Het volgende deel uit de verhuissoap waaruit mijn leven deels bestaat.
Afgelopen maandag kreeg ik bezoek van de nieuwe, jonge bewoonster. Tenminste, ze kwam mijn huurappartement inspecteren om te zien of het iets voor haar was. Ze had voor de gelegenheid haar ouders meegenomen.Voor mij is het de eerste keer dat ik met zoveel officieel gedoe een huis moet overdragen. Twee weken geleden kwam een inspecteur van de verhuurder al in kaart brengen hoe het huis ermee voorstaat. Meewarig keek hij rond en noteerde hij met een potlood wat er allemaal opgeruimd, schoongemaakt en vervangen diende te worden. Gelukkig bleek de lijst met mijn taken niet te lang, al was de man wel bijzonder gebrand op het feit dat alles klinisch schoon diende te zijn. De vorige keer dat ik een eigen huis uit ging was in Berkeley. Daar viel toen heel weinig aan te doen of aan te verhuizen: ik had maanden in een karige, euh, ik bedoel boheemse inrichting geleefd. Behalve een bed, een tafel en een stoel en een kartonnen doos die als boekenkast diende, bezat ik niet veel. De 12 jaar dat ik in mijn huidige huis vertoefde verzamelde ik veel spullen en aan het huis is te zien dat er geleefd is.En nu kwam de potentiële nieuwe bewoonster eens kijken. Die was er al snel uit en zag het appartement wel zitten. Als jonge starter is het dan ook een prima woning. Middenin de binnenstad waar alles dichtbij is, en temidden jongelui van haar leeftijd. Ik heb als bewoner wat dat betreft allang de houdbaarheidsdatum overschreden.Nadat haar vader nog eens kritisch met zijn timmermansoog (hij is timmerman) de kamers had doorlopen en zijn eigen lijstje met opmerkingen had volgeschreven, was het tijd om zaken te doen. Ik zag al een tijdje op tegen het feit dat er een wasmachine, een zware koelkast en fornuis naar beneden gesjouwd moesten worden om uiteindelijk van de stoep te verdwijnen in de vuilniswagen of het busje van de tweedehands winkel, want niets zou naar het nieuwe huis gaan. Ik zag me zelf al sjouwen en puffen, vier trappen af. Tot mijn grote verbazing kon ik de apparatuur aan de nieuwe bewoonster kwijt. Sterker nog: het tapijt en zeil konden ook rustig blijven liggen waar ze lagen.De loodzware tv was haar te groot – maar ja, je kunt niet alles hebben.Toch zal ik hem gaan missen: mijn trouwe wasmachine die nooit te beroerd was om zich over mijn vuile kleren te ontfermen. Het gaat je goed, wasmachine! Which reminds me dat ik er nog een wasje uit moet halen.
Lees ook (of niet, mag je helemaal zelf weten ;):
Categorieën
De nieuwe bewoonster op bezoek
