Misschien is het de invloed van Twitter dat ik vaker minicolumns zie; misschien waren ze er altijd al en vallen ze nu meer op.
Grunberg doet het in ieder geval alweer een tijdje zeer verdienstelijk op de voorpagina van de Volkskrant in 150 woorden. Al ben ik een Parool-lezer, dus lees ik hem niet vaak. Wim Brands schrijft zijn minicolumn voor de VPRO Gids. Vaak zijn het korte kunststukjes proza waarin een idee, sfeerbeeld of een heel verhaal zit.
Minder is meer, een cliché dat vaak opgaat voor deze minicolumns. Inspirerende stukjes schrijfwerk. Zou een blogpost ook niet lekker kort en krachtig moeten zijn? Krachtig wel, kort niet altijd. Blogpost moeten lang genoeg zijn om verdieping te bieden, toch kan de formulering vaak kort en bondig zijn. Korte teksten lijken ook beter te passen in deze tijd waarin hyperlinks leiden naar verdieping. In ieder geval dienen ze de lezer met haast.
Het kort houden lijkt me een goed voornemen. Al kost het schrijven van korte stukken vaak meer tijd dan het pennen van lange stukken. Schrappen is nu eenmaal tijdrovend.
Hier een voorbeeld uit VPRO Gids #48 van hoe het kan:
10 reacties op “Minicolumns”
soms moet je gewoon aan bepaalde dingen niet teveel woorden aan vuil maken. 😀
ja, vanwege korte aandachtspanne denk ik.
toch is volledig aandacht veel beter. altijd.
Ja, die aandachtspanne lijkt inderdaad tegenwoordig korter. Maar is dat ook zo? Ik ervaar het zelf afentoe wel, maar raak dan heb ik bijvoorbeeld ook twitter aanstaan wat afleidt. Je merkt het ook vaak aan reaguurders: die denken aan een halve blogpost genoeg te hebben om te reageren en dat merk je aan wat ze zeggen.
Ja, precies wat je zegt. Veel mensen lezen de tekst slecht. Als je het even snel wilt doen, of je bent al met andere dingen bezig.
Lang of kort maakt mij niet zoveel uit. Soms werkt kort beter dan lang en omgekeerd.
Voor mij ligt het er maar aan waar de blog over gaat. Bij sommige onderwerpen ben ik na drie woorden al weg, bij andere kan een blog me niet lang genoeg duren. Die lees ik dan bijvoorbeeld in stukjes, blijft ie ook langer hangen.
Eens, al lees ik liever alles in een keer, anders vergeet ik toch vaak terug te komen. Ik heb wel het idee dat korte blogs beter en meer gelezen worden dan langere teksten.
Ik vind columns vaak veel te lang. Neem de kolom van Ronald Giphart in diezelfde Volkskrant: het houdt maar niet op. Ook veel tijdschriften hebben ellenlange columns. En dat terwijl columns bedoeld zijn als een luchtig tussendoortje. Ze kunnen van mij dan ook niet kort genoeg zijn. Niet dat kort altijd beter is, maar lang is te gewoon vaak minder. Zeker met die extreme overdaad aan columnisten in ons land. Al hebben we heus ook wel veel goede stukjesschrijvers: Hofland, wijlen Blokker (die eminces grises mochten lekker lang schrijven, want ze waren briljant), Grunberg, Wijnberg, Van ’t Hek, Aaf, Witteman (Sylvia)… Over Het Parool gesproken: die De Nederlanden (of hoe heet ie ook alweer), die had pas echt een veeeeeeeel te lange column. Maar die is inmiddels gestopt.
Bij een goede schrijver maakt het niet uit als de tekst lang is, dan ‘merk’ je het niet. Toch vind ik als vuistregel 500 woorden lang genoeg en korter beter voor een column.
Natuurlijk maakt kwaliteit veel uit, maar een tekst van 500 woorden vind ik gewoon te lang voor een column. Die lengte past beter bij een opiniestuk.
hangt denk ik van kwaliteit af. af het echt goed is blijf je lezen of luisteren.
This American Life duurt een uur. audio. maar het heeft mij leven compleet verandert, de verhalen die ik daar hoorde, prachtig. van de week nog in de trein een uur over de liefde. hoe begin vorige eeuw het knuffelen door de wetenschap gezien werd als iets fout. wetenschap… en uur later heb je praktijkverhalen gehoord over de liefde, over kinderen zonder empathie, autisme, het raakte me.
tijd is relatief. het gaat om de inhoud.