De tijd dat ik uitkeek naar de nieuwe James Bond ligt alweer ver achter me. Van de vorige kan ik me alleen nog herinneren dat ik er geen bal van snapte en dat het me eigenlijk ook niet interesseerde wat de schurk nu eigenlijk wilde. Een onnavolgbare film was het. En zojuist kwam ik op Superherohype.com de nieuwe poster voor Skyfall tegen. Alweer de 23ste James Bond.
Ik sprak laatst met storyboardtekenaar Jim Cornish die aan deze film heeft meegewerkt. Hij zei dat Bond een instituut is in de Britse filmindustrie. Sterker nog, een lange tijd waren de Bond-films de Britse filmindustrie. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in.
Toch vind ik James tegenwoordig een achterhaald soort held en kijk ik veel liever naar de geüpdatete versie van Sherlock Holmes of Dr. Who als het om Britse helden gaat. Over Dr. Who stond laatst in Schokkend nieuws nog een boeiende special van Tonio van Vugt en Natasja van Loon. Een boeiende beginnerscursus voor mensen die zich willen verdiepen in dit instituut van de Britse televisie.
Buiten het Britse landsgebied kijk ik liever naar superhelden zoals Batman en Spider-Man dan dit overblijfsel uit de koude oorlog. Iron Man is hot, James Bond definitely not.
James Bond was een held van me in mijn tienerjaren. Ik verslond de boeken van Ian Fleming. Voor geschiedenis schreef ik zelfs een paper over het leven van deze auteur. Laatst zag ik nog For Your Eyes Only, toch een van de beste Roger Moores. Erg gedateerde film, mede dankzij de discobeats van Bill Conti, maar dat maakt de film nu juist weer leuk.
Maar de nieuwe Bond, Daniel Craig, hij laat me koud. Ik vond Casino Royale nog wel aardig, maar zoals gezegd de tweede aflevering met deze acteur, niet. Craig roept bij mij net zoveel sympathie op als een fotomodel dat zwembroeken showt. Er zit gewoon weinig in, er wordt weinig gesuggereerd in zijn spel. Kortom, ik vind hem nogal vlak.
Bond voelt als een relikwie uit het verleden. De formule is sleets: de actie is vaak voorspelbaar en dikwijls een variatie op wat we al eerder hebben gezien. Die verdomde gadgets kennen we nu wel, de exotische locaties zijn tegenwoordig beschikbaar via Google earth en tegen al die megalomane schurken die zo nodig de wereld willen veroveren zeg ik: ‘neem de wereld maar als je die zo graag wil bezitten, wat kan mij het schelen eendimensionale idioot!’
De wens om de wereld te veroveren past misschien goed in een Bondparodie als Austin Powers, maar is natuurlijk geheel ongeloofwaardig in het huidige tijdperk. Misschien vind ik License to Kill daarom zo’n interessante Bond-film omdat de schurk een drugsimperium probeert op te bouwen, niet omdat hij de hele wereld wil uitroeien.
Bond is sowieso het beste als hij een persoonlijke vete heeft uit te vechten, zoals in License to Kill.
Maar goed dus dat het verhaal van Skyfall de persoonlijke toer op gaat:
In Skyfall, Bond’s loyalty to M is tested as her past comes back to haunt her. As MI6 comes under attack, 007 must track down and destroy the threat, no matter how personal the cost.
Ach, misschien word ik dit keer blij verrast en valt het allemaal mee. Na 9 november weten we het. Of niet, want misschien ga ik wel niet kijken. Zou ik dan echt wat missen denk je?
5 reacties op “Gaap, de nieuwe James Bond komt eraan”
De gadgets ziijn ook achterhaald. Een vulpen die tegelijkertijd een dodelijk wapen is, of een koffer die tegelijkertijd een radio en een zendinstallatie is, dat was toen heel mooi en spectaculair.
Maar ik heb nu een telefoon in mijn binnenzak die tegelijkertijd ook een camera en een notitieblok en een CD-verzameling en een spelletjesmachine is. En zelfs daar maak ik al lang geen indruk meer mee.
Wat zal ik dan nog onder de indruk zijn van de speeltjes van Q?
Ik moet wel zeggen dat ik al een tijdje geen Bond films meer gezien heb, dus ik weet niet hoe ze in recentere films met die gadgets omgaan. Maar de gadgets die toen spectaculair waren zijn dat natuurlijk allang niet meer. End ie gadgets vormde toch wel een groot deel van de charme van Bond.
Wel leuk trouwens dat je destijds ook de boeken las. De meeste mensen kenden alleen de films. Ik heb zelf maar één James Bond boek gelezen, dat was Goldfinger.
Ken je de theorie dat de figuur van James Bond gedeeltelijk gebaseerd is op onze eigen prins Bernard?
Ian Fleming heeft Bernard een paar keer ontmoet in Engeland tijdens de tweede wereldoorlog. Terwijl de hele wereld leefde in angst en hoopte dat het allemaal snel voorbij zou zijn, vloog de Nederlandse prins blijmoedig van het ene avontuur naar het andere, en van de armen van de ene schone jongedame naar het bed van de andere. Bernard was natuurlijk getrouwd met prinses Juliana, maar die zat met haar kinderen in Canada, en Bernard had dankzij de oorlog alle ruimte voor zijn internationale avonturen.
Het verhaal wil dat Fleming onder de indruk was van onze prins. Tot in hoeverre het waar is weet ik niet, maar het zou waar kunnen zijn.
Natuurlijk is James Bond ook deels gebaseerd op andere bestaande en fictieve personages. De Britse spion Sidney George Reilly is waarschijnlijk de belangrijkste inspiratiebron.
@Coen: van die theorie over Bernard heb ik wel gehoord, maar ik hecht er weinig waarde aan eerlijk gezegd. Maar dat komt ook omdat ik Prins Bernard een misselijke figuur vind. Ik ben sowieso geen fan van het koningshuis, maar Bernard spant wel ‘de kroon’ wat Oranje smerigheid betreft. Zo dat moest er even uit geloof ik 🙂
Volgens het boek dat ik ooit las over Fleming, van John Pierson, is James toch ook vooral een wensbeeld dat Fleming van zichzelf had. In de film Spymaker (met Jason Connery als Ian Fleming) wordt gesuggereerd dat het leven van Fleming Bondiaanse elementen bevatte, hoewel Ian vooral over een flinke dosis fantasie beschikte, en mensen als Reilly en zijn eigen wensbeelden combineerde.
Overigens blijkt uit die film ook weer dat Ians moeder nogal streng was. Hij duidde haar aan als “M.” Altijd leuk dat soort feitjes.
Ik vond het indertijd erg leuk om die boeken te lezen. Ik las ze zowel in het Engels als in de Zwarte Beertjes reeks met de covers van Dick Bruna. Ik heb ze niet allemaal gelezen, maar wel aardig wat. Later nog de boeken van John Gardner die de reeks in de jaren tachtig of negentig over nam. Nu komt er geloof ik ieder jaar een Bond-boek uit geschreven door een gerenommeerd auteur. Eentje ervan heb ik wel gelezen, maar ook dat boek voelde een beetje als mosterd na de maaltijd.
Ik kan me herinneren dat ik altijd uitkeek naar de auto’s, en de verstopte gadgets, en de verstopte controls voor de verstopte gadgets. Voor mij was het wel redelijk gedaan toen Craig in Casino Royale iets zei in de trend van “Who cares?” op de vraag “Shaken or stirred”.
Verder: “sleets”, mooi woord ^^
[…] de Harry Potter-reeks duizenden tekeningen. Ook tekende hij storyboards voor onder meer de nieuwste Bond-film Skyfall, Event Horizon, Snow White and the Huntsman en Phantom of the Opera van Joel Schumacher. […]