Dinsdagochtend, 8:50 (december 2007)
De trein trekt weer op, na tien minuten onverklaarde stilstand. Het zal wel weer een kapot sein geweest zijn, of misschien moest de machinist nodig. De reden kan me niet schelen. Ik reis nu al twaalf jaar non-stop met de gele monsters op de rails. Ik probeer niet te denken aan hoeveel uren in in die tijd heb verloren aan wachten op perrons – op de trein, in de trein. Het zou mooi zijn als je die verloren tijd bij vertraging kon declareren bij de NS. Wat zouden we dan allemaal lang leven.
Donderdagavond, 19:50 (december 2007)
Ik sta op een leeg perron te wachten op de rit naar huis. Ik kan minstens twintig andere plekken bedenken waar ik op dit moment liever zou zijn dan hier. De vrieskou knaagt aan mijn huid; de secondewijzer op de klok lijkt bevroren in de tijd; op de snelweg naast het station rijdt niets – een eenzame plek om te sterven.
Categorieën
De eeuwige forens: Leven met vertraging
7 reacties op “De eeuwige forens: Leven met vertraging”
Neem een andere baan of ander huis (in de buurt van je baan)… 🙂
Tja Aukje, we kunnen helaas niet allemaal op loop/fietsafstand van ons werk wonen. Maar dan nog ben ik aan het ov verbonden, daar mijn kennissenkring nogal verspreid over NL te vinden is.
En toch kan je niet zonder… 😉
dus jij declareerd nooit bij vertraging? levert mij toch zeker 100 euro per jaar op.
verder vind ik dat mensen niet zo moeten zeiken over vertragingen. ga je toch lekker elke dag in de file staan.
@Frommel: Ik vind dat mensen wel een reden hebben tot klagen bij vertraging. De NS verlenen een dienst waar we flink voor betalen. Als mijn internet uitvalt klaag ik ook bij mijn provider. En voor mensen zonder rijbewijs is de file geen alternatief.
Bovendien moet aan het fileprobleem ook een keer iets constructiefs gedaan worden. In beide gevallen (treinvertraging en files) ligt er voor de overheid een schone taak. Maar aangezien Den Haag vooral vol zit met een stelletje nitwits die alleen maar aan regels als rekeningrijden en het hoger belasten van brandstof en weggebruik kunnen denken, verwacht ik in de nabije toekomst geen oplossingen.
‘sAvonds laat wachten op het station vind ik wel prettig, omdat ik alleen ‘savonds laat op het station sta na een leuke, lange dag – vrienden/musea/concerten, etcetera.
In de trein en op het perron kan je alles nog een keer beleven, zonder dat iemand je nodig heeft ofzo. 🙂
Oe, die foto’s! Krijg het accuut koud en voel me helemaal ellendig. Respect voor jou, Mike!