Over koffie doen verschillende geruchten de ronde – de een zegt dat het geen kwaad kan en een stimulerende werking heeft, de ander beweert dat je na een tijdje juist slaperig wordt van koffie. Ik heb het allemaal wel een keer gehoord en mijn eigen conclusies getrokken. 
Wanneer ik na vijf kwartier forensen eindelijk op mijn werk aan kom, ben ik, door al het lezen onderweg, weer behoorlijk duf geworden. Na het opstarten van mijn computer is de volgende stop de koffieautomaat om mezelf weer te verkwikken. Nou moet ik zeggen dat we alleen automatenkoffie tot onze beschikking hebben en dat ik in mijn leven wel beter heb geproefd. Toch, voor kantorenkoffie is het een redelijk bakkie. Ik heb een voorkeur voor cappuccino, maar drink anders mijn oppepper graag met melk en suiker. De zwarte koffie is niet op en top uit de automaat. Toch kan ik echt uitkijken naar die eerste kop in de ochtend; in het aroma ligt de belofte van een mooie dag verscholen.Na de eerste kop beginnen de radertjes in mijn hoofd weer te werken en ga ik aan de slag. In de loop van de dag wordt deze routine geregeld herhaald. Naast het beoogde effect heeft koffie ook een sociale functie. Ik ontmoet geregeld collega’s bij de automaat en soms komen daar gezellige en nuttige gesprekken uit voort. Daarbij is een rondje koffiehalen voor je collega’s een goede manier om een goede kant van jezelf te laten zien, of een goede kant te faken. Of de mythe van cafeïne nu waar is of niet, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Als je gelooft dat iets werkt, dan werkt het negen van de tien keer ook. Het placebo-effect blijft niet beperkt tot nepmedicijnen, het geldt zowel voor koffie als voor de meeste religieuze levenshoudingen. Wat dat betreft is het vertrouwen in koffie en het geloof in Jezus gelijk aan elkaar. Als je er maar hard genoeg in gelooft, werkt alles.
Categorieën
Column: Koffie & Jezus
5 reacties op “Column: Koffie & Jezus”
Moet wel zeggen dat toen mijn vriend cafeïnevrije koffie dronk zonder dat hij het wist dagenlang koppijn had. Dat ging pas over toen we erachter kwamen dát het cafeïnevrij was (dat staat nl. niet op losse koffiepads…) en hij gewone koffie ging drinken. Raar spul! Gelukkig lus ik geen koffie, ik houd het bij thee. Overigens hulde aan de briljante zinnen in je stukje: “Daarbij is een rondje koffiehalen voor je collega’s een goede manier om een goede kant van jezelf te laten zien, of een goede kant te faken.” en ” in het aroma ligt de belofte van een mooie dag verscholen.”
Thanx, Aukje! 🙂
[…] Als vers lid krijgt Paul een gratis luxedoos mee voor de cupjes. Alles stijlvol in een papieren boetiektas. In het pakketje zit een boekje over het Nespresso assortiment. In dit werkje vol door cafeïnegeïnspireerde proza vinden we uitdrukken als ‘de ronde kleur’ en ‘bloemachtige aroma’s’. Koffiepoëzie voor huisvrouwen.Ik heb moeite een glimlach te onderdrukken als ik om me heen kijk en zie hoe het imago van dit koffiegenot wordt neergezet. Koffiedrinken is een way of life(style). ‘Bakkie doen’ is er niet meer bij. Nee, doet u mij maar zo’n aluminium cupje met het zwarte goud. Lekker hip.De reclames, die continue op een plat beeldscherm vanaf de muur worden vertoond, impliceren dat het drinken van Nespresso een fijnere ervaring is dan seks met George Clooney. (Nespresso, what else?) Nu wil ik dat als heteroman overigens al snel beamen. Toch moesten we maar eens de proef op de som nemen.Als Paul een aardig bedrag heeft afgerekend voor de kleine cafeïneschat, gaan we op de krukken voor de bar – euh, ik bedoel natuurlijk voor de boutique – zitten. In de boutique staat een vriendelijke jongeman in pak die onze kopjes prepareert. Hij is wat uiterlijk betreft piekfijn verzorgt, maar weet niet zijn dikke Amsterdamse tongval te maskeren. Op de display staan de smaken uit het assortiment uitgestald alsof het kleine meesterwerken zijn. Ik kies voor de Arpeggio, omdat deze wel lekker klinkt. Terwijl die beredenering nog even in mijn hoofd nagalmt, besef ik me dat ik me wel heel erg als een figurant in Glamourland gedraag. Ach, even lekker decadent doen is op zijn tijd best leuk. Ik nip van mijn Arpeggio. Hm, een lekkere stevige smaak die toch zacht op de tong ligt. Al helpt de setting waarin je dit drinkt natuurlijk ook. Van gebakken lucht kun je immers behoorlijke trek krijgen. Even later lopen we hyper van de cafeïne naar buiten.Soms kan het leven ook heerlijk ongecompliceerd zijn. Lees ook: Koffie & Jezus. […]
[…] NationaliserenMaar gek is het wel, als een regering de baas wordt van iets wat in wezen tot de vrije markt behoort. Maar ja, die staat op instorten. De financiële markt in ieder geval. Hoewel ik niet precies begrijp wat er nu precies wordt bedoeld met een crisis. Of wat dit tot gevolg heeft voor het leven van alledag. Een crisis, die hadden we toch al in 1929 gehad? Ik weet alleen maar dat ik de laatste tijd verdacht veel het hoofd van de financieel profeet Willem Middelkoop op televisie zie. Vast een aardige vent, maar ik heb mijn portie Middelkoop voor de komende paar jaar wel weer gehad. En nu we toch bezig zijn: mijn portie Balkenende, Bush, McCain + Palin ook. En Bos mag ook door de bomen ongezien worden wat mij betreft. Het is mooi geweest. De poppenkast mag dicht. Jan Klaassen naar huis. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Vindt u het goed als ik deze crisis oversla? Het is mij allemaal te abstract – ik krijg er geen greep op. Terwijl mensen zich hier zorgen maken over hun spaarcentjes, angstig gemaakt door grote lege woorden van politici en specialisten in de media, staat de wereld elders in brand. De berg lijken wordt alsmaar groter, mede door het toedoen van het Nederlandse leger. Kut, daar betalen we ook allemaal aan mee. Is ons wat gevraagd?OngevraagdWordt de mensen überhaupt nog wel eens wat gevraagd? Nee, dat zou te veel gevraagd zijn. Democratie is net zoiets als de economie en God. Zolang je erin gelooft, werkt het. ‘Het is een kwestie van vertrouwen’, zeggen de specialisten. Het huidige kabinet vertrouw ik niet – ik krijg bij hen nooit het gevoel dat ze er voor de mensen zitten die ze horen te vertegenwoordigen; leugens vermomd als zoete koek lust ik niet. En van rookgordijnen moet ik hoesten. Daarbij komt nog dat ik een atheïst ben, dus geloven doe ik ook niet makkelijk. Voor mij dus geen profeten (financieel of anderzijds) die me met sussende woorden weer doen slapen.Op naar het café om de hoek, koffie drinken. Geen koffiedik kijken.Lees ook: Koffie & Jezus. […]
[…] Koffie & Jezus […]