Auteur: Michael Minneboo

Michael Minneboo is een freelance journalist gespecialiseerd in popcultuur, fancultuur, strips, film, online media en beeldcultuur. Hij schrijft over onder andere comics, Nederlandse strips & animatie en interviewt makers uit binnen- en buitenland. Daarnaast geeft hij lezingen en adviseert hij particulieren en bedrijven over bloggen.

Categorieën
Strips

Column: Parallelle levens

11 september 2001: terwijl ik samen met mijn toenmalige vriendin in een oud en sfeervol zaaltje van de UvA mijn propedeuse in ontvangst nam, boorden twee vliegtuigen aan de andere kant van de wereld in de toren van het World Trade Center.Eenmaal thuis zag ik de onwerkelijke beelden keer op keer herhaald worden, totdat deze niet alleen op mijn netvlies gebrand stonden, maar ik ook bijna ongevoelig voor dezelfde beelden was geworden. Desondanks kocht ik enkele tijdschriften waarin de foto’s van de aanslag gedrukt stonden. ‘Voor het nageslacht.’ Over beelden gesproken: ook in de stripwereld drukte 9-11 een stempel: een aflevering van Amazing Spider-Man behandelde de tragedie. John Romita jr. tekende dit deel. (Brandweermannen waren in Amerika een tijdje zelfs hipper dan de superhelden.)Het vreemde bijeffect van dergelijke fictionaliseringen is dat rampzalige gebeurtenissen onwerkelijker gaan aanvoelen. Uiteindelijk worden wereldschokkende dagen niet meer dan een plotelement – een narratief middel. Aan de andere kant zal dit proces ongetwijfeld bijdragen aan de verwerking ervan. Bovendien houden de videobeelden, films en strips over 9-11 de geschiedenis levend. Maar verwordt het geheel uiteindelijk niet gewoon tot een herinnering? In de eerste weken dachten we dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. Sindsdien werden er een politicus en een filmmaker vermoord. Werden er enkele Haagse politici bedreigd. Wordt er aanhoudend genocide gepleegd in Darfur. Spelen Amerikaanse soldaten nog steeds Team America in Irak. En gaat het dagelijks leven gewoon door: op tijd opstaan – treinen en bussen – aan ’t werk – terug naar huis – afspraak met vrienden – e-mail checken – slapen. De 911 specials van Time Magazine en Newsweek heb ik nooit meer uit de la gehaald. Mijn propedeuse evenmin.Lees ook (of niet): Team America: World Police.

Categorieën
Film Filmrecensie

Team America: World Police

Dinsdagavond 11 september zendt Veronica om 20:30 de film Team America: World Police uit. (Die datum kán geen toeval zijn.) Voor wie de film nog niet gezien heeft – shame on you, by the way – is dit een échte aanrader. Voor wie hem wel gezien heeft trouwens ook.Team America is een groep van specialisten die overal ter wereld terrorisme en geweld bestrijden volgens de ‘American Way’. Dat hier en daar onschuldige slachtoffers vallen en enkele nationale monumenten sneuvelen (zoals de Eiffeltoren en enkele piramides) moeten de brave wereldburgers maar voor lief nemen.De satirische humor van Trey Parker en Matt Stone (South Park) is dikwijls grof, allesbehalve politiekcorrect en waarschijnlijk niet ieders smaak. Ook in Team America worden met deze humor bepaalde ‘misstanden’ in de wereld aan de kaak gesteld door ze belachelijk te maken. Het idee dat Amerika de politiemacht van de wereld zou zijn wordt bespot door het stuntelige Team America zelf. Maar ook de VN wapeninspecties in Irak, menig dictator en Hollywoodcorveeën als Alec Baldwin, Susan Sarandon en George Clooney moeten het ontgelden.Doordat marionetten de rollen spelen en de dialogen dik worden aangezet, wordt duidelijk hoe belachelijk sommige Hollywood-clichés zijn. Vooral actiefilms van producent Bruckheimer zijn na de avonturen van Team America nog moeilijk serieus te nemen – als dat al mogelijk was.De film ziet er fantastisch uit: aan de decors is veel zorg besteed. Het hoofdkwartier van Team America bevindt zich in Mount Rushmore en had uit een Bond-film kunnen komen. Ook de weergave van Parijs en Caïro is indrukwekkend. Team America bewijst dat het boeiend is om 90 minuten naar poppen te kijken. Vooral de gevechtsscènes en een seksscène tussen twee poppen zijn hilarisch. De film Thunderbirds (Jonathan Frakes, 2003) was duidelijk beter geweest als marionetten de hoofdrol hadden gespeeld. Nu is die film een fletse versie van het origineel.Team America: World Police past prima in de hedendaagse anti-Amerika mode. Parker en Stone haalden hun inspiratie uit recente (Amerikaans) politieke gebeurtenissen; zijn mensen als Bush toch ergens goed voor.

Categorieën
Strips

Filmpje: Oorlog op kantoor

Voor de website IntermediairForward.nl selecteer ik iedere week drie werkgerelateerde filmpjes op het internet. Deze keer zijn dat een filmpje over oorlog op kantoor; de forenzenreis from hell en een scène uit Clerks waarin Randal en Dante discussiëren over lastige klanten.Kijk verder

Categorieën
Strips

Rendement…

“In het verleden behaalde resultaten
bieden geen garantie voor de toekomst”
Concept: Mike, cartoon: Hallie Lama. Zie meer van Hallie Lama op Walhallie en Nieuw Gehoer. (Thanx, Hallie)

Categorieën
Boeken

Een persoonlijke impressie van Manuscripta

Zondag vond de eerste dag van Manuscripta plaats. De opening van het boekenseizoen waar uitgevers hun catalogi presenteerden, er interviews op podia plaats hadden en vooral veel schrijvers uit eigen werk voorlazen. Voor mij was het vooral een dag van goede voornemens.
Er was veel te doen op het terrein van de Westergasfabriek. Ik had van tevoren een selectie had gemaakt van het programma, maar was deze eigenlijk vergeten zodra ik vijf minuten over het terrein had gelopen. ‘Ik zie wel wat er komt’, besloot ik en liet het toeval zijn werk doen. Samen met M., een vriendin die lesgeeft op de basisschool en voor de Kinderboekenweek aanwezig was, liep ik van gebouw naar gebouw, van stand naar stand. Terwijl ik met verschillende vertegenwoordigers van de uitgeverijen praatte en de stapels verse literatuur op de stands zag liggen, besefte ik hoe weinig Nederlandse literatuur ik tegenwoordig lees. Ik lees tijdens het forensen kilo’s papier. Meestal zijn dit boeken over film, popmuziek of Engelse literatuur. Misschien dat ik daar toch eens verandering in moet brengen. Een suggestie voor een boek kreeg ik van een van de schrijvers zelf. In een soort van fietstreintje kwam ik tegenover Christine Otten te zitten die in vijf minuten haar nieuwe roman pitste. Als Casablanca heet het – verwijzend naar de klassieke film van Michael Curtiz uit 1942. Over de jonge Nederlandse journaliste Laura Achenbach die in New York is tijdens de aanslagen op het World Trade Centre. Na deze gebeurtenis ontmoet ze Charles Perry, ex-black panther en manager van het beroemde Apollo Theatre in Harlem. Hij neemt haar mee naar zijn familie in Detroit, ooit het mekka van de soulmuziek, nu een harde, gevaarlijke en vervallen industriestad. ‘Een boek over liefde, jezelf vinden en soul muziek’, vertelde Otten. Het verhaal is geïnspireerd door haar eigen avonturen in de States rondom 11 september 2001. In vijf minuten wist ze me te interesseren voor het boek dat in januari volgend jaar uit komt. Na dit tochtje en de lunch, kroop ik de zaal van het Ketelhuis in waar de Sneak Preview gedraaid werd. Ik verwachtte half de nieuwe flick van Eddy Terstall, en verwachtte een nieuwe seksuele episode uit de Jordaan, maar kreeg Neerlands nieuwste romcom Alles is liefde van Joram Lürsen voorgeschoteld. (Daarover een andere post meer.)Eenmaal weer buiten, liep er een meisje op mij af die vroeg wie mijn held was. Ze werkte voor het Rijksmuseum die samen met de Nieuwe Kerk de tentoonstelling Held heeft geïnitieerd. Ik moest haar bekennen dat ik dit niet zo snel wist. Ik kon natuurlijk met een politiekcorrecte naam op de proppen komen: Gandhi, Boeddha, Nelson Mandela of Marten Toonder. Maar ik besloot een andere weg in te slaan. Het werd dus Kevin Smith. Mijke zette mij voor een camera en begon met opnemen voor de website van de tentoonstelling. Normaliter sta ik daar liever achter de camera, maar ja, je kunt jezelf op zo’n moment natuurlijk niet laten kennen. Bovendien praat ik graag over Kevin Smith. Mijn held omdat hij een goed voorbeeld is van iemand die zijn eigen leven heeft gefictionaliseerd in een paar heel goede films. Iemand die in zijn filmkunsten geloofde en met een miniscuul budget een van de meest interessante films van de jaren negentig wist te draaien en en passant generatie-X raak typeerde. (Clerks wel te verstaan.) Toen mijn verklaring op tape stond, nam ik mezelf voor de tentoonstelling binnenkort toch eens te bezoeken. Stripliefhebber als ik ben, bleef ik de rest van de middag vooral in de striphoek hangen. Terwijl ik converseerde met de Illustere Merel B., JP Arends, Edith Kuyvenhoven en de Schone Schrijfster, stond stripmaker Nix stripcollege te geven op het podium achter ons. Niet verrassend wellicht dat de dag werd afgesloten aan een tafel met drank en conversatie. (Zoals in Kampen, zoals in Rijkswijk, zoals het hoort.)Vriendin M. had maar liefst 250 euro aan boeken gewonnen. Aan het einde van de dag liep ik met deze gewichtige doos vol hersenspinsels samen met haar naar het openbaar vervoer. De oogst van de dag – behalve enkele recensie-exemplaren – bestond toch vooral uit een tas vol indrukken (lees: flyers en folders) van wat ons het komende jaar op literair gebied te wachten staat. En een hart vol goede voornemens op het vlak van lezen en musea.

Categorieën
Mike's notities

Wie past er op de hond?

een nacht
een zwoele nacht
een heerlijke zwoele nacht
een heerlijke zwoele nacht die oneindig leek

een meisje
een zwoel meisje
een heerlijk zwoel meisje
een heerlijk zwoel meisje met een oneindige warmte

tederheid
passie
slow motion
climax
ontlading
stilte
nog een keer

zachtjes wiegend in de koele avondlucht
lakens fladderen in de wind
voor eeuwig bij je blijven
nog even uithijgen
en
dan
herhaling vanaf het begin

vele nachten
vele nachten volgen
vele nachten volgen deze
vele nachten volgen een oneindige reeks nachten
als deze

je buik
je buik wordt
je buik wordt groter
je buik wordt onneindig veel groter

een dochter
een huis
een auto
de hond gaat mee

je wilt een oppas
voor je carrière
de eerste barrière
eerste grote ruzie

bijgelegd met nieuwe beloften
uitgelegd aan de lieve kleine meid
een nieuwe nacht luidt in:
frisdrank zonder prik

woorden worden luider gesproken
beloften om te stoppen met roken
voor het tweede kindje

een zoon
een groter huis
grotere auto
de hond gaat mee

meer herrie
meer ruzie
meer van huis
meer in een bar
niet meer passie

jij snijdt de binten
ik voer de kinderen
jij zet het vuil buiten en
pakt bijna de verkeerde
zak

harde woorden
oude verwijten
dan maar geen eten

volle koffers
lege liefde
een nieuw huis
ik de auto
en de hond gaat mee
Eerder verschenen in Doorleefd & Doordacht. Uitgeverij Couste Que Couste, 2001.

Categorieën
Mike's notities

Column: Geluidsgeweld in het ov

Ik forens nu een aantal maanden fulltime en kan met recht zeggen dat je de westerse mens goed leert kennen in de trein. Zoals het type Gemankeerde DJ bijvoorbeeld.
Vanmorgen bleek dat de sneltrein weer eens gehalveerd was, met tot gevolg dat het voortuig tot het balkon toe volgepropt stond. Een snelle blik op de coupés liet echter zien dat er niemand in de gangpaden stond. Toen ik dat aan de mensen op het balkon opperde, werd ik glazig aangekeken. Deze forenzen waren of erg afgestompt, of gewoon verschrikkelijk asociaal. Nu kon er niemand meer in de trein, terwijl dat niet nodig was geweest. Idols
Wanneer je wel gewoon de trein kunt zitten, kom je ongetwijfeld die ene eikel tegen die eigenlijk dj had willen worden. Het feit dat slecht functionerende koptelefoons tegenwoordig het geluid al aan beide kanten van de dopjes laat horen, houdt mensen niet tegen om de slechtste mp3’s van hun collectie ten gehore te brengen. Nog erger wanneer er geen koptelefoontjes worden gebruikt maar het geluid al krakend uit een speakertje wordt gebraakt. Toppunt is wanneer de ‘muzikanten’ in spe zelf meerappen. Ouch, en ik dacht dat programma’s als Idols en X-factor wel duidelijk hadden gemaakt dat je er zonder talent niet komt. Door dit soort mensen mag er wat mij betreft een ‘X’ worden gezet. Gelukkig is er nu een student opgestaan die het niet langer meer pikt: Alexander Klöpping. Deze Media & Cultuur-student aan de UvA is een website gestart om het geluidleed in het ov aan de kaak te stellen. Op www.fuckingirritant.nl kunnen medereizigers hun verhaal kwijt (én binnenkort tegen kostprijs een t-shirt kopen met onderstaande tekst:)Waarschuwingsborden
Helemaal origineel is dit idee overigens niet, want in Engeland liep een soortgelijke actie. Vierduizend reizigers zetten hun handtekening tegen de ‘noisecriminals’ en nog eens duizenden mensen deelden online hun ervaringen. Daarop werden er kamervragen gesteld; er hangen nu grote waarschuwingsborden in bussen en metro’s. Effect had het daar dus wel (al kun je je afvragen of de amuzikale aso’s ook daadwerkelijk kunnen lezen). Nu maar eens zien of de comments van terecht geagiteerde reizigers ook in de praktijk tot actie zullen worden omgezet. Dat worden – wellicht – gezellige tijden in de trein.

Categorieën
Media

Linda niet onthuld in Zomergasten?

Zondagavond. Televisiepersoonlijkheid Linda de Mol zit aan de tafel bij Joris Luyendijk. De laatste zomergasten van het seizoen. Ik bekijk het programma met een half oog, maar raak gaandeweg meer gefascineerd door het beeld waarin Linda zich schijnbaar bloot geeft, maar toch ook weer niet. De Mol is al op televisie te zien sinds haar negentiende. Mijn eerste Linda-kijkervaring was de DJ Kat Show, een kinderprogramma waarin ze een opstandige kat als co-presentator had. Sindsdien ben ik haar min of meer uit het oog verloren: de programma’s die ze presenteert zijn doorgaans niet mijn stiel en naar Talpa keek ik nooit. (Wie wel?) Rolmodel
Zoals bekend is ze allang niet alleen maar een presentatrice: ze acteert en heeft haar eigen succesvolle glossy. In de afgelopen jaren is ze een echte mediapersoonlijkheid geworden. Een ambitieuze vrouw met vele talenten die bewondering afdwingt en een duidelijk rolmodel is. Wie schuilt er achter dit rolmodel? Die vraag beantwoorden is de opdracht die Luyendijk zichzelf heeft gegeven. Linda geeft tijdens het gesprek een paar keer aan dat ze bepaalde zaken graag voor zichzelf wil houden – het publiek hoeft immers niet alles te weten. Hoewel Luyendijk moeite doet om het mens achter het ‘merk Linda’ te ontrafelen, slaagt hij hier niet in. Hij erkent zijn nederlaag dan ook aan het einde van het programma. Het maakbare lichaam
Dat we niets over Linda te weten komen is echter schijn. Linda komt meerdere malen terug op het feit dat ze, zoals ieder mens, onzeker voelt over haar uiterlijk. Het thema van het schoonheidsideaal en de maakbaarheid van het lichaam is een rode draad in het programma. (Mooie fragmenten van de documentaire Beperkt houdbaar van Sunny Bergman en een Engels televisieprogramma waarin op originele wijze het zelfvertrouwen van onzekere vrouwen wordt vergroot.) Ook Linda ontkomt niet aan dit ideaal: ze heeft wat botox laten inspuiten om haar gezicht wat strakker te trekken. (Welke televisiepersoonlijkheid niet, vraag ik me af.)Toen de redactie van het blad Linda besloot een statement te maken tegen het geretoucheerde ideaalbeeld van de vrouw zou ook de naamgenoot van het blad onbewerkt op de cover verschijnen. Linda trainde zes weken lang om te proberen die photoshop-look alsnog te evenaren. Een dubbele boodschap wellicht, maar begrijpelijk als je in de spotlight staat en iedereen op elk vers kraaienpootje let. Ongelijke strijd
Ambivalent of niet, het is bewonderenswaardig dat Linda dit thema aanpakt tijdens haar zomergastenuitzending. Het maakt haar wederom sympathiek – een woord dat vaker met het imago van Linda de Mol wordt verbonden.Het merk Linda geheel ontrafelen is Luyendijk inderdaad niet gelukt. Misschien is de manier waarop hij zijn gasten benadert te aardig (hoeveel complimentjes kan een gastheer zijn tafelgenote geven?); zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Misschien onderbreekt hij haar net te vaak op de momenten dat ze wel méér wil vertellen. Misschien was het een ongelijke strijd: mediavrouw als ze is, geeft Linda nergens de regie uit handen. Toch zijn het enkele leerzame uren voor de mensen die geïnteresseerd zijn in Linda de Mol. Na drie uur weten we van Linda dat ze zich onzeker voelt, dat ze gelooft in de plannen van haar broer John (‘Talpa had ook best goede programma’s’, zegt ze overtuigd) en dat ze in alles de beste wil zijn. Eerlijk gezegd lijkt me dat meer dan genoeg informatie. Ik mag Linda dan een sympathieke vrouw vinden, ik hoef niet het naadje van haar kous te weten.De liefhebber kan aanstaande zaterdag om 13.10 de herhaling van het programma bekijken.

Categorieën
Striprecensie Strips

Striprecensie: Burka Babes

De twee dames in zwarte boerka dragen steevast twee Dirk-tassen. Uit de ene tas steekt een stuk brood, uit de andere een prei. De twee dames debuteerden in de strip Sigmund, maar kregen al snel een eigen podium. Deze stripjes zijn nu door De Harmonie gebundeld in een mooi uitgevoerde hardcover, vormgegeven door Rudy Vrooman.

‘Zo’n boerka is geen gezicht’, moet Peter de Wit gedacht hebben. Misschien dat daarom de meeste grappen in zijn strip het uiterlijk van deze zwarte tenten als uitgangspunt hebben. Ook wordt het feit dat je niet kunt zien wie er onder de boerka schuilgaat – wat meteen het grootste bezwaar is tegen deze religieuze klederdracht – menigmaal aangehaald. De droge grappen hebben dus voornamelijk een visueel karakter. In de sobere stijl van De Wit steken de twee zwarte tampons op voeten mooi af tegen het hagelwitte papier.

De Wit schroomt niet om ook de politieke betekenis – het symbool voor de onderdrukking van de moslima – met humor aan de kaak te stellen. De boodschap van de stripmaker is daarin glashelder. Op het titelblad verkondigt een van de Burka Babes: ‘Fuck artikel 1 van de grondwet! Dit ding moet verboden worden!’
Ondanks het potentiële gevoelige onderwerp is Burka Babes geen politiek manifest. De grappen becommentariëren weliswaar boerka’s in het straatbeeld en stippen enkele vooraannames betreffende moslimfundamentalisme aan, toch zijn ze overwegend luchtig van aard. De Wit overschrijdt nergens een gevaarlijke grens. Gelukkig maar, voordat je het weet veroorzaakt je cartoon een rel.

Burka Babes (Peter de Wit) De Harmonie, 2007. ISBN 978 90 6169 833 3.


Categorieën
Media

Film: Starters in beeld

Jonge journaliste in actieVoor IntermediairForward.nl maak ik de serie Starters in Beeld – een reeks reportages waarin starters op de arbeidsmarkt worden geportretteerd. In de tweede aflevering vertelt de jonge journaliste Hester van den Blink over haar liefde voor het vak en zien we haar aan het werk op Schiphol.
Zie ook het verslag over de opnames op Schiphol: Multimediaal Droste-effect. Voor een iets hogere resolutie dan Youtube zie hier.

Categorieën
Film

Film: Bored of the Rings

Er zijn van die films die je gewoon voor geen frame kunnen boeien. De Bored of the Rings-trilogie van Peter Jackson is daar een voorbeeld van.Toen ik het eerste deel zag, ben ik twee keer bijna in slaap gevallen. Het tweede deel heb ik nog gezien tijdens een persvoorstelling, maar het laatste hoofdstuk trok mij niet genoeg om te gaan kijken. Wat de boeken betreft ben ik nooit verdergekomen dan het eerste hoofdstuk van The Hobbit. Het enige pluspunt van Peter Jacksons zelfbevlekkende rolprenten is dat de ontwikkeling van specialeffects weer een stapje vooruit werd gebracht.Ik kan nu allerlei argumenten noemen waarom ik de Bored of the Rings niet boeiend vind, en waarom Jacksons oudere werk (Heavenly Creatures, Bad Taste en vooral The Frighteners) veel beter is. Maar Kevin Smith – een van mijn favoriete regisseurs – was mij daarin al voor en weet zijn recensie op humorvolle wijze uiteen te zetten. Leuk aan onderstaand fragment is dat goed af te leiden is hoe de Q&A de inspiratie vormde voor een scène uit Clerks II. Enjoy.

Categorieën
Strips

Stripbeurs in Kampen

Samen met de Schone Schrijfster (Natasja van Loon) en de Illustere Merel B. reed ik zaterdagmiddag per trein naar Kampen. Na het debacle in Arnhem enkele maanden geleden, waren mijn verwachtingen van deze stripbeurs niet erg hoog gespannen.De ‘stripbeurs’ in Kampen valt het beste te beschrijven als een markt, daar deze bestond uit een rij stalletjes in een winkelstraat. Wie deze helemaal afliep, werd ‘getrakteerd’ op de niet-zangkunsten van de plaatselijke Dries Roelvink op het erepodium. (Ik heb overigens geen idee wat dat liedgenre met strips te maken heeft.) Een typische Suske en Wiske-beurs dus, waar opvallend veel werk van Marten Toonder te koop werd aangeboden.Vlak na aankomst troffen wij stripmakers Marq van Broekhoven en Jean-Paul Arends aan bij de stal van uitgeverij Silvester waar ze vurig aan het signeren waren. Al snel werden de tekenvellen achtergelaten en ingeruild voor een terrasje in de zon (ook striptekenaars kennen immers hun prioriteiten). Terwijl het gezelschap het plaatselijke bier tot zich nam, ging ik nog even op verkenningstocht. Deze was echter snel afgelopen, maar verliep niet geheel onaangenaam.Crème brûlée
Aan het einde van de wandeling trof ik een stand van OpenMinded. Een uitgeverij opgericht in 2004 die mangastrips met genres als humor, scifi, horror, romantiek en in het bijzonder homoseksuele liefde publiceert. Dat laatste thema komt vrij veel voor in mangastrips en animéfilms, maar is nog vrij onontgonnen gebied in de Nederlandse markt. In de stand van OpenMinded zat vooral jong vrouwelijk talent haar manga-publicaties te signeren. Een van de jonge dames was Eva Verholen (ze publiceert onder de naam Lifemachine) die op het punt staat aan de HKU te studeren en een voorliefde heeft voor het werk van Dave McKean, Salvador Dalí and René Magritte.Nu is mijn kennis van manga en animé niet extensief, maar was ik blij verrast door de bloemlezingen die ik doorbladerde. Niet in de laatste plaats omdat dit betekende dat ik deze stripbeurs niet met lege handen naar huis zou gaan. Er is immers niets meer deprimerender dan een stripbeurs verlaten zonder iets te hebben aangeschaft. Ik kocht een exemplaar van Crème brûlée. Een luchtig bundeltje erotische strips van verschillende makers, waarin op humoristische wijze verschillende seksuele uitingen en adolescente perversiteiten worden geëxploreerd. De stripjes zijn trouwens van wisselende kwaliteit: de ene maker heeft de stilistische kenmerken van manga beter in de vingers dan de andere.Autobio Marq
Ook kocht ik het eerste deel van Marq denkt uit 2002 – een autobiografische strip van Marq van Broekhoven, die al jaren zijn vader- en leraarschap weet te combineren met het maken van strips. Hij maakt onder andere Peer de Plintkabouter. Marq denkt bestaat uit een aantal korte verhalen die de ene keer over een gebeurtenis uit zijn jeugd gaan, de andere keer over een hedendaags onderwerp. Schetsmatig op papier gezet met een fineliner – de vluchtige pennenstreken zijn daarmee eenstemmig met het anekdotische karakter van deze strips. De charme van Marq denkt is de herkenbaarheid van de verhaaltjes. In een goede autobiografische strip geeft de stripmaker zich tot op zekere hoogte bloot en ontsluit hij of zij iets over diens leven. De beschreven gebeurtenissen zijn specifiek voor die maker, maar hebben tevens een herkenbaarheid waarin de lezer zich kan herkennen. (In dat opzicht lijken ze wel wat op een goed weblog.) Dit geldt voor de autobio strips van Van Broekhoven. Evenals voor de strips van Maaike Hartjes en het bekende Amerikaanse voorbeeld American Splendor.

The Unusual Suspects op het station van Kampen.

De kleine oogst aan strips werd overigens gecompenseerd door het gezellig samenzijn met bovengenoemd gezelschap. In een eetcafétje hebben we tijdens de maaltijd de tanden gezet in een filmquiz. (Wie zegt dat schrijvers en stripmakers alleen maar over papierenkunstvormen kunnen praten?) Wederom zorgde aanwezigen ervoor dat de stripbeurs een gezellige bedoening was. Dat belooft wat voor de stripbeurs Houten in september.Voor meer foto’s van Kampen zie de Hyves van de Schone Schrijfster.
Lees ook (of niet): Verslagen van de stripbeurs in Rijswijk en de stripbeurs in Arnhem.