In het klassieke verhaal The Killing Joke schiet de Joker Barbara Gordon neer. Voor de rest van haar leven zijn haar benen verlamd en gaat ze door het leven als Oracle, niet meer als Batgirl. Tenminste, tot deze maand. Want met de reboot die het DC universum heeft ondergaan is er ook flink gesleuteld aan de geschiedenis van de superhelden.
De lezer kan gerust ademhalen: de gebeurtenissen in The Killing Joke hebben wel plaatsgevonden. DC zou wel gek zijn als ze zo’n goedverkopende strip zou negeren. Het verhaal van Alan Moore en tekenaar Brian Bolland behoort tot canon van Batmans universum. Dat neemt net weg dat Batgirl weer vrolijk rondhuppelt in Batgirl #1, een geschreven door Gail Simone met tekeningen van Ardian Syaf en Vicente Cifuentes.
Volgens dit verhaal heeft haar revalidatie drie jaar gekost. Maar het resultaat mag er zijn: Barbara Gordon is weer goed ter been. Sterker nog: Batgirl is weer als herboren, al heeft de traumatische ervaring wel littekens op haar ziel achtergelaten natuurlijk.
DC Comics is in september met 52 comicseries weer bij nummer 1 begonnen. Alle belangrijke helden beginnen dus weer bij een eerste nummer. Zo hopen ze bij DC een nieuw publiek aan te spreken. Want nieuwe lezers kunnen weer op een toegankelijk punt instappen. Er is dan ook gesleuteld aan de tientallen jaren geschiedenis die de helden al doorleefd hebben. Die lange geschiedenis (Action Comics #1 met de oorsprong van Superman kwam al in 1938 uit) is vaak lastig voor nieuwe lezers: er is heel veel waar je kennis van moet hebben om alles te kunnen volgen. Dat probleem is bij een reboot dus opgelost.
Het is voor de fans die al jarenlang trouw de avonturen van de DC-helden volgen de vraag welke stukjes geschiedenis als niet-gebeurd beschouwd moeten worden. In het geval van Batgirl is de meest traumatische ervaring die ze heeft doorgemaakt in stand gebleven, maar ze kan dus wel weer lopen en is klaar voor actie.
Op het blog Under the mask geeft Arkham Asylum Doc, een klinisch psycholoog, een analyse van hoe Barbara dit trauma heeft kunnen overwinnen. Ze gaat ook specifiek in op hoe bepaalde sensaties of geuren de herinneringen naar de traumatische gebeurtenis weer kunnen oproepen, zoals in de comic wordt verhaald. Interessant om te lezen:
“I panicked every time I hear a doorbell for months after…”
Survivors of trauma will often get emotionally triggered by the sounds, smells, and images of their traumatic event. For instance, despite our rational mind knowing that the sound of a doorbell is non-threatening, it’s the association between sensory details and the original trauma that leads to an elevated, hyper-sensitive reaction. For Barbara, threatening cues could be the smell of hot coffee, the sight of a palm tree, and yes– EXACTLY!–the sound of a doorbell. What usually happens next? Panic, dread, and undeniable fear. Additionally, feeling physically sick, dizzy, numb, choking sensations, rapid heartbeat are all physiological symptoms that might follow the initial trigger.
Arkham Asylum Doc, echte naam onbekend, belooft de psychologische kant van het superheldendom te gaan belichten. Ben benieuwd wat ze nog meer gaat schrijven, het stuk over Batgirl is het enige tot nu toe op het blog.
Oud trucje
Natuurlijk is het beginnen bij nummer 1 ook een marketingtruc. De comicgeschiedenis vertelt ons dat een nummer één van een serie goed verkoopt, en aangezien die verkoopcijfers al jaren minder worden, kan ook Marvels grootste concurrent wel een duwtje in de rug gebruiken in economische zware tijden.
Het trucje is overigens niet nieuw. Marvel heeft al een paar keer tellingen van series bijgesteld. Ook zijn ze natuurlijk in 2000 met het Ultimate Universum begonnen om een jong publiek aan te spreken. DC Comics gooide midden jaren tachtig een groot deel van de geschiedenis al over boord in het megaverhaal Crisis on Infinite Earths.
Om de strijd aan met concurrent Mavel gaat DC wel met zijn tijd mee. Om de jonge doelgroep te bedienen brengt de uitgever zijn comics ook meteen digitaal uit. Kun je die dag niet naar de stripwinkel dan kun je de nieuwe Superman in ieder geval op je iPad lezen.
Bekijk DC’s promovideo over de reboot hier.
4 reacties op “Batgirl niet meer verlamd”
Ik ben wel benieuwd. Ik zei eerder dat ik er niet van hield als oude universums geherdefinieerd worden, hoewel ik wel inzie dat het soms noodzakelijk is. Bij strips die al 60 jaar lang lopen kun je nou eenmaal de coninuteit niet langer garanderen, tenzij je de werled heel ingewikkeld maakt (niet leuk voor beginnende lezers).
Bij DC comics is dit natuurlijk al een aantal keer eerder gebeurd. In de jaren 60 van de vorige eeuw zijn de meeste DC helden flink gerestyled. Dat werd toen verklaard door een paralelle aarde te introduceren. Op de oude aarde liepen de oude helden nog steeds rond, op de nieuwe aarde kwamen de helden nieuwe stijl. Incidenteel reisde een held zelfs naar een andere aarde, waar hij/zij een oudere of nieuwere versie van zichzelf tegen kon komen. Ik vond dat erg vergezocht en ongeloofwaardig. Aan de andere kant, superhelden comics mogen ook wel een beetje ongeloofwaardig zijn. Het hele idee van superhelden met bovenmenselijke krachten is vrij onrealistisch, dus dan kan een paralelle aarde er ook nog wel bij.
Ik vond Batgirl altijd wel leuk, en er zijn helaas niet zo heel veel verhalen over haar verschenen. Ik ben dus wel benieuwd naar deze nieuwe versie.
En superhelden met psychologische problemen spreken mij ook altijd wel aan. Tenslotte vinden we Spiderman ook allemaal leuk juist omdat hij net zo onzeker is als wij allemaal.
Ik vond dat idee van parallelle werelden ook wat vergezocht voor een oplossing van het continuiteitsprobleem. Ik ben wel erg benieuwd waar Arkham Asylum Doc nog meer mee gaat komen. Interessante analyses van striphelden zijn altijd welkom wat mij betreft.
Mijn eerste kennismaking met Batgirl was in de televisieserie uit de jaren zestig. Die toen herhaald werd overigens, want toen de serie voor het eerst werd uitgezonden liep ik nog niet op deze aarde rond. Maar volgens DC wel in een parallel universum 🙂
Weet je wat ik trouwens wel grappig vind? Donald Duck comics bestaan al ongeveer even lang als Superhelden comics, maar bij Donald Duck zijn er nog nooit problemen geweest met de continuiteit.
Dat Donald Duck als meer dan een halve eeuw de zelfde verloofde heeft maar nog steeds niet met haar getrouwd is lijkt niemand te deren. Dat Kwik Kwek en Kwak al die tijd even oud zijn gebleven stoort niemand.
Mijn zoon ziet bijvoorbeeld heel goed dat het Duck universum in de Donald Duck pockets heel andere in elkaar zit dan het universum uit de Donald Duck tijdschriften. Dat komt omdat in de pockets voornamelijk Italiaanse verhalen staan, en in Italie zijn ander bijfiguren populair dan in Nederland. Ook de kleuren zijn anders. Zo draagt Dagobert in de pockets altijd een blauwe jas, en in de nederlandse strips altijd een rode jas.
Mijn zoon ziet dat allemaal, maar het belemmert zijn leesplezier helemaal niet.
Het verschil zit hem er waarschijnlijk in dat de wereld van de superhelden realistischer oogt dan de wereld van Donald Duck. (voor zover je een wereld waarin vliegende mensen voorkomen realistisch kunt noemen) en blijkbaar stelt een realistische wereld meer eisen aan continuiteit.
Ik ben het met je eens dat het veel te maken heeft met het feit dat de wereld van de superhelden er realistischer uitzien en dat dit deels het continuiteitsprobleem verklaart. Maar er spelen nog andere factoren mee.
De superheldencomics, zeker die van Marvel, hebben toch veel meer de structuur van een soap dan de verhalen van Donald Duck.Je leeft mee met Peter Parker omdat je wil weten hoe het met hem gaat, of hij nog op tijd naar zijn date komt, en of hij ook dit avontuur weer de huur weet te betalen. Het is veel meer een personage van vlees en bloed dan Donald Duck. Je groeit als het ware met Peter mee. De lezer wordt ouder maar hij ook. Tot op zekere hoogte, want het Spider-Man concept werkt het beste als Peter binnen een bepaalde leeftijd zit.
Het Disney universum staat min of meer stil in de tijd heb ik het idee, terwijl de verhalen van superhelden juist erg verankerd zijn in de tijd waarin ze geschreven worden. Dat maakt ze voor mij ook boeiend. Als je de Spider-Man verhalen uit de jaren zeventig leest, leer je niet alleen heel veel over hoe de storytelling in comics toen was, maar ook veel over de tekenstijl die toen in de mode was en dankzij de realistische tekenstijl, hoe de wereld er toen uitzag. Je zou ze met de ogen van een antropoloog kunnen lezen 🙂