Als ik toch eens rijk was… 3

Er kwamen wederom leuke reacties binnen op het tweede deel in deze reeks. De vraag waar je zou willen wonen, mocht geld geen bezwaar zijn, prikkelde de fantasie. En dat was precies de bedoeling.

Vandaag zie ik dankzij de bij elkaar gefantaseerde 10 miljoen euro een oplossing voor een terugkerend probleem.

Iedere dag staat hij voor de deur bij de supermarkt, in weer en wind. Onder zijn dikke muts een verweerde kop waar het koude winterweer is in gaan zitten. De daklozenkrant onder zijn arm, mensen vriendelijk begroetend die de supermarkt inlopen. Dit zijn z’n potentiële klanten. Geen onvriendelijk gezicht, al heeft hij, net als veel ex-Oostblokkers iets melancholisch.

Ik vind het verschrikkelijk om langs hem te moeten als ik boodschappen ga halen. Boodschappen doen vind ik een van de vervelendste klussen die er zijn, mede dankzij het personeel van de Albert Heijn. Daar bedoel ik vooral de vakkenvullers mee die je een onwelkom gevoel geven door net te doen alsof al die klanten maar in de weg van de schappen staan, waardoor ze hun werk niet kunnen doen.

Maar iedere keer dat je de supermarkt instapt geconfronteerd worden met het feit dat anderen het slechter dan jij hebben, maakt de tocht naar de winkel nog zwaarder. Waarom moet ik telkens op gewezen worden dat deze man dakloos is en de hele dag buiten staat in de hoop krantjes te verkopen? Moet ik me daar schuldig over voelen? Het kan natuurlijk, dat dit precies de bedoeling is, maar dan zou ik me ook moeten bekommeren over hongersnood in Afrika, of onderdrukking van de vrouw door radicale islamieten of ander onrecht waar ik geen invloed op kan uitoefenen. Kortom, dat is onbegonnen werk.

Daarom, als ik 10 miljoen zou winnen, dan zou ik zijn hele oplage in een keer aanschaffen in de hoop dat hij een tijdje niet meer voor de deur hoeft te staan. Sterker nog: ik geef hem een paar maanden huur. Dan zit hij er even warmpjes bij.

Natuurlijk is dat onmogelijk. Zodra deze guitige ex-Oostblokker onderdak heeft, staat er gewoon weer een andere dakloze met de krant in zijn hand. Met een beetje geld los je het probleem immers niet structureel op.

Dat geldt mijns inziens voor bijna alle goede doelen. Niet alleen een bodemloze put, ook blijkt in de praktijk nog eens dat goede doelenorganisaties het geld beleggen in foute bedrijven. Help je met je bijdrage werkelijk minderbedeelden in de wereld, of wordt er met het geld een corrupt regime gefinancierd of worden er fijn clusterbommen van aangeschaft? Als we het boek De Crisiscaravaan mogen geloven, en laten we dat gemakshalve toch eens doen, kunnen we het goede doelen-circus beter afschaffen. Hier legt auteur Linda Polman nog de strekking van het boek uit.

Voor het supermarktprobleem biedt 10 miljoen wel uitkomst. Met dat geld in de pocket hoef ik namelijk nooit meer zelf naar de supermarkt. Ik kan mijn boodschappen thuis laten bezorgen. Dan is meteen het probleem met die vakkenvullers ook opgelost.

Zou jij je (een deel van) je 10 miljoen aan een goed doel schenken? Zo ja, welk doel zou dat dan zijn?

Wordt volgende week maandag vervolgd, tenzij er belangrijk stripnieuws te melden is die dag.