstreeks in de spambox te laten verdwijnen. Ook op Facebook hanteer ik dat. Het maakt het leven een stuk rustiger.
Let wel: de reaguurder heeft ook rechten. Als je zomaar een comment weghaalt omdat de comment je niet bevalt dan schend je het copyright van de reaguurder. Bovendien pleeg je dan censuur. Da’s ook niet echt fris te noemen.
Daar hebben we het al eens over gehad in het verleden. Ik zie het zo: iemand die verbaal op mijn tapijt loopt te poepen, heeft geen rechten in mijn huis. Behalve het recht om te vertrekken. En dat van die copyrights op comments is zwaar overtrokken. Als iemand loopt te vuilbekken op je site hoef je dat als blogbeheerder niet te pikken. Modereren heet dat toch eerder dan censureren.
Waarom zou je je zo beperken? Gewoon nergens bang voor zijn. Fuck het publiek. Schrijf gewoon en denk niet teveel na over het effect, de regels of gevolgen. Doe gewoon wat goed voelt. En geef je mening rauw. Jezelf inhouden is echt een beperking op jezelf. En het leven is er te kort voor. Geen angst hebben, er vol in gaan.
Het niet delen van zielenroerselen heeft niet zoveel met angst te maken, maar meer het het geen zin hebben in gezeur. Natuurlijk is blokkeren van zeurpieten altijd een optie. De beperking zit hem vooral in de beschikbare hoeveelheid energie. Als ik al veel over strips heb geblogd die week, heb ik niet zo meer de puf of zin om autobio te bloggen.
Maar is dan ook een ouwe koe toch?
Die oude koe kan ik even niet volgen…
Waarom zou een autobio gezeur opleveren en een stripreview niet? Ik zou het gewoon laten bij degene die reageert. Iedereen zo zijn mening. gewoon laten gaan.
Daar heb je een punt: wat je ook publiceert, gezeur krijg je (waarschijnlijk) toch.
Heb jij dat nooit trouwens, ongeschreven blogposts omdat je er niet aan toekomt?
heel soms pik ik een oude ongeschreven op, maar meestal gooi ik alles na een tijdje dan weg. ruimt lekker op.
Ik heb nog een voorraad aan blogposts in wordpress staan die op publicatie wachten. Er komt alleen vaak van alles tussendoor. Maar oude tekstbestanden in Word met restjes zou ik ook wel eens kunnen weggooien.
Je vraag via Twitter was: herkenbaar? Wat ik herken is het reflecteren op eigen kunst (ja, een blog = kunst). Ik weet niet of alle kunstenaars dat doen maar afgaande op een biografie van John Lennon die ik las: een grote als John Lennon deed dat dus. Dus doe dat lekker, zoveel en zo vaak als je wilt. Maar weet dit: wij willen dat jij Minneboo-keuzes maakt in wat je wel en niet blogt en hoe je dat doet en hoe vaak en waar en in welke vorm. Alleen met Minneboo-keuzes nemen wij genoegen.
Het is toch een klassieker dit, en in die zin herkenbaar. Op zeker moment loopt het gewoon allemaal door elkaar en ga je er meer over nadenken. Beste les is toch: niet doen, dat nadenken. Maar je ontkomt er ook niet aan om een of andere reden. Zei een jaar terug ook heel stoer dat ik alles weer zou gaan twitteren via 1 account, namelijk die van mezelf. Het is niet gelukt. Alle biebshit hier, alle lokale zaken daar en alles daartussen weer ergens anders? Waarom? Om van het gezeur af te zijn….voor mijn gevoel. Alles op 1 plek is gewoon wat veel van het goede en soms behoorlijk specifiek.
Maar je gaat misschien wel veel uit van nieuwe aanwas, en hun reacties. Zoals Peter al zei: het zijn Minnebookeuzes. Wij lezen toch wel hoor. En dan toch het liefst dingen met Minneboo erin verwerkt. Want Minneboo, die maakt michaelminneboo.nl. Hell yeah!
@Peter, @Edwin: Dat komt dan goed uit, want Minneboo-keuzes maken is mijn specialiteit 🙂