Bloggen is een persoonlijke bezigheid vind ik. Daarom vind ik het belangrijk dat je onder je eigen naam blogt, zoals ik al eerder schreef. Maar hoe persoonlijk moet je het maken? Hoeveel moet je jezelf blootgeven? Die vraag kent voor iedere blogger een ander antwoord.
Recent werd ik gewezen op een blogpost van Henk-Jan Winkeldermaat, aka Punkmedia. Hij begint zijn tekst zo:
Klanten? De andere ouders op Kiki’s school? Onbekende vreemde mensen via Google? Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? Dat mensen zich van me gaan afwenden? Dat ik niet word geaccepteerd? Dat men mij maar een zieligerd vindt. Waarom schrijf ik niet wat ik wil schrijven, en deel ik niet wat ik het liefst wil delen? Hoewel een aantal mensen al vindt dat ik behoorlijk veel van mezelf en mij persoonlijk op mijn blog laat zien, voelt dat bij mij absoluut niet zo. Het gaat allemaal heel gedoseerd.
Winkeldermaat vraagt zich af waarom hij eigenlijk niet persoonlijker blogt. Daarna vertelt hij dat hij ooit een depressie heeft gehad, maar dat dit omslagpunt naar positieve dingen in zijn leven heeft geleid.
De blogpost raakte me en deed me nadenken over hoe persoonlijk ik eigenlijk ben. Net als Winkeldermaat hou ik rekening met potentiële klanten en andere bekenden die mijn blog lezen en welke indruk ik van mezelf presenteer. Dat geldt net zo goed voor Twitter en Facebook. Hoe gereserveerd ben ik eigenlijk?
Nou, behoorlijk. Ik schrijf natuurlijk veel over strips en daarin deel ik graag mijn professionele visie met de wereld. Ik schrijf ook over zaken die me bezighouden. Bijvoorbeeld dingen waar ik me boos over maak. En ja, dat gaat vaak over politiek of de domheid van religie. Door mijn fascinaties te delen vertel ik indirect ook veel over mezelf. Wie ik ben. Hoe ik in de wereld sta.
Over mijn privé-leven deel ik weinig mee. Oké, ik fotoblog iedere dag, maar wie mijn fotostream bestudeert, ziet dat ik zelf weinig in beeld ben, en mijn directe omgeving sporadisch goed in beeld komt. Dat vind ik wel fijn zo. Mensen hoeven ook niet alles te weten. En het mooie aan internet is, dat je zelf kunt doseren hoeveel je prijsgeeft. Goed, activiteiten van hackers en de altijd spionerende overheid daargelaten. Dat heb je toch niet in de hand.
Toch bewonder ik de openheid van sommige liveloggers wel. Zoals Josephine, die haar lezers deelgenoot maakt van de moeilijkheden van haar scheiding. Zij deelt gebeurtenissen uit haar leven en publiceert haar gedachten. Ik leef met haar mee en ben iedere keer benieuwd met wat ze vandaag weer gaat bloggen.
Een dagboek-blogger zal ik echter nooit worden. Maar wanneer een blogpost erom vraagt, zal ik niet schromen een persoonlijke invalshoek als uitgangspunt te kiezen.
Hoe bloot geef jij jezelf op je blog? En ben je daar bewust mee bezig?
21 reacties op “Bloggen met de billen bloot 2”
mijn blog is geen dagboek. mijn stukjes gaan over dingen die mij opvallen en waar ik iets over kwijt wil. Persoonlijke dingen staan er nooit. Toch komt dat op anderen wel zo over. Mensen denken vaak dat ik alles op mn blog / facebook / twitter deel. Maar als je echt goed kijkt, zie je dat ik nooit iets schrijf wat echt heel persoonlijk is. Het gaat bijvoorbeeld nooit over mijn relatie. Soms gaat het wel over iets wat ik heb meegemaakt, maar dan nog is het niet persoonlijk. Ik zou het niet fijn vinden als ik alles echt online zou zetten. Privé is privé…. en ik hou toch wel rekening met (potentiële) opdrachtgevers
Ik wil kunnen bloggen wat ik wil bloggen. Natuurlijk let ik wel op bepaalde dingen, maar als ik niet mijn ei kwijt kan, is het bloggen voor mij ten einde. Ik heb geleerd om soms eromheen te schrijven. Soms gebruik ik genuanceerde woorden of gebruik ik een andere situatie om iets duidelijk te maken en of ik het er wel of juist helemaal niet mee eens ben.
ik heb weleens opdrachtgevers gehad die me niet voldoende ‘gecheckt’ hadden. Dat resulteerde in een niet al te fijne samenwerking doordat de opdrachtgever iets anders wilde dan ik kon of wilde geven. Daar heb ik van geleerd. En daarom schrijf ik wat ik kwijt wil, ongeacht wat anderen denken of hardop vinden. Een opdrachtgever moet ook bij mij passen. En ik bij de opdrachtgever.
Het voordeel hiervan is dat je altijd jezelf kunt zijn. Niet alleen op je blog maar juist ook in een gesprek. En juist de leuke, uitdagende nieuwe opdrachten worden aangeboden omdat ze hebben gevolgd en gelezen wie je bent en hoe je doet.
Interessant wat je daar zegt over dat jij en je opdrachtgever bij elkaar moeten passen en dat ze je kunnen leren kennen via je blog. Ik denk dat dit tot op zekere hoogte voor alle freelancers geldt. Tegelijkertijd denk ik dat het voor de een grotere rol speelt dan voor de ander. Voor mijn opdrachtgevers is het bijvoorbeeld belangrijk dat ik veel over strips weet en dat ik erover kan schrijven. Hoe ik persoonlijk in elkaar steek, wat ik van zaken vind, is daarom minder relevant zolang ik mijn werk naar behoren doe. Maar jij zit in een andere line of business dan ik. Ik kan me daarom voorstellen dat het voor jou meer geldt.
[…] sluit zijn blogpost ‘Bloggen met de billen bloot 2‘ af met een vraag: Hoe bloot geef jij jezelf op je blog? En ben je daar bewust mee […]
klopt, hadden we het vorige week vrijdag ook over tijdens Opkrabbelen meeting.
Grappig hoe bepaalde thema’s in de lucht hangen en we er dan allemaal op onze eigen manier iets mee doen.
ik vind je blog en jullie reacties erg herkenbaar. ik sta er zelf nogal dubbel in en handel er daarom denk ik ook dubbel naar. Aan de ene kant wil ik het niet te persoonlijk maken (geen achternaam, geen al te scherpe opinies), maar kies ik voor bevindingen en bespiegelingen – er zijn al meningen genoeg. Aan de andere kant schrijf ik wel over persoonlijke ervaringen en heb ik een keer foto’s van mijn dochtertje geplaatst. (Ik denk er nog steeds wel over om die te verwijderen.)
Wat houdt jou het meeste tegen? Waarom wil je bijvoorbeeld geen scherpe opinies plaatsen? Je zou kunnen zeggen, juist doordat je geen achternaam op je blog hebt staan, je veiliger bent in jezelf uiten. Tenminste, als dat een reden is om het voorzichtiger aan te pakken.
Wat foto’s plaatsen betreft: daar ben ik ook heel dubbel in. Ik plaats pas sinds kort een foto waar ik zelf in voorkom op mijn fotoblog. Het blijven lastige, doch interessante issues.
Het weglaten van die achternaam geeft maar schijnzekerheid. Met een beetje moeite is die ook wel te achterhalen.
De werkelijke reden van het weglaten van scherpe opinies zit ‘m erin dat ik bang ben online een ander beeld van mezelf neer te zetten dan ik ‘in real life’ ben. Ik zie mezelf als redelijk genuanceerd, zo wil ik in ieder geval graag overkomen. Mensen die je persoonlijk kennen, weten wel hoe je echt bent. Online wordt een beeld al snel gebaseerd op een tweet of een blog. Door het ontbreken van persoonlijk contact kun je verkeerde of overtrokken beelden vaak niet rechtzetten.
Hmm, als ik dit zo teruglees, krijg ik het gevoel dat ik daar eigenlijk lak aan zou moeten hebben.
Ik ben het met je eens dat er online makkelijker een ongenuanceerd beeld kan ontstaan. Dat heb je sowieso met tekst. Denk maar aan hoe hard sommige boodschappen overkomen via email, terwijl je het niet zo bedoelt. Het mooie aan bloggen is echter dat je in een stroom van teksten werkt. Als mensen de moeite nemen om meer van je werk te lezen, dan krijgen ze vanzelf een meer genuanceerd beeld van je. En de mensen die niet de moeite nemen: pech voor hen. 🙂
De volgende keer dat ik twijfel over een blog, zal ik deze thread even teruglezen. 🙂
grappig dat je dat zegt. Ik vind mezelf ook een vrij genuanceerd, rustig persoon. Als ik ergens over schrijft, is het alleen wel vaak omdat ik er juist een scherpe mening over heb. Ik werd een keer geïnterviewd door een krant over mijn blog en online gedrag. De journalist was verbaasd hoe kalm en genuanceerd ik was. Ze had een soort boos iemand verwacht omdat ze waarschijnlijk een boze blog van mij had gelezen. Maar als ik ‘boos’ ben ik een blog, ben ik niet echt boos. Mensen zeggen me wel eens: ‘waar maak je je druk om’. Maar ik maak me niet druk, ik lig er niet wakker van. Ik wil het alleen kwijt op een blog…
ik hoop dat jullie me nog snappen, ik vind het zelf een vrij warrig verhaal haha.
Nee, hoor duidelijk 🙂
Ik maak me soms overigens wel boos over dingen en daar blog ik over. Het bloggen helpt in dat geval meestal wel: je kunt je hart luchten en dan is het allemaal niet zo erg meer. Of je krijgt bijval van een lezer en besef je je dat je niet de enige bent die erover denkt. Dat biedt ook troost, vind ik.
Je reactie is me helemaal duidelijk. Je kunt ‘persoonlijke dingen’ betrekken op je relatie, vrienden, familie maar ook op persoonlijke opinies en inzichten. Dat zegt dan uiteraard óók iets over je.
@Els: euhm, dat was dus een reactie op je eerste reactie (om het er nog helderder op te maken). 😉
@Niek: Ik ben benieuwd hoe je nieuwe manier van bloggen je gaat bevallen.
[…] Michael, Punkmedia en Marco blogden er al over. “Met de billen bloot bloggen, doen we dit nu wel of niet?’ […]
Alweer met de billen bloot? 🙂 Ik denk dat het voor iedereen afhangt hoe kwetsbaar wil je opstellen, hoe veel kan je hebben en wat heb je daar in verband meegemaakt die je grens bepaald, of niet. Wat weer een ander verhaal is met verstandige zakelijke bloggers en toch vindt ik het blog van Punkmedia een zeer helder zakelijk blog ondanks al zijn persoonlijke overpeinzingen en de zoektocht naar een dieper bewustzijn. Ik als buitenstaander zie bijna in een oogopslag wat die man te bieden heeft en wat zijn professionele kwaliteiten zijn. Zeer gelikt.
Jammer dat het niet doorging afgelopen donderdag.
[…] Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent. […]
[…] willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook […]