Gisteren zijn Linda en ik naar Zandvoort gegaan om over het strand te wandelen. Vlak voordat we aankwamen begon het te regenen, toch zijn we het strand opgegaan. Ik merkte na een minuut of tien dat mijn jas allesbehalve waterdicht is en ook mijn broek begon aardig wat water op te zuigen. Dat mocht de pret niet drukken, hoewel ik later in een restaurantje pas merkte hoe klam ik was geworden. Pas thuis, toen ik droge kleren had aangetrokken, voelde ik me weer een beetje beter.
Waarom naar het strand? Ik heb altijd het idee dat ik dat moet doen in mijn vakantie. Ik kan immers niet de hele tijd op de bank zitten stripjes lezen. Misschien komt het wel omdat mijn moeder vroeger altijd zei dat het goed was om te wandelen en buiten te zijn. Ik geef haar geen ongelijk, maar in eerste instantie voelt dat altijd als iets wat ik moet doen, in plaats van iets wat ik wil doen. Toch ben ik uiteindelijk altijd blij als ik het toch doe. Vooral achteraf trouwens, als ik weer thuis ben en terugdenk aan de wandeling.
Dat is niet heel mindful. Dat geef ik meteen toe. Ik ben ook niet zo mindful. Niet zoveel als ik zou willen. Mijn hoofd is zelden op de plek waar de rest van mijn lichaam aanwezig is. Lastig. Iets waar ik aan wil gaan werken de komende tijd. Gisteravond zat vlak voor het slapen gaan even niets te doen op de stoel die in mijn kantoor staat en uitkijkt over het Westerpark. Het was eigenlijk de eerste keer in mijn vakantie dat mijn hoofd even rust kreeg.
Nu ben ik al anderhalve week niet op Facebook geweest en ook Twitter laat ik even links liggen. (Linkjes plaats ik nog wel braaf omdat ik weet dat veel mensen vriendjes op Facebook met me zijn omdat ze dit platform als veredelde rss-feed gebruiken.) Ik wil een tijdje leven zonder al die stemmetjes in mijn hoofd die me linkjes aanraden of meninkjes verkondigen. Toch merk ik dat mijn brein daar behoefte aan blijft houden. Het is een verslaving waar je niet makkelijk vanaf komt. Ik niet in ieder geval. Toch wil ik het de komende tijd gaan doen zonder ongevraagde input van anderen. Meer op die stoel gaan zitten zonder iets om handen te hebben.
6 reacties op “Niet zo mindful”
Als je je bewust bent dat je iets doet omdat je dat van jezelf ‘moet’ is het juist weer wel mindful.
Trouwens, lees ook even deze 🙂
https://twitter.com/Titchener/status/677033678132899840
De briefschrijver maakt van mindfulness meteen iets heel slechts. Voor mij staat het simpelweg voor meer bewust in het moment leven, niet iets satanistisch. Misschien is de brief grappig bedoeld? Nou ja het is maar een term die als houvast kan dienen.
Ga je verder niet lastig vallen met mijn input dan, maar ik weet nu wel zeker dat ik dit jaar toch minstens een keer de zee wil zien, voelen, ruiken, proeven…
En omdat ik het toch niet laten kan 😛
Bloggen is een soort van mindfull bezig zijn met je leven, een introspectie en bewustwording, al dan niet achteraf. Mindfullness kan je beter ervaren dan er naar willen streven, niemand is 24/7 mindfull en mocht dat wel zo zijn zou die persoon met hetzelfde sentiment verlangen naar momenten van mindlessness(?!)
“Mindfullness kan je beter ervaren dan er naar willen streven.” True, maar om daar te komen moet ik er eerst naar streven. Ik moet me eerst bewust zijn van de behoefte voordat ik het in de praktijk kan brengen. Het is voor mij een bewuste inspanning die ik moet leveren om het te probereren. Dat lijkt tegenstrijdig maar hopelijk is dat alleen in het begin het geval en gaat het later wel vanzelf.
Mindfullnes is fijn op die spaarzame momenten dat je precies daar bent waar je wilt zijn. Ik zit helaas nu in de trein zo mindless mogelijk te zijn… Een strandwandeling lijkt me op dit moment heerlijk 🙂
Haha! Ik snap precies wat je bedoelt.