Bloggen is een prachtig medium dat mijn leven op vele manieren heeft verrijkt. Sinds een paar weken heb ik een Tumblr-blog naast Daily Webhead en deze site. Wat heeft het me tot nu toe gebracht?
Nou, vooral het plezierige gevoel dat ik krijg als ik iets publiceer. Het is gewoon heel erg fijn om zaken die je boeien met de wereld te kunnen delen. De laatste paar dagen ben ik vooral losgegaan op Halloweeneske afbeeldingen, maar dat is zo rond 31 oktober niet zo gek.
Dat plezierige gevoel dat ik krijg van het bloggen staat eigenlijk los van het aantal bezoekers dat een blogpost trekt. Gelukkig maar, want de bezoekersaantallen op Minneboo’s Comic Stash zijn laag. Een kleine kanttekening: lang niet alle mensen die je content op Tumblr zien komen ook daadwerkelijk op je blog. Wanneer je via een keyword in je dasboard een zoekterm in tikt, dan zie je allerlei blogposts die daarmee corresponderen, maar dat wordt niet zodanig als een bezoek op je Tumblr erkent.
Archief van oktober.
Minneboo’s Comic Stash heeft ook bijna nog geen volgers, wat in de Tumblr-wereld toch belangrijk is. En de mede Tumblr-gebruikers die mij volgen zijn nagenoeg allemaal Nederlands, en dat terwijl ik dat blog eigenlijk in het leven had geroepen om met buitenlandse stripliefhebbers in contact te komen, (Nederlandse) stripmakers onder de aandacht te brengen en om mezelf buiten de landsgrenzen als stripkenner te promoten.
Toch moeten we niet te veel waarde hechten aan het lage aantal volgers. Veel bezoekers komen via Google op het blog terecht. En die bezoekers komen uit allerlei landen, maar vooral Nederland en de Verenigde Staten. (Wat overigens meteen laat zien dat Tumblr-blogs toch door Google worden geïndexeerd.)
Wat dat betreft is het een kwestie van een lange adem hebben, zoals altijd bij bloggen. Ik volg de Tumblr-blogs die ik interessant vind. Soms reblog ik wat content en geef er desgewenst een eigen draai aan. Soms plaats ik afbeeldingen uit mijn archief en bovenal post ik de Engelstalige afleveringen van de videoreeks Daily Webhead op het blog, want zoals Marco Raaphorstlaatst op zijn blog aangaf: sommige video’s kunnen wel een extra paar ogen gebruiken. Wat dat betreft ben ik het met hem eens dat het goed is om je content zoveel mogelijk te verspreiden. Een site als hoofdkwartier hebben is goed, want dan kunnen mensen je altijd vinden, maar schroom vooral niet om je video’s en andere content ook op andere plekken te publiceren om je ideeën en werk op deze manier onder de aandacht te brengen.
Nog een voordeel van meerdere publicatieplekken: ik kan op allerlei passende plekken mijn content kwijt. Stripplaatjes op Minneboo’s Comic Stash, dagboekfoto’s op mijn fotoblog en blogposts over strips en bloggen op dit blog. Op die manier raakt geen enkel blog overwoekerd met content.
Ik heb er vertrouwen in dat mijn Tumblrtje ook zal groeien. En ondertussen ga ik vrolijk verder met bloggen.
Vlogs, ik ben er dol op. Zowel de talking heads die rechtstreeks in de camera kijken en hun verhaal doen, als uitgebreide video-items die je op blogs kunt vinden. Mensen geven een recensie van een apparaat of film, of ze vertellen iets over hun specialisme. Maar je hebt ook videoreportages over reizen, exposities of poëtische vlogs over de herfst, een strandwandeling of over een verdwaald duifje.
Vloggen biedt een levendig kijkje in iemands belevingswereld.
Laatst had ik het met Marco Raaphorst over videobloggen. Het werd een heuse vlog:
https://youtu.be/RVPV-gOui-E
Waarom zou je je als blogger alleen beperken tot het schrijven van teksten? Bloggen kan van alles zijn. Een blogpost kan allerlei verschillende mediavormen combineren. Tekst, video, foto’s, audio – lekker mixen die handel. Gebruik wat het beste je verhaal vertelt.
Ook hoef je geen televisie te maken, zoals Marco in de vlog zegt. Je kunt een reeks vlogs maken onder dezelfde naam, met titels in dezelfde typografie. Dat doe ik met de reeks Daily Webhead. Maar dat hoeft niet. Je geeft een video immers al een titel als je deze op YouTube zet of als je de video op je blog plaatst.
Karin Ramaker en Josephine Bronsgeest (aka Sisterdew) hadden een paar jaar geleden een vlogvraag: ze beantwoordden daarin de vraag van de ander en eindigde met een vraag.
Erg leuk vond ik dat. Ze zijn er al een tijdje mee gestopt, maar deze week hebben ze de videobrieven weer opgepakt. Karin gaf aan dat ze het nu wel anders aan wil gaan pakken dan eerst:
https://youtu.be/cUiV-VthtNI
Ik ben benieuwd Karin en Josephine!
En ook of blogger Jeroen Mirck de handschoen der vlog nog eens oppakt.
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Wat is een blog in jouw ogen?
Mijn antwoord: mijn blog is een vrijplaats, mijn zeepkist, maar bovenal het virtuele visitekaartje van mijn freelance praktijk. Een plek om opdrachtwerk te tonen aan potentiële opdrachtgevers.
Het is tevens een virtueel prikbord waarop ik kan laten zien wat er op stripgebied allemaal voor moois verschijnt.
Technisch bekeken is een blog een website waarop geregeld een nieuwe post op gepubliceerd wordt. Maar hoe zie jij het medium blog?
De jaren tachtig waren een gouden tijd wat Marvel Comics betreft: er werden goede en boeiende verhalen verteld die dieper gingen dan de eeuwige strijd tussen superheld en schurk. In die tijd begon ik de avonturen van Spider-Man, De Hulk, Fantastic Four, X-Men en Avengers te lezen. Er ging een bijzondere wereld voor me open waar ik nog steeds graag tijd doorbreng, al is Marvel niet helemaal meer wat het geweest is. Dit is niet alleen de zucht naar nostalgie die hier spreekt. Goed, de comics uit die tijd herlezen biedt inderdaad een warm gevoel zoals alleen de deken der nostalgie dat kan geven, maar los daarvan staan veel van de verhalen van toen nog steeds als een huis.Daarom ben ik ook zo blij met het blog van Jason Shayer dat geheel gewijd is aan Marvel Comics in de jaren tachtig. Al meer dan drie jaar publiceert hij geregeld besprekingen, art work, covers en nieuwtjes over die periode op Marvel 1980s. En er zit heel wat mooi artwork tussen van mensen als John Byrne, Frank Miller, Art Adams, Bill Sienkewitz en Mike Mignola. Soms toont Shayer de pagina’s zoals ze in de comic zijn gepubliceerd, maar soms ook in schetsvorm, wat het blog een boeiend en rijk archief maakt voor de liefhebber.
Kijk maar eens naar deze pagina uit Peter Parker: Spectacular Spider-Man #132 met de potloodtekeningen van Mike Zeck en het inktwerk van Bob McLeod. Oplettende lezers herkennen het klassieke verhaal Kraven’s last hunt meteen natuurlijk.
Het is ook een levendig blog, dat wil zeggen: mensen reageren op de stukken van Shayer en zo ontstaat er soms een leuke dialoog tussen blogger en lezers. Daar hou ik van.
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Voor wie blog je? (Heb je een specifiek publiek voor ogen?)
Ik blog voor een divers publiek. Aangezien ik als freelancer veel over strips schrijf, blog ik ook veel over het beeldverhaal. Een deel van mijn publiek bestaat dan ook uit stripliefhebbers en stripmakers. Daarnaast krijg ik veel bloggers over de vloer en mensen die met media bezig zijn (social, nieuwe en andere vormen van media.) Maar ook vrienden weten mij online te vinden. En niet te vergeten: (potentiële) opdrachtgevers! En verdwaalde googlers.
Eigenlijk schrijf ik ieder blog dat onder een specifiek thema gaat voor de daarbij horende doelgroep.
Maar goed, voor wie blog jij? En heb je een specifiek publiek voor ogen?
Laatst had ik het er met blogvriend en huiscomponist Marco Raaphorst over dat je als blogger eigenlijk alles op één site moet plaatsen. Een digitale hangplek voor al je activiteiten. Raaphorst is namelijk iemand die nog wel eens van blog mag veranderen, ergens een nieuw stukje internet te claimen om niet lang erna weer naar zijn oude blog terug te keren. Hij is in dat opzicht een onrustige blogger, maar ik snap de verleiding van het witte canvas maar al te goed.
Het is soms heerlijk om opnieuw te kunnen beginnen, om op een verse plek te gaan bloggen. Toen ik van Mike’s Webs overstapte op mijn huidige blog, voelde dat ook als opnieuw beginnen zonder het verleden echt achter me te laten. Mijn fotoblog hangt aan een aparte url, omdat het een bij project is dat verder losstaat van mijn freelance activiteiten. Daar wilde ik het eigenlijk bij laten, want die blogs onderhouden is een tijdrovend werkje, maar Tumblr lonkte.
Tumblr is een vorm van microbloggen waarin je in een paar vaststaande vormen je content online kunt plaatsen. Het is eigenlijk bloggen voor dummies, want het wordt op die manier heel makkelijk gemaakt om snel een plaatje, video of citaat online te knallen. Het is begonnen als een vorm van microbloggen en biedt bloggers de kans posts van anderen te herbloggen en om makkelijk blogs te volgen of berichten te liken. Wat dat betreft lijkt het wel wat op Facebook, vooral omdat vriendjes worden van elkaar en elkaars blogs volgen een belangrijk element is in de Tumblr-wereld. Het is een aspect dat ik minder charmant vind, want voordat je het weet ben je weer in een populariteitswedstrijd terechtgekomen en daar ben ik echt te oud voor.
Ook zit de kracht van Tumblr niet echt in het plaatsen van originele content, maar juist in het functioneren van virtueel doorgeefluik. Zo toont de Tumblr-blogger zijn fascinaties aan de wereld. Eigenlijk is het een digitaal moodboard, dat Tumblr.
Maar goed, waarom dan toch een blog starten op Tumblr?
Als blogexpert/blogliefhebber/blogger is het altijd goed om kennis te nemen van andere vormen van bloggen en ermee te experimenteren. Daarom probeer ik graag zo’n Tumblr uit. Daarnaast maakt het aanmaken van een Tumblr-account het voor mij makkelijk om de vele stripblogs op dit platform te volgen. Updates van de mensen die ik volg verschijnen automatisch in een dashboard en dat handig. Al hebben de Tumblr-blogs ook een rss-feed.
Promotie
Een andere belangrijke reden is dat mijn ambities als stripjournalist stiekem tot over de taalgrens reiken. Daarom wil ik mezelf ook zichtbaar maken op een Engelstalig blog. Ik wil juist ook werk van Nederlandse stripmakers publiceren om dat onder de aandacht te brengen. En wie weet kan ik op mijn Tumblr-blog mijn Engelstalige video’s aan een nieuw publiek tonen.
Illustratie: Emma Ringelberg
Maar bovenal is het lege canvas zeer verleidelijk. Een nieuw blog zit vol met beloften en roept hoopvolle verwachtingen op. Het is bijna alsof je een nieuwe relatie begint, inclusief dat spannende gevoel in je buik dat je dan krijgt. Iets nieuws beginnen, een verse start.
Natuurlijk zijn dit deels valse beloften: na een tijdje is het nieuwtje ervan af en is het gewoon bloggen geworden. Maar dat maakt niet uit. Nu is het leuk, later is voor de toekomst.
Ik ga niet stoppen op dit blog. Mijn Tumblr-blog zal vooral een plek zijn om stripplaatjes, tekeningen en verwante zaken te plaatsen en archiveren. Het lijkt me een goede manier om te zien wat de stripliefhebbers in de wereld bezighoudt.
In wezen zal ik de les weer hetzelfde aanpakken als vorig jaar: de studenten mogen me alles vragen over bloggen wat ze willen weten. Een van de thema’s die ongetwijfeld ter sprake zullen komen, is: hoe onderscheid je je als blogger van je collega’s? Hier alvast wat richtlijnen.
Wees specialist
Kies een specifiek onderwerp of subonderwerp uit. Als specialist onderscheid je je van je collega’s. Uitgaande van het credo dat men voor een specifiek onderwerp sneller een specialist inhuurt dan een generalist, ben je ook goed bezig om als freelancer ingehuurd te worden.
In mijn geval is mijn hoofdonderwerp strips, maar in de brede zin beeldcultuur en media. Dat geeft me de vrijheid om ook over andere onderwerpen te schrijven dan alleen het beeldverhaal. Die vrijheid is ook noodzakelijk: in tijden van crisis kun je als freelancer niet altijd rondkomen door alleen over je onderwerp te schrijven.
Wees nieuwsgierig
Als je je specialiseert kies je natuurlijk voor een onderwerp dat je interessant vindt. Een subject waar je al aardig wat over weet, of waar je je in wilt verdiepen. Nieuwsgierigheid naar een onderwerp is belangrijker dan de afweging of er al veel mensen op dat vlak bezig zijn of niet. Je kunt bijvoorbeeld wel kiezen voor een onderbelicht thema, maar als jou dat onderwerp niets interesseert hou je het niet vol om erover te schrijven.
Bloggen is schrijven vanuit passie en interesse. Zonder die elementen heeft het geen zin om een blog te beginnen.
Design
Om je te onderscheiden van de rest van de meute, kan het ontwerp van je blog een belangrijke rol spelen. Standaard templates vallen minder op. Ik heb er intertijd gekozen om van mezelf een stripfiguurtje te laten maken. Op die manier zit in het design al iets van het onderwerp strips.
Maar belangrijker dan uiterlijk vertoon is natuurlijk de inhoud van je blog. Schrijf interessante artikelen. Schrijf vanuit je interesse, je eigen nieuwsgierigheid. Schrijf met een gedreven pen.
Wees origineel
Publiceer niet lukraak persberichten op je blog. Dat is allereerst niet erg journalistiek, want veel persberichten zijn pr-praat. Check de feiten dus en schrijf je eigen verhaal.
Kies een eigen invalshoek
Ga eens bij jezelf na wat je stokpaardjes zijn en hoe je die stal van paarden kunt inzetten voor je blog. Het is sowieso goed om je bewust te worden van je stokpaardjes: zo zie je snel wanneer je jezelf herhaalt en wanneer je met een bepaalde bril naar de zaken kijkt.
Wees persoonlijk
Hoe je je ook onderscheid van de rest? Hou het persoonlijk. Jouw blog is jouw visie op de wereld. Een goede persoonlijke blogger geeft zijn dna door in zijn blog.
Journalisten schrijven vaak over dezelfde onderwerpen. Neem bijvoorbeeld boekrecensies. Meerdere recensenten beschouwing hetzelfde boek. Toch verschillen de recensies van elkaar als het goed is. De een belicht het boek meer vanuit het oeuvre van de schrijver, de andere journalist let meer op stijl. Een (kunst)werk is niet eenduidig dus meerdere invalshoeken zijn mogelijk.
Hou het speels
Het is goed om van te voren over veel na te denken over de inhoud van je blog en bijvoorbeeld rubrieken te bedenken. Rubrieken geven houvast in het bloggen. Rubrieken geven houvast: ze zorgen bijvoorbeeld voor een vast stramien of vaste invalshoek. Dat is handig voor de blogger zelf. Maar een vast publicatiemoment is ook handig voor de bezoekers van je blog.
Tegelijkertijd is het goed om niet te veel vast te houden aan dergelijke verplichtingen. Hou het bloggen speels, geef jezelf de vrijheid te experimenteren. Laat nieuwe dingen ontstaan. Probeer dingen uit. Bloggen is spelen. Een blog is een virtueel canvas dat aangepast kan worden naar jouw wensen. Het is vloeibaar publiceren: niets staat in steen geschreven.
Beperk jezelf niet tot tekst
Bloggen is niet alleen stukjes schrijven, het is ook creatief en functioneel gebruik maken van beeld, zowel stilstaand beeld als video. Wie zegt dat je blog alleen maar uit artikelen moet bestaan? Een belangrijk credo is immers dat je je standpunten en ideeën moet concretiseren met voorbeelden. Prima, dat kan een citaat zijn, maar ook een foto of een video-item. In een blogpost kun je allerlei vormen van media combineren om je verhaal te vertellen. Stel je voor: een aantrekkelijk geschreven lead, daarna een pakkende illustratie gevolgd door een stuk tekst en dan een citaat in de vorm van een video. Het kan allemaal, dus gebruik het ook.
(Dit zou overigens best de aanzet van mijn persoonlijke blogmanifest kunnen zijn, maar daarover later meer. Wordt vervolgd dus.)
Twee jaar geleden sprak ik met Natasja van Loon over haar plannen om stripslezen onder vrouwen te promoten. Volgens Van Loon lezen veel te weinig vrouwen strips. Ik zal haar binnenkort eens vragen hoe het gaat met de campagne, ondertussen kwam ik vandaag op een tumblr-blog die de seksistische verbeelding van vrouwen in comics tegen wil gaan en zijn steun wil betuigen voor de strippersonages die het stereotype beeld van de rondborstige heldin, tegenspreekt.
This Tumblr aims to debunk the myth that men aren’t interested in reading strong, diverse and interesting women in comics – either as characters or creators.
They also seem to think that when we’re not drooling over the impossibly alarming anatomy prevalent among our flagship heroines, we like nothing more than a right old sausage fest of chest-beating and willy-waving from both our testosterone-fuelled heroes and the men who write them.
Forgive them, they don’t seem to have checked us out in the last, I don’t know, 50 years or so.
Ook zouden de mannen graag meer vrouwen in de industrie aan het werk zien.
Nu ben ik het niet helemaal met de bloggers eens: Marvel en DC hebben in hun stal ook goed uitgewerkte en interessante vrouwenpersonages. Ik geef toe dat de meeste daarvan playboyproporties hebben, dat wel. Maar hetzelfde geldt ook voor de mannelijke personages: gespierde en overdreven geproportioneerde lichamen horen nu eenmaal bij het genre van de superheldencomic. Desalniettemin ben ik de beroerdste niet en ga ik ook graag op de foto met een van mijn favoriete heldinnen:
Ik ben immers voor boeiende strippersonages met psychologische diepgang, ongeacht hun geslacht.
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Waarom blog je?
Het is een heel basale vraag, maar eentje die een blogger zich geregeld zal stellen. Je begint namelijk ooit aan een blog voor een bepaalde reden, maar in de loop der tijd kan je motivatie veranderen of zelfs helemaal verdwijnen. Op een ochtend word je wakker en denk je: Waarom blog ik eigenlijk?
In de afgelopen zes jaar, vandaag is mijn blogverjaardag ook al vierde ik die eerder, is mijn motivatie sterk veranderd. Ik heb geblogd omdat ik stukken wilde publiceren die ik niet bij opdrachtgevers kwijt kon, omdat ik een schrijver ben die moet schrijven en gelezen wil worden, ik heb geblogd vanwege zelfbevlekking, zelfpromotie, om mijn werk te laten zien, omdat ik het leuk vond, omdat ik vond dat ik het moest doen, mij verplicht voelde om te bloggen, omdat ik strips/films/boeken onder de aandacht wilde brengen, uit zelftherapie, om dingen in de groep te gooien, doordat ik geïnspireerd raakte door andere bloggers, etc, etc. Maar bovenal, en dat realiseerde ik me recent eindelijk weer na lange tijd, bovenal blog ik omdat ik er plezier in heb.
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Waar zou je nooit over DURVEN bloggen?
Nou ja, niet durven is een groot woord, maar ik zou nooit over mijn seksleven bloggen. Ook uit respect voor mijn vriendin. Dat is iets tussen ons en hoeft niet openbaar gemaakt te worden. En nu we het toch over seks hebben: Peter Breedveld heeft eens uitvoerig geschreven over welke porno hij opwindend vindt en welke niet naar aanleiding van YouPorn, de porno-versie van YouTube. Dat is niet alleen een van de best gelezen posts op Frontaal Naakt, het is voor mij ook een stap te ver en valt voor mij in de categorie: Don’t need to know, al bewonder ik Breedveld om zijn openheid en is het een zeer vermakelijke tekst.
Maar hou zit het bij jou, collega-blogger? Waar zou jij nooit over DURVEN bloggen?
Na zes jaar bloggen is het tijd om mezelf en mede-bloggers wat vragen te stellen over het hoe en waarom van bloggen. Wat is jouw antwoord op deze kwestie?
Wat als je iedere blogpost schrijft
alsof het je laatste is…?
Een cliché dat ik vaak hoor is dat je het maximale uit je leven moet halen: leef iedere dag alsof hij de laatste is. Als je die analogie doortrekt naar het bloggen, dan zou je dus van iedere blogpost die je schrijft het beste moeten zijn van wat je in je hebt. Dus schrijven alsof die blogpost niet beter kan, alsof dit je ultieme statement is. Ik kan me daarin vinden in zover je achter je blogpost moet staan: je moet staan voor wat je zegt en beweert. Maar iedere blogpost als mijn ultieme statement zien, zou mij verlammen in het schrijven. Ik zou te veel wikken en wegen en die blogpost zou misschien wel nooit afkomen. Of ik zou de tekst publiceren om er daarna nog eindeloos aan te schaven en te herschrijven. Je kunt je afvragen of dat allemaal daadwerkelijk een goed blog oplevert. Veel stukken die ik spontaan op papier zet, leveren de meeste reacties op en maken mijn blog levendig. Zoals Edwin Mijnsbergen laatst adviseerde: ‘Schrijven vanuit je hart. Eerst publiceren en dan pas nadenken!’
Bloggen moet vooral een vrije vorm van publiceren zijn wat mij betreft. Maar hoe zit dat met jou? Wat als jij iedere blogpost schrijft alsof het je laatste is? Ik hoor ’t graag!
Eind augustus leef ik alweer zes jaar op het web. Wat mijn sabbatical tot nu toe vooral heeft duidelijk gemaakt is dat ik bepaalde zaken vanaf nu anders wil aanpakken. Dat betekent onder andere dat ik anders ga bloggen.
Zes jaar geleden begon ik aan dit avontuur, niet precies wetende wat we allemaal stond te wachten. Ook had ik geen vooropgezet plan toen ik de eerste posts op Mike’s Webs schreef. Alles was een groot, spannend avontuur. Maar er is veel veranderd in die jaren. Het vrijblijvende van het bloggen is verdwenen. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar waarschijnlijk ergens toen mijn site MichaelMinneboo.nl als portfolio dienst ging doen. Ik voelde me toen verplicht om vooral over strips te bloggen, want dat is het medium waar ik als freelance journalist het meeste over schrijf.
Verplichting
Op een gegeven moment ben ik ook veelvuldig ook stripnieuws gaan schrijven, want een stripjournalist houdt nu eenmaal alles bij. Het werd een gewoonte om iets met de persberichten te doen die mijn mailbox verstopten. Een expositie hier, een boekpresentatie daar. Natuurlijk meldde ik dit soort gebeurtenissen ook vaak omdat ik de betreffende stripmaker graag mag of omdat de strip interessant vond, maar vaak ook gewoon omdat ik me verplicht voelde het nieuws te brengen. Voordat ik het goed en wel doorhad postte ik zes, soms zeven publicaties per week op mijn site.
Waarom dat een probleem werd? Ik deed er nog zo veel naast. Stukken in opdracht, video’s, een parttime baan bij de VARA en daartussendoor beleefde ik nog een rijk gevuld sociaal leven.
Toegegeven: de hogere frequentie en de focus op strips, deed het aantal bezoekers exponentieel toenemen. De statistieken gingen door het dak! Maar de blogposts misten vaak persoonlijkheid. En ik had op den duur het gevoel geleefd te worden door mijn blog. Het vrijblijvende was ervan af. Ook de zin eigenlijk. Het kwam vaak genoeg voor dat ik nog even snel een berichtje online zette, ook al had ik eigenlijk wat anders te doen; ook al had ik eigenlijk zin om wat anders te doen.
Als bloggen te veel op werk begint te lijken, als iets wat op je to-do-lijst staat en nog even afgewerkt moet worden voordat de dag om is, dan is het plezier ver te zoeken.
Je blog als middel om je reputatie mee op te bouwen; je blog als winkeltje; personal branding, dat soort dingen. Het is goed om je bewust te zijn van wat je uitdraagt op het web, maar wie zich als merk gedraagt, verliest zijn menselijkheid. Je bent immers de hele tijd druk bezig met hoe je op anderen overkomt en de zorg een positief beeld van jezelf neer te zetten. Voordat je het weet kom je steeds verder van je kern af te staan. En dan komt je blog ook automatisch steeds verder van jezelf af te staan. Je bent aan het bloggen, niet een doorlopende advertorial over jezelf aan het schrijven.
Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online.
In mijn pauze van de afgelopen maanden blogde ik nog zo nu en dan, vooral om de vorderingen van mijn sabbatical bij te houden en één keer om een filmrecensie te schrijven. Het verplichte gevoel verdween. Ik weet nog dat ik een park in Utrecht zat op een vrijdagmiddag. De zon scheen, ik zat een boeiend boek van Grant Morrison te lezen en ik voelde absoluut niet de drang om daar iets over te bloggen, te schrijven of te zeggen. Dat bankje, het boek, de zon en de rust waren voldoende om mij een gevoel van vervulling te geven. De online wereld was niet uit mijn hoofd verdwenen, wel de behoefte om daar op dat moment, deel van uit te maken. (En de paradox van het blogleven is natuurlijk dat ik er nu – indirect – nog steeds over blog als voorbeeld voor niet-bloggen.)
Illustratie: Emma Ringelberg
Een leven zonder bloggen, natuurlijk is het mogelijk. Toch wil ik niet zo ver gaan. Ik vind het veel te leuk om stukjes te schrijven, te reageren op andere blogs en een dialoog te voeren met lezers van mijn blog. Maar dat kan ook met mate. Laat het ritme van het leven de flow van je blog bepalen, niet andersom.
Daarom ga ik het vanaf nu als volgt aanpakken: ik ga schrijven vanuit behoefte en plezier. Niet vanuit verplichting of een misplaatst gevoel van druk. Niemand zegt de blogger dat hij moet bloggen, behalve het stemmetje in zijn hoofd. Dat stemmetje ben je zelf.
Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
Nieuwe rubrieken
Natuurlijk heb ik mijn vrije tijd wel nagedacht over mijn blogje en welke kant ik ermee op wil gaan. Ik heb een paar nieuwe rubrieken bedacht waar ik graag mee aan de slag wil. Ik blijf schrijven over strips, want daar ligt mijn hart. Ik breng graag boeiende beeldverhalen en stripmakers onder de aandacht, want ik vind dat dit moet gebeuren. Er kan immers niet aandacht genoeg zijn voor strips. Ook zal ik heus nog wel stripnieuws brengen als ik het boeiend en relevant vind, maar een echte nieuwssite zal dit blog nooit worden. Voor de typische stripnieuwtjes zijn al genoeg blogs in de wereld.
Net als voorheen zullen post over film, animatie en het bloggen ook voorbijkomen, evenals een persoonlijk verhaal. Want persoonlijkheid is wat een blog maakt of breekt. Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
De frequentie van de posts hangt helemaal af van de hoeveelheid zin die ik voel en de tijd die ik beschikbaar heb. Verder zie ik wel welke kant het op gaat. Ik ben benieuwd naar het komende blogjaar en naar de weg die ik af ga leggen. You’re welcome to join me.
