Zaterdag zat ik een tijd naar mijn monitor te staren zonder dat ik echt iets deed. Beetje klikken op Facebook, daarna overschakelen naar Twitter, om vervolgens naar mijn G-mail te staren. Het nieuwe document in Word bleef leeg. Ik wilde van alles doen, maar kon niet in actie komen. Het was weer zover: tijd om even op te laden.
Tegenwoordig heb ik een dag per week weekend nodig. Een luie dag, waarin er eigenlijk niets fatsoenlijks uit mijn vingers komt. Het is een dag waarin ik verplicht moet opladen. En dat vind ik erg vervelend. Mijn hoofd zit vol ideeën en mijn tedoenlijstje is goed gevuld, maar alles zal allemaal moeten wachten totdat mijn batterij weer genoeg power heeft.
Afgelopen week was dan ook druk geweest met een aantal leuke sociale afspraken. Ik vind het heerlijk om met mensen koffie te gaan drinken en allerlei zaken te bespreken, maar die afspraken kosten ook veel energie. En natuurlijk gaven Kerst en Oud & Nieuw ook de nodige stress.
Als ik weer zo’n verplichte vrije dag heb, voel ik me in eerste instantie vaak gefrustreerd. Ik wil van alles, maar het kan even niet. Als ik me daarbij weet neer te leggen, kan het toch nog een aardige dag worden. Beetje wandelen, rustig lezen, film kijken, dat soort dingen.
Zodra ik mijn weerstand tegen de vermoeidheid opgeef, voel ik me al een stuk beter. Dus kan ik maar beter gewoon meteen accepteren dat ik een dag moet opladen. Deze wijze raad moet ik vaak aan mezelf herhalen. Misschien dat ik het ooit eens leer. Tot die tijd zal ik dit patroon blijven herhalen.
2 reacties op “Verplicht opladen”
Verplicht opladen is belangrijk! Ik streef echt naar 2 dagen weekend per week en zelfs 1 week per kwartaal vrij. Ik hoop dat dat lukt…
@Elsbeth: Dat is inderdaad een mooi streven. Ik ben nu voor mezelf een schema aan het opstellen voor het komende jaar. Een strak werkschema waar ook ruimte voor rust is opgenomen. Eens kijken of dat voor me werkt.