De klassieke reeks Roze Bottel van Greg en Dany brengt de lezer ook nu nog in sprookjeachtige sferen.
Greg (Michel Regnier, 1931-1999), de hoofdredacteur van het stripblad Kuifje, loopt op zekere dag door de Ardense bossen. Hij ontdekt enkele tramrails die tot aan de bosrand en soms zelfs tot diep in het bos doodlopen. De rails verbonden decennia eerder dorpjes met elkaar maar zijn nu nagenoeg vergeten. Ze brengen Greg op het idee van de poëtische fantasyreeks De wonderbaarlijke avonturen van Roze Bottel en Duifje Vleugelslag, later simpelweg Roze Bottel genoemd. Greg vraagt tekenaar Dany (Daniel Henrotin), die eerder opperde dat Kuifje wel wat meer poezie kan gebruiken, de strip te illustreren. Het eerste verhaal verschijnt in 1968.
Heksenbollen
In het eerste album zien we hoe hoofdrolspeler Roze Bottel samen met zijn collega-ambtenaar Folio tijdens een wandeling door de natuur in een oud, vervallen trammetje stapt die hen naar Morgenrood brengt, de hoofdstad van Droomland. Vanwege hun zachtaardige karakter mogen ze daar blijven wonen, en aangezien Roze Bottel gecharmeerd is van de oogverblinde Duifje Vleugelslag doet hij dat graag.
Droomland is een magische plek waar men betaalt met kusjes, dieren uiteraard kunnen praten, waar iedereen onlogica koestert en vrolijk en kolderiek door het leven gaat. Nou ja, behalve de Heksenbollen dan, mijn favoriete tegenstanders van Roze Bottel. Deze harige wezentjes zijn pas echt tevreden als iedere droomlander net zo treurig en sikkeneurig is als zij. Geluk vinden ze onverdraaglijk. In het eerste album weet Roze Bottel de Heksenbollen te neutraliseren door ze kaal te laten scheren door de Stofzuigergaai, een gevogelte met een stofzuiger als snavel. Zodra de bollen hun wilde haren kwijt zijn, slaat hun boosaardige karakter om in pure vriendelijkheid. Hippies bijna. Niet verwonderlijk, want de reeks Roze Bottel stamt ook uit het hippietijdperk. De makers laten hier en daar ook wat maatschappijkritiek in hun verhalen doorklinken en zijn kritisch over het leger, milieuvervuilers en foute bureaucraten.
All you need...
In het album Het kanon van de goede luim is het haar bij de Heksenbollen weer aangegroeid en daardoor is hun slechte karakter weer terug. Ze ondernemen een grote aanval op Morgenrood door de stad met zakken klaagzaad te bombarderen. Zelfs de lieftallige Duifje Vleugelslag is onder invloed van het klaagzaad en superchagrijnig. Als Roze Bottel haar uit de handen van de Heksenbollen probeert te redden krijgt hij zelf ook een zak met narigheid over zich uitgestort. De liefde van het paartje is echter zo sterk dat hun hartstocht het effect van het klaagzaad neutraliseert. Liefde overwint immers alles, zoals ook mooi wordt geïllustreerd in bovenstaand stripplaatje uit het album. Onze helden zijn vastgebonden aan totempalen en omringt door de Heksenbollen. Ondanks de penibele situatie nemen ze rustig de tijd om elkaar te zoenen. Uiteindelijk wordt het kwaad verslagen doordat het Kanon van de goede luim de heksenbollen met een grote dosis liefde bombardeert.
Sexy
Dany tekent de strip met een levendige lijnvoering en aantrekkelijke figuurtjes. Ik ben vooral onder de indruk van de covers die hij ervoor maakte. Stuk voor stuk zijn dit visuele kunstwerkjes waar ik telkens naar kan kijken. Het omslag van het album Het karveel van heb-ik-jou-daar lijkt een affiche voor een ouderwetse avonturenfilm. In dit verhaal moeten de helden het opnemen tegen monsters en demonen wanneer ze op het Verondersteleiland kusjesgraan gaan halen. Dit graan is broodnodig om de fantasie in droomland levendig te houden. We zien op bovenstaande afbeelding Roze Bottel in een heldhaftige pose, terwijl hij omringd is door de monsters die ze onderweg tegenkomen. Achter hem zien we het schip van kapitein Oelewap dat ze nemen om het eiland te bereiken. Maar de meeste kijkaandacht vraagt natuurlijk het aantrekkelijke hoofd van Duifje Vleugelslag. Mooie vrouwen tekenen is aan Dany, die aan de wieg stond van de soft erotische reeks Rooie oortjes, wel toevertrouwd. In portfolio’s van Dany is Duifje volledig naakt en sensueel afgebeeld, maar die stripplaatjes laten we hier niet zien. Al was het maar omdat de reeks Roze Bottel juist een pleidooi is om de fantasie de vrije loop laten!
Gepubliceerd in Eppo #8 (2015). Met dank aan Chris Visser voor het uitlenen van zijn Roze Bottel-albums!
