Auteur: Michael Minneboo

Toen ik gisteren mijn eerste vlogs terugkeek, besefte ik weer eens dat ik tegenwoordig minder enthousiast ben over video’s maken. Er zat nog veel pit in die oude producties. Dat is niet zo gek, want het was allemaal nieuw: ik ging serieus een paar keer per week vloggen. Video’s zoals het aanschaffen van het Frankensteinkunstwerk van Frits of een snel gesprekje met stripmaker Marq van Broekhoven, waren echt leuk om te maken. Je bent op locatie, er is interactie met een andere persoon en er gebeuren onverwachte dingen.

Tegenwoordig maak ik voornamelijk vlogs waarin een comic op tafel ligt en ik die bespreek. Erg leuk om te doen hoor, want over iedere comic valt wel iets te vertellen, maar op den duur worden dit soort video’s toch saai om te maken. Ook mijn dagboekvlogs spelen zich vaak binnenshuis af, want zo vaak ga ik niet naar buiten. En als ik wel het huis verlaat is dat niet altijd een videowaardig onderwerp.

Daarnaast is technologie is ook een factor. Ik heb tegenwoordig niet meer zo’n lekker pocketcameraatje met een zoomlens. Het 4k beeld van een mobiel ziet er beter uit, maar digitaal inzoomen niet. Mijn camerawerk was vroeger speelser en levendiger. Ik heb nog geen goede vervanging kunnen vinden voor mijn oude Panasonic. De DJI pocket2 schiet mooi beeld, maar is niet geschikt voor het close-up in beeld nemen van stripplaatjes. Hij is wel heel geschikt voor interviews, maar echt snelle bewegingen kun je er niet mee maken.

Het is logisch dat als je iets al lang doet en veel hebt gedaan, het niet nieuw meer voelt en sleets wordt. Dus hoe ga ik het voor mezelf weer leuk maken?
Allereerst ga ik het wat rustiger aandoen. Minder maken. Meer bezig zijn met mijn boek is sowieso een goed idee, want dat ding moet af. Even een pauze inlassen zonder deze echt aan te kondigen. Want voordat je het weet krijg je opeens weer zin om iets op te nemen, maar heb je net gezegd dat je een maandje vrij neemt.

Ten tweede zou ik er wat vaker uit moeten. Een fragment opnemen in Henk of andere comicshop maakt de boel levendig, en ik zou weer andere verzamelaars kunnen interviewen. Marvin staat nog op mijn lijstje, maar wellicht weet ik nog wel meer namen. Die producties kosten meer tijd om te maken, maar ze zijn erg leuk om te zien. Er zit meer interactie in die video’s. Bij een comicbespreking vindt de interactie plaats in de comments onder de vlog, dus achteraf. In een gesprek of op een locatie heb je interactie met mensen of de omgeving. En zoals ik hierboven al zei: er duiken onverwachte elementen op waar ik op moet inspelen.

Ten derde mogen de video’s wel wat korter. Ik streef altijd naar een vlog van maximaal 5 minuten, maar als ik eenmaal losga op een comic, worden het er al snel 8 of 10. Het nadeel als je te veel wilt behandelen in een keer. Dus, sneller tot de kern van iets komen en slechts een à twee punten per video maken.

Misschien bedenk ik later nog meer punten. Het kan nooit kwaad om om de zoveel tijd na te denken over waar je nu eigenlijk mee bezig bent, en hoe je het anders zou willen aanpakken. Of dat je uiteindelijk concludeert om iets anders te gaan doen.