Artikelen over bloggen. Wat is bloggen? Hoe doe je het? Met praktische tips en sprekende voorbeelden.
Of wat Tumblr daar precies onder verstaat. Dit heeft een grote paniek bij de bloggers veroorzaakt die massaal een andere plek zoeken om hun content te delen. Bovendien is het een enorme beperking van de vrijheid van meningsuiting. Waarom doet Tumblr dit? Dat leg ik uit in deze vlog.
Gezien mijn boek leek me dat een mooie manier. Spider-Man is altijd een terugkerend thema geweest op mijn blog.
Ik begon al met het voorbereiden van deze posts in november en december, zodat er al een behoorlijke voorraad posts klaarstond toen het nieuwe jaar begon.
Eventjes een podcast
Maar toen werd ik een van de panelleden van een podcast. Tja, die wilde ik ook wel op mijn blog zetten zodat mensen wisten dat deze bestond. Dat avontuur is uiteindelijk voor mij een kort verhaal geworden – het hoe en waarom laat ik hier even buiten beschouwing – maar zo kwam het dus wel dat er na januari nog steeds een tijdje posts op mijn site verschenen.
Behalve de podcast-uitzendingen plaatste ik af en toe nog andere berichten op mijn blog, want inmiddels had ik enkele vloggers op YouTube ontdekt die mij boeiden en daar wilde ik dan wel even een stukje over schrijven. Al snel wilde ik dat vloggen zelf ook uitproberen. In mei 2018 begon ik met gemiddeld drie keer per week een video te maken. Het was een idee waar ik al langer mee had rondgelopen, dus besloot ik er simpelweg mee te beginnen. Zonder echt een plan te hebben trouwens, want dat is vaak het leukste met dit soort dingen.
Bijna 100
Inmiddels heb ik alweer 82 vlogs gemaakt dit jaar. Misschien haal ik voor de jaarwisseling de 100 wel. Door de vlogs waren er veel updates op mijn site en eigenlijk ben ik dus automatisch blijven bloggen. Door het maken van vlogs werd het bloggen ook weer leuk. Het vloggen gaf weer nieuwe content aan mijn site en eigenlijk ben ik daardoor dus nooit gestopt met bloggen.
Toch is mijn blik op sociale media en bloggen wel meer veranderd dit jaar. Ik ga in december ook zoveel mogelijk offline van sociale media. Ik blijf vloggen en op de reacties reageren. Ook zal ik nog wel te veel tijd doorbrengen op YouTube, maar ik vind andere vloggers nu eenmaal erg interessant.
Rust
Maar Twitter en Instagram laat ik zoveel mogelijk links liggen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje en dat bevalt me heel goed. Dat geeft me veel rust in mijn hoofd en daar heb ik op dit moment veel behoefte aan.
De laatste paar weken zag ik geregeld vlogs waarin mensen een bepaalde periode offline waren geweest. Ze hadden dan dertig dagen geen sociale media gebruikt. En telkens is de conclusie dat ze het allemaal niet gemist hebben. Dat geeft toch te denken. Als niemand Twitter, Fakebook, Instagram en weetikveelwatnogmeer mist, wat DOEN we daar dan de hele tijd?
Frits vertelt in zijn niuewste boekje dat hij de eerste paar dagen op vakantie heel drukke tekeningen maakte. Bepaalde gebeurtenissen op zijn werk spookten toen nog door zijn hoofd. Gaandeweg werden de tekeningen leger en zijn gedachten waren niet meer bij zijn werk. Tekenen en schrijven als meditatie… Ik ervaar soms iets vergelijkbaars als ik zit te schrijven en mezelf volledige vrijheid geef. In ieder geval inspireert het werk van Frits Jonker mij om mijn eigen creatieve paden te bewandelen.
Vind je de vlogs leuk? Abonneer zodat je altijd op de hoogte wordt gehouden van een nieuwe aflevering. De knop hiervoor staat op YouTube bij de beschrijving van de vlog.
Mocht jij ook nog goede ideeën hebben, dan hoor ik die graag. Hier nog even de link naar de lijst van Frank Meeuwsen.
Ze zei dat laatst in Zomergasten, maar al eerder op andere plekken, zoals het YouTube kanaal Fast Moving Targets. Waarom is het internet stuk? Hoe komt dat? Welke rol spelen social media hierin? En wat is volgens mij een begin van een oplossing? Ik bespreek dat in deze vlog en ben benieuwd naar jullie reacties hierop.
Check ook deze videos van Fast Moving Targets met Marleen Stikker: https://youtu.be/FO9jT6GOmzk
en https://youtu.be/3m2y1STc0VU
En deze boeiende TedX toespraak van Jaron Lanier.
Mijn account heb ik nog niet opgezegd, dan gaat er iemand misschien met mijn naam vandoor. Maar al drie weken heb ik vakantie van Twitter en dat bevalt me prima. Misschien dat ik mijn account gewoon op non-actief zet voor een langere tijd.
Frank Meeuwsen schoonde laatst zijn twitteraccount radicaal op door iedereen te ontvolgen. Daarna begon hij langzaam weer mensen te volgen die hij interessant vindt. Dit verbeterde zijn ervaring op Twitter significant. Frank gebruikt er een programmaatje voor dat mij te ingewikkeld in de oren klinkt. Natuurlijk kan ik vanaf nu heel systematisch de mensen die mij niet meer bevallen ontvolgen, om zo weer een fijne, positieve tijdlijn te krijgen. Maar eigenlijk vermoeid het medium mij daarvoor te veel. Voor mijn werk en anderen vind ik het prima om Twitter te blijven gebruiken, maar voor mezelf niet meer.
Ruis heb ik nog steeds genoeg in mijn leven dankzij Instagram en vooral YouTube. De laatste maanden kijk ik heel veel video’s op YouTube. Ook daar wordt veel ruzie geschopt, maar door het algoritme te leren wat mij bevalt en waar ik niet in geïnteresseerd ben, krijg ik langzaamaan een ander aanbod voorgeschoteld.
En bloggen? Eigenlijk heeft het maken van vlogs mijn geschreven posts vervangen. Ik publiceer hier immers een stuk minder dan voorheen wat betreft foto’s en teksten. Vloggen vind ik een fijne vorm van expressie waar ik me na mijn vakantie verder in ga verdiepen. Ik heb daar heel veel zin in.
Maar als je nu zou beweren dat foto’s posten op Instagram eigenlijk ook een vorm van bloggen is, dan ben ik het daar niet mee oneens. Al is Instagram mijns inziens niet echt geschikt voor lange teksten. Ook is het bloggen op het domein van een derde partij en niet op mijn site. Vroeger nam ik me nog wel eens voor om alles op beide plekken te plaatsen, maar in de praktijk doe ik dat toch meestal niet. Teveel gedoe. Mijn vlogs blijf ik wel hier embedden. Daarvoor vind ik vloggen te leuk.
Proberen een scherpe foto te maken met je iPhone in een snel rijdende trein is net zo lastig als soep eten met een vork, dus ook deze is aardig out of focus. Toch, er is schoonheid in beperking.
Als iedere boom een kans in het leven is, razen ze voorbij als je te snel wilt.
Linda en ik werden in Egmond aan Zee verwacht om in een Italiaans restaurant de vijftigste verjaardag van haar broer te vieren. Als ik een life-vlogger was geweest, had ik beelden ervan in mijn nieuwste aflevering opgenomen. Maar zo’n vlogger ben ik niet. Als ik video’s maak, kom ik zelden in beeld. Meestal hou ik de camera vast terwijl ik vragen stel, terwijl iemand anders in beeld is en antwoord geeft.
Ik heb overigens wel een paar vlogs gemaakt waarin ik direct in de camera spreek, zoals deze:
Misschien is het een vorm die ik vaker ga proberen. Toch vind ik het heel belangrijk dat de vorm van een video bepaald wordt door de inhoud. Ik wil dus de vorm kiezen die het beste het verhaal vertelt dat ik wil overbrengen.
Over life-vloggen gesproken: ik schrijf nu wel al weer een tijdje dagboekachtige blogposts. Dat is een vorm die beter bij me past. Ook hoef je dan niemand te filmen die zich daardoor geremd voelt. Je kunt gewoon vertellen over de gebeurtenissen. Ze eventueel mooier opschrijven dan ze waren. Of er geheel iets anders van maken.
Toen we van het etentje richting huis reden – mensen waren zo aardig om ons een lift met de auto te geven – langs plaatsen als Bakkum, vroeg ik me af of mensen überhaupt nog zitten te wachten op autobiografische blogposts. Misschien is dat verleden tijd.
Ik vind het leuk om ze te schrijven en dit blog te gebruiken als een soort van dagboek. Dat kunnen ook simpele posts zijn over wat ik aan het lezen ben, trouwens.
En wat te denken van stripnieuws? Zal ik weer persberichten doorplaatsen om jullie op de hoogte te houden? Of is een site als stripjournaal.com afdoende? Nu heb ik altijd al alleen het nieuws wat mij boeide vermeld of doorgeplaatst, maar tegenwoordig zijn er zoveel blogs die publiceren over strips. Dat dit soort nieuws vermelden me daarom overbodig lijkt.
Enquête
Maar als ik me daarin vergis, hoor ik het graag. Dus gooi ik het even in de groep:
– Wat vind jij het leukste aan dit blog?
– Waar kom je graag voor terug?
– Wat kun je missen?
Omdat ik vijf dagen per week op de redactie werkte, schreef ik mijn blogposts voor de komende week meestal op zaterdag. Drie achter elkaar. Op die manier kon ik mijn blog levend houden en hoefde ik niet ’s avonds aan de slag als ik al de hele dag achter een scherm had gezeten.
Steevast deed ik eerst de wekelijkse boodschappen in de supermarkt om de hoek. Ik woonde toen nog in het centrum van Hoorn en alles was om de hoek. Daarna dook ik dus een paar uur achter de laptop. Het was best lekker om zo geconcentreerd stukken achter elkaar te schrijven. Ik werd daar heel productief van.
Na het eten ging ik of bij vriend Paul langs om film te kijken of ik dook de kroeg in.
De zondagen besteedde ik dikwijls aan het uitkateren van zaterdagavond en het lezen van comics. In die periode las ik veel The Walking Dead, Iron Man, Invisible en Spider-Man. Ik heb weinig leestafelfotos toentertijd gemaakt. Nu ben ik veel bewuster bezig met het bijhouden van wat ik allemaal lees.
Toen ik na Intermediair weer ging freelancen vond ik het veel fijner om elke dag een post te maken. Niet alleen levert dat een lekker constant ritme op en houdt dit mijn schrijfspieren soepel, ook is het fijn om ’s ochtends te bepalen wat je gaat schrijven, in plaats van dat je blog een paar dagen achter de feiten aanloopt omdat je nu eenmaal een voorraadje content eerst wil publiceren.
Zaterdag
Toch werk ik tegenwoordig weer vaak vooruit. Zaterdag is weer een echte blogdag. Waarschijnlijk omdat ik dan mezelf vrij geef van werk. Het is gewoon heerlijk om helemaal vrij te zijn om te publiceren en te zeggen wat je wilt. Heel erg ver wil ik echter niet vooruitwerken, want dat haalt toch een beetje de lol uit het bloggen.
Toch kan ik vaak de ideeënstroom niet indammen. Ik bedenk meer blogposts dan ik er ooit kan maken. De denkbeeldige stapel ongeproduceerde posts wordt dan ook steeds groter. Ik wil uiteindelijk mijn creatieve energie voornamelijk kwijt in het schrijven van boeken en ander werk, en minder in dit blog.
Ook komt het wel eens voor dat ik teksten niet publiceer, omdat ik die dan wil bewaren voor een ander soort publicatie. Sommige stukken zouden onderdeel kunnen worden van een groter werk, een boek of een smallpress-uitgave. Als ik begin met schrijven weet ik niet altijd meteen waar de tekst goed zou kunnen passen. Sommige projecten groeien namelijk organisch. Toen ik met Mijn vriend Spider-Man aan de slag ging, had ik een globaal idee van wat ik wilde gaan vertellen. Gaandeweg is dat steeds duidelijker geworden. Die focus is uiteindelijk ook nodig om een leesbaar en samenhangend boek te maken. Een boek dat ook weer niet te dik wordt zodat het mensen afschrikt. Focus en schrappen dus.
Nieuwe zin
Sinds ik vrijwel geen strips meer recenseer en de Nederlandse stripwereld een beetje links laat liggen, voel ik me persoonlijk een stuk beter. De verplichtingen die ik eerder voelde om bepaalde uitgaven te behandelen, is weg.
Ook voelt het online publiceren sinds ik weg ben bij vijand Fakebook weer als vanouds. Ik kan weer alle kanten op en hoef met niemand rekening te houden. Daarbij wordt mijn agenda niet meer bepaald door de uitgeefschema’s van uitgeverijen. Ik hou me ook niet meer bezig met middelmatige uitgaven omdat die nu eenmaal zijn opgestuurd en op mijn bureau liggen stof te verzamelen. Dat leidt uiteindelijk toch alleen maar tot stukken die ik met minder plezier schrijf. Ik heb simpelweg geen zin meer om een verlengstuk te zijn van een pr-machine.
Ik heb nu ontzettend veel lol om simpelweg mooie stripplaatjes te publiceren, en een beetje bij te houden wat ik aan het lezen ben. De energie die ik daarvan krijg komt simpelweg omdat ik weer lekker voor mezelf bezig ben met de dingen die ik interessant vind.
Kortom, deze Geek Writer is happy.
Ik heb het dan vooral over de voorwaarden die aan dit netwerk verbonden zijn en hun business model:
Unlike most of our competitors, Vero’s business model isn’t based on serving advertisements. As a subscription-based service, our users are our customers, not the product we sell to advertisers.
Our subscription model will allow us to keep Vero advertising-free, and to focus solely on delivering the best social experience instead of trying to find new ways to monetize our users’ behavior or tricking them back into the app with notifications.
Als Vero twee jaar geleden was gestart, was ik waarschijnlijk meteen overgestapt van Fakebook naar dit nieuwe, veelbelovende platform. Maar nu ik twee maanden geleden voorgoed afscheid nam van Mark Zuckerberg en zijn niet zo sociale val, ben ik eens goed gaan nadenken over wat sociale media voor mij betekenen. En vooral: wat ze geworden zijn.
Behalve de privacyvraagstukken, het verschrikkelijke domme algortime en andere zaken, is een van de redenen waarom ik niet meer rond wil hangen op Fakebook, dat de toon van de gesprekken steeds scherper wordt. Axel beschreef dat laatst mooi in een mail naar me: ‘Het lijkt alsof je steeds op eieren moet lopen, omdat mensen uitspraken verkeerd interpreteren.’
Daar ben ik het mee eens. Discussies worden veel te zwart-wit gevoerd. Het lijkt soms wel of mensen alleen nog maar zin hebben om te rellen in plaats van een constructieve dialoog aan te gaan. Dit zie je natuurlijk ook op Twitter en ook buiten de virtuele wereld. In de politiek, maar ook op straat en in de krant.
Ik probeer mijn leven zo fijn mogelijk te leiden en dat betekent dat ik geestelijke diarree zoveel mogelijk probeer te mijden. Vrijwel afwezig zijn op sociale media helpt daarbij enorm, dus mij zie je voorlopig niet aanmelden bij een nieuw platform. Al ben ik blij dat de mensen die sociale media wel nog steeds leuk vinden, nu een goed alternatief hebben voor maffiabook.
Ik vrees echter dat mensen hetzelfde gedrag zullen vertonen op dit nieuwe platform en daar hoef ik dus niet tussen te zitten.
Professioneel gebruik
Dat neemt allemaal niet weg dat ik goed weet hoe sociale media werken en dat ik het voor mijn werk geen probleem vind om ze te gebruiken. Als ik voor een opdrachtgever publiciteit moet genereren, vind ik het dus prima om het social media-account van die opdrachtgever te gebruiken om dat te doen. Privé voel ik die behoefte niet.
Bloggen vind ik een fijne vorm van communiceren, dus daar ga ik vooralsnog mee door. Ik lees ook nog steeds graag posts van anderen. Dat is nooit veranderd. Op Twitter en Instagram ben ik nog steeds aanwezig, maar wel veel minder actief. Ik vind het algoritme van beide platforms niks. Ik word niet graag behandeld als kind. En het discours op Twitter zijn vaak net zo erg als op Fakebook.
Less is more (time for other stuff), less is better.
Een leuke gedachte die ze in de praktijk brengt door mooie, poëtische foto’s te maken van dingen die haar dus, euh, verwonderen. Ze plaatste op de laatste dag van het jaar ook een Best of Nine overzicht van 2017.
Mooie foto’s met sterke composities maakt mijn vriendinnetje, daarom breng ik graag even haar Instagram onder de aandacht. Ik vind het leuk om via de foto’s door haar ogen te kunnen kijken. Zo leer ik mijn partner in love weer een beetje beter kennen.
Wie benieuwd is naar wat voor tassen Linda ontwerpt en maakt, check haar andere account.
Ik probeer deze decembermaand bewust onderwerpen die ik al vaker heb aangesneden te vermijden. Dus geen kerstposts, geen terugblikken of lijstjes over 2017.
Goed. Een post was een overzicht van de negen meest gelikete instagramfoto’s van het afgelopen jaar. Dat vond ik nog wel grappig om te publiceren, simpelweg om te zien wat men dan zo leuk vond. Het waren vooral foto’s van het laatste halfjaar en met merendeel was gerelateerd aan mijn boek.
Dat mensen Mijn vriend Spider-Man en alles daaraan verwant tof vinden, was dus fijn.
Maar geen van de guitige en toffe stripplaatjes die ik via dit platform deel, zaten in de top 9. Dat is natuurlijk geen reden om daarmee te stoppen, maar het geeft wel te denken: waarom deel ik dat soort plaatjes eigenlijk? Je bouwt er misschien geek-creds mee op, maar waarom zou je?
Antwoord: het is vooral leuk voor mezelf om te zien wat ik in het afgelopen jaar allemaal heb gelezen en gezien en nu herinnerd te worden aan wat ik tof of bijzonder vond. Instagram is dus gewoon een fotodagboek. Niets meer, niets minder.
Frank Meeuwsen blogde dat alle sociale media hem een beetje te veel werd en verwijderde veel apps van zijn telefoon. Ik snap die houding volkomen. Als ik zo’n stuk lees en daarna meteen dit bericht op NOS.nl, dan denk ik ook meteen dat ik wel een tijdje van Fakebook af wil. Nu we voor de kerstdagen zitten en ik mijn boek verder niet hoef te promoten, kan dat ook best.
En sowieso, wanneer een voormalig Fakebook manager als Chamath Palihapitiya al waarschuwt voor hoe gevaarlijk dit social media platform is…
Van Twitter word ik meestal toch depressief vanwege alle narigheid die daar gepubliceerd wordt. Vooral dat ik telkens tweets moet zien van mensen die ik zelf niet volg, maar die door anderen geliket worden, vind ik vervelend. Wat moet ik met al die loze informatie? Mijn hoofd zit vol genoeg.