Categorie: Bloggen

Artikelen over bloggen. Wat is bloggen? Hoe doe je het? Met praktische tips en sprekende voorbeelden.

Categorieën
Bloggen Media

Pinteresting? Of: een maand zonder Facebook is goed voor je bloggeluk

In de maand dat ik geen linkjes doorplaatste op Facebook werd ik actiever op andere sociale media. Ik maakte zelfs een account aan op Pinterest. Waarom?

‘Je wilt toch dat je stukken gelezen worden?’ vroeg een vriend van me toen ik hem vertelde dat ik Facebook tijdelijk achter me had gelaten. Die vriend is ook behoorlijk actief op Facebook, dus misschien ziet hij het sociale netwerk van Mark Zuckerberg als de belangrijkste plek om met zijn lezers te communiceren. Als het niet op Facebook staat, bestaat het niet. Helaas zit daar een kern van waarheid in. Nu geloof ik wel dat we op een gegeven moment Facebook massaal zullen gaan verlaten – waarschijnlijk omdat ze de duimschroeven te strak aandraaien om maximale winst uit de gebruikers te persen. Maar voorlopig zitten er nog heel veel mensen op Fakebook.

Ik schreef wel in dat het aantal hits op mijn site me niets uit moesten maken, maar dat doen ze wel. Natuurlijk wil ik door zoveel mogelijk mensen gelezen worden. Ik schrijf over strips om dit prachtige medium onder de aandacht te brengen, dus wil ik ook zoveel mogelijk potentiële lezers van het beeldverhaal bereiken. Dus toen ik geen linkjes meer doorplaatste op Facebook en merkte dat het aantal bezoekers inderdaad naar beneden ging, begon ik actiever te worden op andere sociale netwerken.

Twitter begon ik meer te gebruiken en dat was leuk, want een mooi medium met veel interactie. Eigenlijk vind ik Twitter ook veel leuker dan Facebook. Ook plaatste ik linkjes door op Google+ en soms op LinkedIN. Twee netwerken die ik daarvoor nagenoeg links had laten liggen.

Tot slot maakte ik ook een account aan op Pinterest. Ik plaatste afbeeldingen uit mijn blogpost op een board in de hoop dat mensen dat naar mijn site zou lokken. Dat heeft tot nu toe weinig vruchten afgeworpen. Ik geloof dat er in de afgelopen weken één illustratie is doorgepint en wel deze:

lee_goblin_spidey_spidergamesHoe dat komt? Simpel: alleen dingen plaatsen op Pinterest en verder niemand volgen en niets van anderen op je eigen boards zetten, maakt je nagenoeg onzichtbaar op dat sociale netwerk. Wil je Pinterest voor je laten werken, dan moet je zelf heel actief worden: anderen volgen, pins liken. De hele reutemeteut. Hetzelfde geldt volgens mij voor Tumblr. Daar had ik even geen zin in.

Waarom ben ik nu weer terug op Facebook? Daar heb ik twee redenen voor. Allereerst kreeg ik het verzoek van mensen in mijn FB-netwerk of ik niet toch weer dingen wilde doorplaatsen. Ik kan wel heel koppig vinden dat mensen rss-feeds moeten gaan gebruiken of een handige tool als bloglovin’, maar je kunt mensen niet dwingen hun gedrag te veranderen. Reden twee is eigenlijk heel simpel: veel stripliefhebbers zijn vriendjes met me geworden op Facebook omdat ze graag mijn artikelen over het beeldverhaal lezen. Waarom zou ik die lezers niet tegemoet komen door even een linkje op mijn Facebook-pagina te plaatsen? Want nogmaals: het gedrag van anderen verander je niet zomaar.

Ben ik nu terug bij af? Nee, want ik heb in die maand afwezigheid op Facebook nogmaals gemerkt dat ik het niet zo’n fijn platform vind en dat ik het niet erg vind om niet in te loggen. Soms is Facebook best handig, bijvoorbeeld om met verre vrienden in contact te blijven of simpel even te checken wat iemand bezighoudt. Maar het is wel een groot marketeernetwerk geworden. Dus gedraag ik me net als de meute daar en plaats ik braaf mijn linkjes door. Op reacties reageer ik bijna niet. Gelukkig plaatsen sommige mensen ook nog steeds reacties op mijn blog en daar reageer ik dan natuurlijk wel op. Ik ben er ook achtergekomen dat ik het aantal lezers op mijn blog wel belangrijk vind. Dat ontkennen heeft geen zin. Op een gezonde manier omgaan met dit gegeven overigens wel. Voor mij betekent dat het geen leidraad voor het bloggen mag zijn, maar dat ik het wel interessant vind om te zien welke posts het goed doen.

En vooralsnog heb ik nog geen last van het onrustige gevoel dat ik altijd had als ik weer een linkje op Facebook had geplaatst. Dat gevoel dat je wil checken of er al mensen hebben gereageerd of je link hebben geliked. Dat nare onrustige gevoel dat teveel afleidt van belangrijke zaken.

En, nog belangrijker: in die maand afwezigheid kreeg ik het ouderwetse bloggevoel weer terug. En gelukkig is dat er nog steeds. Ik weet ook wel dat het nooit meer zo spannend wordt als het tijdperk van voor social media. Bloggen is door de komst van Twitter en Facebook onherroepelijk veranderd. Maar nog steeds heb ik soms de spannende kriebels als ik een post online zet en daar gaat het voor mij grotendeels bij het bloggen om. Het moet leuk zijn!

En Pinterest? Daar blijf ik zo nu en dan nog wel wat illustraties doorplaatsen, maar ik wil er niet te veel werk van maken. Sociale media zijn al bijna een dagtaak.

Categorieën
Bloggen

Acht jaar bloggen

Foto: Linda Delis

Waar ik ook ben en wat ik op dat moment ook doe, onderbewust ben ik bijna altijd met mijn blog bezig. Of ik nu een strip lees, film kijk of ergens door een bos wandel, een deel van mijn onderbewuste brein is aan het inschatten of ik er iets over kan publiceren. Het is de aard van een blogger en zolang als ik een site op het web beheer, zal het voor mij altijd zo zijn.

‘Bijna altijd’ schrijf ik bewust, want toen ik aan de kust van het Schotse eiland Mull zat, uitkeek over het water en de zon op mijn huid voelde, zat ik even volledig in dat moment en dacht ik dus even niet aan mijn blog.

Foto: Linda Delis
Foto: Linda Delis

Vandaag is het precies acht jaar geleden dat ik mijn eerste blogposts op Mike’s Webs publiceerde. Een jubileum waar ik verder niet te lang bij stil wil staan, want bloggen moet je doen, daar moet je niet te veel over praten. Wat ik wel nog even wil zeggen is dat ik sinds ik gestopt ben met het pluggen van de blogposts op Facebook weer een beetje het gevoel van het ouderwets bloggen heb teruggekregen. Van de tijd vóór Facebook, toen we gewoon bezoekers binnenkregen via rss-feeds, tweets en Google of omdat het blog paste in de routine van de lezer. Dat was het tijdperk waarin we nog niet verslaafd waren aan likes en niet het idee hadden dat we verplicht zijn met Mark Zuckerbergs sociale netwerk mee te doen om gezien te worden. Dat ouderweste bloggevoel… dat voelt goed!

Ook blijft het wekelijks schrijven over Spider-Man veel plezier opleveren. Evenals het plaatsen van stills uit de films die ik kijk. Dus daar ga ik voorlopig zeker mee door, ook al trekken die stukken misschien minder lezers dan de pure stripartikelen. Voor de rest zie ik wel wat er op mijn pad komt en wat dat onderbewuste van mij de moeite van het bloggen waard vindt.

Categorieën
Bloggen

Fuck Facebook!

Zo’n 30 procent van de traffic naar mijn site is afkomstig van sociale media. Dus van Facebook en Twitter. Toch stop ik voorlopig met het plaatsen van linkjes op mijn facebookpagina.

facebook_thumbOver twee jaar is Facebook zo goed als leeggelopen, vermoed ik. Dan zijn mensen de nare praktijken van het bedrijf wel zat. Zelf heb ik er al jaren een haat-liefderelatie mee. Nog los van de privacykwesties, vind ik het vervelend dat we naar onze vrienden toe marketeers zijn geworden. Soms lijkt het wel als of mensen alleen nog maar bezig zijn met hun content pluggen. Tegenwoordig plaats ik een linkje van mijn blogpost op mijn eigen facebookpagina, maar ook in de verschillende groepen die aan het thema strip verbonden zijn. Gekkenhuis.

Natuurlijk is er ook veel aardige interactie op het netwerk en sociale media kosten daarom ook verschrikkelijk veel tijd. Er is al zo veel content die de aandacht opeist, moet ik daar dan nog echt iets aan toevoegen? Niet als ik vind dat er al te veel is.

I don’t like it
Ook is een (groot) percentage van de likers niet echt geneigd om ook daadwerkelijk op het betreffende linkje te drukken. Men blijft vaak op Facebook en gaat niet naar de betreffende blogpost en reageert op dat kleine beetje tekst dat op de tijdlijn is geplaatst. Daarbij kunnen het aantal likes me inmiddels gestolen worden. Ik koop niks voor een like. Het is een hol symbool. Ik doe verdorie niet mee aan een populariteitswedstrijd.

Nog vervelender: ik merk dat ik het ergens wel leuk vind als er dingen geliked worden. Die aandacht voedt mijn ego. Maar ik wil niet publiceren voor de likes, ik wil publiceren omdat ik het belangrijk vind of leuk vind om het over bepaalde dingen te hebben. En niet egotrippen.

Een andere doorn in mijn oog is dat sinds Facebook reacties bijna nooit meer onder een blogpost terechtkomen, maar discussies altijd op facebook worden gevoerd. Logisch, want daar vindt men het linkje. Prima, dan moet daar dus geen linkje meer staan.

Ik betrap mezelf er nu vaak op dat als ik een stuk heb gelinkt op Facebook, er een onrustig gevoel zich van mij meester maakt. Als Facebook uit staat, heb ik geregeld het gevoel dat ik even moet checken of er al iemand gereageerd heeft. Die onrust verstoort de concentratie op mijn bezigheden. En als er dus iemand gereageerd heeft, ga ik weer reageren, waarna het wachten is op een volgende reactie en voordat je het weet zit je uren te faceboeken terwijl je eigen wel wat anders, wat beters te doen hebt.

Om nog maar te zwijgen over hoe je kunt verdwalen wanneer je de algemene tijdlijn van facebook afgaat. Stukjes, foto’s, linkjes naar onzinnige filmpjes: facebook zit er vol mee. Hoeveel energie gaat er dagelijks verloren om de motor van Mark Zuckerbergs commerciële machine draaiende te houden? Want vergis je niet, al die aandacht en energie spekt de kas van facebook. Daar betaal je deze dienst mee. Hoezo gratis?

Statistieken
Daarom plaats ik dus voorlopig geen linkjes meer op het sociale netwerk. Gaat dat bezoekers kosten? Vast wel. In het begin. Ik heb er vertrouwen in dat wat ik op mijn blog publiceer van zodanige kwaliteit is dat mensen vanzelf wel naar mijn site zullen komen. Dus ook als ze niet in hun facebooktimeline erop geattendeerd worden.

En als ik toch minder bezoekers zal blijven trekken in de toekomst? Ach, wat dan nog? Ik hoef geen adverteerders tevreden te stellen met een indrukwekkend klikratio op mijn site. Ik ben tevreden met het aantal geïnteresseerde lezers dat mijn blog trekt.

Blijven facebooken
Mijn facebookaccount zeg ik overigens nog niet op. Hoewel de tijdlijn van Facebook te onoverzichtelijk is om als goede rss-feed te fungeren, waardoor de noodzaak om deze te volgen voor mijn werk grotendeels komt te vervallen, vind ik het wel leuk om berichten van sommige vrienden te blijven zien. Vooral van vrienden die geen apart blog naast het sociale netwerk beheren.

Maar verder wil ik weer een beetje dat ouderwetse bloggevoel terugkrijgen. Zelf bezoek ik eigenlijk automatisch al de blogs die ik interessant vind, buiten de tijdlijn van Facebook om. Ook maak ik nog steeds gebruik van Netvibes en dat werkt prima.

Misschien dat anderen dat ook weer gaan doen.

Categorieën
Bloggen

Blogcollege in herkansing: Blog over wat je boeit

Illustratie: Emma Ringelberg

Van de week stond ik weer voor een volle klas studenten van de Hogeschool Utrecht om over bloggen te praten. Dit keer waren de rollen echter omgedraaid: in plaats van een Q&A waarin de studenten mij vragen stelde over het medium, stelde ik hen vragen over hun blogplannen.

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Samen met docent Daan Westerink ging ik bij de studenten langs om te horen wat hun plan en doel zijn voor het blog dat ze bij moeten houden. Een andere aanpak, maar niet minder leuk. Het ging om een klas met herkansers die in de zomer vier weken lang geacht worden in totaal 12 blogposts te schrijven in het kader van het lesprogramma blog. Dat een blog een journalistiek medium kan zijn, hoef ik niemand als het goed is meer uit te leggen. Het blijft wel altijd een interessante vraag hoe je als journalist je posts toch een persoonlijke insteek kunt geven.

Dicht bij jezelf
Die persoonlijke insteek begint al bij het onderwerp waar de studenten over gaan bloggen. Tot mijn grote plezier kozen veel bloggers in spe voor een onderwerp  dat dicht naar hun hart ligt. Een student wilde publiceren over de vertekende beeldvorming over Rusland. Hij is zelf van half Oekraïense afkomst en vindt dat het beeld dat de media van Rusland schetsen wel wat genuanceerder en minder bevooroordeeld mag zijn. Een andere student wilde kijken naar voorbeelden van Japanse cultuur in Nederland. Een studente wilde het fenomeen dat veel jongeren tussen de 18 en 25 van hun geloof vallen nader onderzoeken. Zelf was ze protestants opgevoed, maar liep ook met vragen hierover rond.

Als je over een onderwerp blogt dat je interesseert, kost het doorgaans weinig moeite om daar blogpost bij te bedenken. Wel kan het kiezen van welke vragen je wilt behandelen dan weer wat werk opleveren. Maar liever te veel keus dan te weinig.

Het nut van bloggen in het onderwijs
Volgens mij is het geven van blogles erg nuttig in een opleiding als journalistiek, want:

  • Je oefent je schrijfspier.
  • Je kunt experimenteren met verschillende mediavormen.
  • Je kunt heel snel iets produceren en publiceren.
  • Je kunt journalistiek bedrijven met een persoonlijke insteek.

Blogproblemen
Omdat de groep het vak moest herkansen, was ik benieuwd of er studenten waren die erg tegen het bloggen aan zaten te hikken. Dat bleek bij een aantal het geval te zijn. Een studente vertelde dat ze bang was dat wat ze maakte nog niet perfect is. Ik vertelde haar dat ze het idee van perfectie los moest laten. Je hoeft niet perfect te schrijven om een goede blogger te zijn. Wie te veel zijn best doet, kan geblokkeerd raken. Als je te veel kijkt naar mensen die het al helemaal ‘gemaakt’ hebben, kan dat ook een demper zijn op je creativiteit. Veel succesvolle bloggers zijn ook maar gewoon begonnen en het duurde een tijd voordat ze succes hadden.

Door iets veel te doen word je er beter in. Dat geldt voor schrijven, video’s maken, tekenen, koken en hardlopen. Alles dus eigenlijk.

Writer’s block
Natuurlijk komt het voor dat het schrijven soms niet wil vlotten terwijl je een deadline hebt. Daar heb ik namelijk ook wel eens last van. Wat mij dan meestal helpt is om, nadat ik alle informatie verzameld heb, toch maar bewoon te beginnen met schrijven. Die eerste paragraaf schrap ik later meestal, maar het schrijven ervan is wel nodig om op gang te komen. Daarna gaat het schrijven vaak alweer beter. Blijven staren naar een leeg scherm of uitstelgedrag werkt in dit soort gevallen averechts. Mocht je na publicatie toch nog een kromme zin of tikfout in je tekst tegenkomen, dan is dat geen probleem: in tegenstelling tot publicatie op papier kun je blogposts altijd aanpassen. Als journalist moet je er alleen opletten dat je zeker weet dat je informatie klopt voordat je publiceert, eindredactie op tekstniveau kan ook eventueel nog achteraf als je haast hebt.

Ik vond het inspirerend om al de verhalen van deze bloggers in spe te horen. Geen idee hoeveel er van hen uiteindelijk doorgaat met bloggen, maar zo lang de cursus duurt ben ik erg benieuwd naar wat ze gaan publiceren.

Categorieën
Bloggen

Verloren reacties

Van alle interessante en positieve reacties op blogposts word ik blij. Vooral als deze iets toevoegen aan waar het artikel over gaat. Nu leven we in het tijdperk van Facebook en plaatsen mensen hun reactie meestal daar en niet op het betreffende blog.

hulk_thinksDat is eigenlijk heel jammer om drie redenen. Facebook is vluchtig. Wat nu op de tijdlijn staat, is over een uur alweer vergeten. Reacties en linkjes gaan dus korter mee en uiteindelijk verloren in de maalstroom van data. Een blog heeft een langere houdbaarheidsdatum. Ten tweede missen de bloglezers zo de vaak boeiende, aanvullende informatie die in de reacties op Facebook staan. En ten derde is de verzameling reacties op een blogpost zo niet compleet. Sterker nog: vaak blijft het op het blog stil onder een artikel terwijl er elders vurig wordt gereageerd, gedebatteerd of gefeliciteerd.

Maandag plaatste ik deze aflevering van Spidey’s web en daar kwamen op Facebook leuke reacties op. Onder andere van Patty die moest denken aan een Atarigame die bij de film ET is gemaakt. Toen kwam Hallie Lama met een leuke videoreportage van CNN waaruit blijkt dat een oude urban legend waar blijkt te zijn, namelijk dat de ET Game zo slecht was, dat Atari deze met wat andere spullen diep onder de grond had begraven en dat deze dumpplek laatst was ontdekt. Hoe cool is dat?

Overigens bewijst deze video, waarvan Patty de link op Facebook plaatste, dat de ET-game inderdaad weinig soeps was, maar om dan een berg van die dingen te begraven…

Maar goed, wat reacties betreft: je kunt mensen niet dwingen op het blog zelf te reageren. Dus we moeten het maar voor lief nemen zolang als Facebook bestaat. Overigens kwam de leukste reactie die dag van Josephine met wie ik had afgesproken in Kobalt. We hebben ruim twee uur bijgepraat over van alles en tegen een persoonlijke ontmoeting, daar kunnen virtuele reacties natuurlijk nooit tegenop.

Categorieën
Bloggen

Levenswerk

Illustratie: Emma Ringelberg

Als ik nooit was gaan bloggen dan had ik in de afgelopen jaren tijd gehad om minstens drie romans te schrijven. Wat kost het bijhouden van een blog toch veel tijd. Ik beschouw mijn blog als mijn levenswerk, oftewel werk waaraan ik het grootste deel van mijn leven zal wijden.

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Mijn blog is niet mijn magnum opus. Die rol is weggelegd voor een van de boeken die ik in de toekomst nog hoop te schrijven. Ik zie mezelf niet snel stoppen met bloggen, misschien blijf ik dat wel de rest van mijn leven doen. Ik doe dit om mensen te informeren over strips, zaken die me bezighouden en om voor mezelf een soort van dagboek bij te houden.

Kunnen publiceren wat ik wil, wanneer ik wil en op mijn eigen plek, geeft me vaak een gevoel van eindeloos geluk.

Daarnaast doe ik mijn freelance schrijfwerk, dat gekenmerkt wordt door zeer drukke perioden en rustige perioden. De laatste twee weken heb ik het heel druk met een voorbeschouwend artikel over de Stripdagen Haarlem voor Nieuwe Revu, een interview met de legendarische Britse stripschrijver Pat Mills, een column voor Schokkend Nieuws en enkele striprecensies. Tussendoor had ik enkele afspraken met zeer interessante mensen.

Tijd is daarbij altijd de beperkende factor: meer dan vijf uur schrijven op een dag zit er niet in. Daarom blog ik over bepaalde zaken niet, of blijven post van de nieuwe rubriek filmframes uit, omdat uiteindelijk het freelance werk voorgaat.

Ieders tijd is schaars, daarom ben ik dankbaar, beste lezer, dat je mijn blog bezoekt en dat je de tijd neemt mijn stukken te lezen of te scannen en soms wellicht te reageren en van gedachten te wisselen over de blogpost die je net hebt gelezen of de video die je zag. Of om gewoon hallo te zeggen. Dat mag natuurlijk ook.

Ik ben overigens wel benieuwd wat jou hier brengt. Ervan uitgaande dat je een reguliere bezoeker bent en niet iemand die toevallig via Google is binnenkomen vallen. Sinds een maand of twee hou ik namelijk mijn statistieken niet meer bij en weet ik dus niet welke artikelen goed scoren qua bezoekersaantallen. Ik ben gestopt deze bij te houden omdat ze in de eerste plaats weinig zeggen over hoe de inhoud op mensen overkomt en in de tweede plaats omdat het niet geïnteresseerd zijn in de statistieken een grenzeloze vrijheid in het publiceren geeft, die ik voor enkele cijfertjes niet wil opgeven.

Marco heeft zich voorgenomen een maand lang iedere dag een metablog te schrijven. Oftewel: bloggen over het bloggen. Ik probeer dat tot een minimum te beperken, want ik vind dat je gewoon moet bloggen en er niet over moet praten, maar de serie van Marco vind ik tot nu toe erg interessant. Hij weet iedere dag weer te verrassen met zijn invalshoek. Dat is ook een van de reden dat ik zijn blog al jaren volg.

Anyway, genoeg gepraat. Ik ga weer aan het werk.

Categorieën
Bloggen Media Video

Dit zijn de nieuwe middeleeuwen

Dit is een mooi gemaakte video met een boodschap die we al eerder hebben gehoord.

Toch plaats ik hem. Ik ben het deels eens met het sentiment, maar ook sluit ik me aan bij wat Karin erover zei op haar blog, waar ik de video zag, namelijk: het is niet de ‘fout’ van het internet. Technologie op zich is niet slecht, het is wat je ermee doet.

Dus niet met je smartphone bezig zijn als je door de stad fietst of autorijdt!

Sociale media kunnen handig zijn voor allerlei redenen. We leven wat dat betreft in een spannende tijd met alle technologische ontwikkelingen waar we in de pakweg 20-25 jaar mee te maken hebben gekregen. Ik denk dat men over 500 jaar zal terugkijken op deze periode als de nieuwe middeleeuwen. Het web en alles wat daarmee samenhangt, van sociale media tot blogs: het is qua impact mijns inziens vergelijkbaar met de uitvinding van de boekdrukkunst. Onderzoekers zullen bestuderen hoe deze generatie en de volgende een vorm proberen te vinden om deze nieuwe communicatietechnieken in hun leven te integreren. Dus: enjoy the ride. En bovenal: zorg dat je je eigen publicatieplek hebt en geef je autonomie niet aan de kerk die Facebook heet.

En ja, doe vaak genoeg dat scherm uit en ga naar buiten om de lucht op je huid te voelen, vrienden en familie te zien en bovenal om de andere realiteit te ervaren. Maar dat weet je allang, dus dat hoef ik je niet te vertellen.

Categorieën
Bloggen

De juiste lengte maakt het verschil

Wat is de ideale lengte van een tweet? Hoe lang moet je blogpost maximaal zijn om ervoor te zorgen dat de tekst helemaal gelezen wordt? Hoeveel woorden bevat de ideale kop?

Interessante vragen waar dit artikel op Buffer wetenschappelijk onderbouwde antwoorden op geeft.idealelengteKlopt het allemaal wat ze zeggen? Een belangrijke factor, ongeacht de lengte van je stuk, is natuurlijk dat je een boeiend onderwerp hebt en dit op een interessante manier opschrijft. Dit soort conclusies zijn dus niet zaligmakend, maar ongetwijfeld maak je er een goede tekst nog beter door.
Al zie ik mezelf geen kortere tweets schrijven: ik vind die 140 tekens al te weinig.

Karin Ramaker wees me via Twitter op het artikel op Buffer.

Categorieën
Bloggen

Blogvragen n.a.v. 20 jaar bloggen

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Dit jaar bestaat het fenomeen bloggen 20 jaar. Dat vond Karin Ramaker een mooie aanleiding om verschillende Nederlandse bloggers drie vragen voor te leggen. Aan mij stelde ze deze vragen ook. In het begin aarzelde ik. Hoewel ik het een sympathiek project vind, vroeg ik me af of ik nog iets te zeggen had over bloggen. Juist wel zo bleek, want ik bevond me net in een transitiefase. Door Karins vragen te beantwoorden kreeg ik de gelegenheid voor mezelf wat zaken op een rijtje te zetten. Aangezien dit ook belangrijk is voor de richting die mijn blog vanaf nu inslaat, publiceer ik hier de antwoorden ook.

Bedankt Karin dat je me hiervoor vroeg en voor het feit dat je vragen mij nieuwe inzichten verschaften.

1. Wat is de voornaamste reden dat je een blog bijhoudt?
De reden om te bloggen is in de loop der jaren veranderd. Eigenlijk schrijf ik mijn hele leven al artikelen, verhalen en dat soort dingen. Lekker rammen op een oude typemachine. Op de basisschool gaf ik samen met vriendjes diverse krantjes uit. Als tiener en twintiger hield ik een dagboek bij. Eerst in schriftjes, later digitaal op mijn pc. Tijdens mijn studie filmwetenschap ben ik journalistiek werk gaan doen, wat eigenlijk in het verlengde lag van wat ik al deed. Ik ben in 2006 begonnen met bloggen omdat ik als freelancer bepaalde ideeën voor artikelen niet bij opdrachtgevers kwijt kon maar die artikelen toch wilde schrijven. Bloggen was het perfecte medium om mijn activiteiten als schrijver en videomaker voort te zetten en een prachtige mogelijkheid om heel snel en direct mijn fascinaties met de wereld te delen. Online publiceren was een spannend en nieuw avontuur. Al snel werd mijn blog een platform om veel over strips te schrijven. Ik had de hoop dat ik als stripjournalist het medium bij een breed (online) publiek onder de aandacht kon brengen en dat er dan meer mensen strips zouden gaan lezen. Daarnaast was mijn blog een onderdeel van mijn site michaelminneboo.nl en dus tevens portfolio om potentiële opdrachtgevers te laten zien wat ik kan en wat ik voor ze kan betekenen.

Omslag van de prachtige stripbewerking van Don Quichote door Rob Davis.
Omslag van de prachtige stripbewerking van Don Quichote door Rob Davis.

De laatste tijd besef ik het promoten van de strip toch enigszins een donquichoteske missie is. Over strips zal ik altijd schrijven, want dat is nu eenmaal een van mijn grootste interesses, maar recent heb ik besloten dat mijn blog weer een plek wordt waar ik dingen ga publiceren waar ik zin in heb, zonder rekening te houden met de Nederlandse stripwereld. Al een tijd publiceerde ik namelijk stukken waarvan ik vond dat ik ze moest publiceren: nieuwtjes over strips, aankondigingen van exposities en nieuwe uitgaven, besprekingen, dat soort dingen. Daardoor werd het bloggen onderdeel van mijn dagelijkse werk en ging het me tegenstaan. Eigenlijk hoort bloggen geen werk te zijn. Tenzij je voor een bedrijf blogt wellicht. Om de lol er weer in terug te krijgen heb ik besloten al die verplichtingen los te laten. Nu is het blog dus eigenlijk weer terug bij het begin: Minneboo’s fascinaties en verwonderingen.

2. Wat is altijd constant gebleven in je blog en hoe je blogt en wat is door de jaren heen veranderd?
Ikzelf ben de constante factor: ik ben aanjager, schrijver en hoofdredacteur van mijn blog. Constant zijn ook de onderwerpen waarover ik schrijf: strips, media, koffie en film, daarnaast soms wat persoonlijke stukken, maar ik zou mezelf niet als digibitionist willen bestempelen. Daarvoor hou ik privé toch teveel afgeschermd. De manier waarop ik mijn blogposts onder de aandacht breng is wel aanzienlijk veranderd, wat alles te maken heeft met sociale media. Vroeger plaatste je je artikel online en kwamen mensen uit zichzelf of via rss-feeds bij je langs. Nu moet je veel meer werk maken van het onder de aandacht brengen van je content, via Facebook en Twitter. De bloggers zijn dus marketeers geworden. Eigenlijk is dat een ongelukkige ontwikkeling. Maar goed, als je zegt: ‘het maakt me niet uit hoeveel bezoekers ik trek’, dan hoef je er natuurlijk niet aan mee te doen. Aangezien ik geen adverteerders tevreden hoef te houden, hoef ik niet per se te pluggen op Facebook of Twitter. Maar dat niet doen, scheelt wel bezoekers, aangezien iedereen aan een Facebookinfuus lijkt te zitten.

3. Kun je een moment beschrijven waardoor je blog zijn waarde en kracht liet zien?
Over het algemeen gezegd heb ik door het online publiceren contacten gelegd met mensen die ik in het echte leven niet zo snel ontmoet had. De meerwaarde is dat je eens met elkaar afspreekt. Daar zijn mooie vriendschappen uit ontstaan. Verder heb ik werk gekregen via mijn blog: stukken voor de krant geschreven, blogcolleges en lezingen. Daarbij merk ik dat mijn blog in de stripwereld is opgevallen: mijn artikelen en video’s worden gelezen en bekeken door stripmakers en –lezers. De belangrijkste waarde van bloggen is echter een persoonlijke: je gaat er beter van schrijven, juist omdat je het zo veel doet. En daarnaast is het natuurlijk ontzettend fijn om je eigen podium te hebben.

Categorieën
Bloggen Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spin in je koffie

Een koffie met daarin een in melk geboetseerde Spider-Man is mijns inziens niet verkeerd en zal me best smaken.

spidermankoffie

Al vermoed ik dat Spidey niet de verdienste is van de barista van dienst, maar de photoshopper die de het plaatje heeft nabewerkt. Waarom ik dat denk? Op deze watertoren is nagenoeg hetzelfde silhouet afgebeeld:

spiderman_watertoren

Wel een mooi idee trouwens, die Spider-silhouetten door New York:

spidey_brandweer

De foto’s vond ik op het tumblr-blog van The Daily Bugle, in het leven geroepen door Sony Pictures. Precies, de site is onderdeel van de promotiecampagne voor The Amazing Spider-Man 2 en de films die daarna nog zullen komen. Volgens de laatste berichten willen ze nu ieder jaar een film rondom mijn favoriete Muurkruiper de bioscoop in slingeren. In tegenstelling tot de flauwe Earth Hour actie waar ik laatst over berichtte, vind ik deze promotiesite wel leuk, ook al geeft het je natuurlijk wel teveel voorkennis over de film, wat de verwachtingen waarschijnlijk te hoog maakt waardoor de rolprent alleen maar tegen kan vallen.

Behalve bovenstaande foto’s staan er geregeld nieuwe stukken op de site, geschreven alsof het hier echt de krant The Daily Bugle betreft. Inclusief het anti-Spider-Man geraas van J. Jonah Jameson.

Categorieën
Bloggen Strips

Interessante stripvragen tijdens blogcollege

Minneboo in actie. Foto: Kirsten Vos.

Woensdag 27 november stond ik tweemaal in een collegezaal vol met journalisten in opleiding over mijn ervaringen als blogger te praten. Dat heb ik wel vaker gedaan, maar het blijft iedere keer erg leuk om te doen.

Minneboo in actie. Foto: Kirsten Vos.
Minneboo in actie. Foto: Kirsten Vos.

Omdat ik altijd een Q&A doe, is het iedere keer een verrassing welke vragen de studenten zullen stellen. Er zaten dit keer enkele opvallende stripgerelateerde vragen tussen. Eentje verraste me, maar beantwoordde ik graag: Wat vind ik zo fascinerend aan strips? Gelukkig heb ik het antwoord al eens gepubliceerd.

Een andere vraag was waarom ik tijdens mijn verblijf in Amerika niet over strips had geschreven. Het antwoord daar op is dat ik toen eigenlijk niet met strips bezig was. Ik was achttien en negentien toen ik in Berkeley woonde. Net vers van de middelbare school af en nog steeds aan het dromen van een carrière in Hollywood. Als Spielberg Jr. droeg ik altijd een baseballcap van de New York Yankees. En die baard wilde ook al aardig groeien. Helaas bleek de filmacademie in Amerika een te dure opleiding, waardoor ik mijn geluk in Nederland ging beproeven. Pas later besloot ik stripjournalist te worden. Hoewel ik al eerder stukken over het beeldverhaal had geschreven voor onder andere Myx stripmagazine en online al actief was als stripblogger, besloot ik pas na mijn vertrek bij Intermediair in 2008 om me volledig op dit onderwerp te richten als freelance journalist.

Nog een stripgerelateerde vraag: of ik zelf ook strips wilde maken. Een begrijpelijke vraag en het antwoord daarop is niet eenduidig. Een tijd geleden heb ik een scenario geschreven voor Fred de Heij dat in een Pulpman is gepubliceerd. Ook schreef ik samen met Matt Baaij een animatiereeks over Bunbun voor Intermediair. Ideeën voor verhalen komen altijd wel in me op, en ik heb ooit een opleiding scenarioschrijven gevolgd, maar vooralsnog heb ik weinig tijd gehad om me op fictie te storten. Wie weet wat de toekomst op dat vlak nog in petto heeft. Al ben ik geen stripjournalist die liever stripmaker had willen worden.

Uiteraard werden er ook heel veel vragen gesteld over het bloggen. Bekende vragen als: Waarom heb je voor deze lay-out gekozen? Heeft het blog nog werk opgeleverd? Hoeveel tijd besteed je per week aan het bloggen? Hou je rekening met een doelgroep? Hoe zorg je voor afwisseling op je blog? Kun je ervan leven? Etc., etc. Aangezien ik al deze vragen al eens op een bepaalde manier beantwoord heb in de rubriek Bloggen op mijn site, ga ik daar nu niet de antwoorden van herhalen. En wie geen zin heeft om ernaar te gaan zoeken (foei!) raad ik aan om de volgende keer bij het college te komen zitten. Da’s ook wel zo gezellig.

Na afloop van het college sprak een fervente fan van Ype Driessen me nog even aan om te vragen wanneer ik Ype eens ging interviewen. Dat is tijdens de Stripdagen in 2009 al gebeurd. Ook leuk: een Dr. Who-fan kwam ook nog even naar me toe. Samen hebben we even lopen nerden over de spectaculaire jubileumuitzending van afgelopen zaterdag.

Categorieën
Bloggen

Ongeschreven

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Als ik alle ideeën die ik heb daadwerkelijk zou schrijven, dan kan ik ieder uur een nieuwe blogpost publiceren. Goed, dat is wellicht een overstatement, toch wordt de lijst ongeschreven posts langer en langer.

De oorzaak hiervoor is niet zo zeer de beperkte hoeveelheid uren die een dag telt, want uren kun je ook alvast als voorschot op de dag erop gebruiken, maar vooral de beperkte hoeveelheid energie die beschikbaar is. Schrijven doe ik niet de hele dag: als ik meer dan vier uur zit te tikken is het veel. En er moet zoveel geschreven worden.

Daarbij geloof ik niet dat er een publiek is dat ieder uur een nieuw stuk zou kunnen of willen verwerken, al hoef je daar als online publicist natuurlijk geen rekening mee te houden, want Google brengt mensen altijd wel naar je post toe.

Soms denk ik: ‘Ik ga van iedere strip die ik lees een stuk publiceren om zoveel mogelijk beeldverhalen op mijn site te kunnen behandelen.’ Zo is Minneboo leest ontstaan, al speelde daar ook mee dat ik soms strips wil aanstippen zonder ze per se te recenseren.

Filmframes had dezelfde reden: ik wilde voor mezelf bijhouden welke films ik kijk en besloot van iedere film een afbeelding te posten. In de praktijk blijkt het bijna niet te doen om mijn kijkgedrag op die manier bij te houden. Het zou een dagtaak worden. Bovendien zou dit blog dan vollopen met allerlei posts over film. Daarbij merkte ik al snel dat het niet in mijn aard zit om alleen maar filmplaatjes te posten. Ik heb de neiging om daar dan iets bij te vertellen en voordat je het weet zit je toch weer een bespreking te schrijven.

Ook heb ik nagedacht over hoe we op Facebook en Tumblr bloggen. Waarom niet het type statusupdates die we op Facebook publiceren ook op je blog zetten? Het is een idee dat je blog zeker zal verlevendigen en het aantal updates zal laten toenemen. Het gaat me dan niet om updates als: ‘Ik zit in de trein naar Nieuwegein,’ het mag wel meer inhoudelijk zijn dan dat. Maar een snelle foto van iets dat je onderweg ziet en dat je interessant vindt, of een leuk moment op straat, bij vrienden of in de boekwinkel… waarom niet?

hulk_thinks

Minder persoonlijk?
Recent kreeg ik van twee vrienden te horen dat ze mijn persoonlijke blogposts zo missen op deze site. Het is waar: doordat mijn focus in de laatste jaren steeds meer op strips is komen te liggen, is er minder tijd over om nog persoonlijk te bloggen. Natuurlijk benader ik het beeldverhaal wel op een persoonlijke wijze via selectie en hoe ik erover schrijf. Omdat er echter zo veel valt te publiceren over strips – er gebeurt echt veel – is er bijna geen ruimte meer voor een meer autobiografisch stukje of een giftige column over bijvoorbeeld de Nederlandse politiek. Dat laatste heb ik sowieso opgegeven: het is een onderwerp waar ik me niet graag meer mee bezighoud, het leven is daar te lang of te kort voor, al naar gelang je visie op het leven. En je hebt in het dagelijks leven al genoeg last van de overheid.

De focus op strips heeft geen windeieren gelegd: ik heb veel volgers gekregen uit de stripwereld, zowel liefhebbers als makers, en dat doet me goed.

Daarbij vraag ik me ook af waarom ik nog online autobio zou publiceren. Naar wat nare ervaringen met reaguurders, waaronder een voormalige vriend van me die het erg bont maakte en die ik sindsdien uit mijn vriendenkring heb geschopt, voel ik niet zo veel behoefte meer om me op die manier te uiten. Iedereen kan immers meelezen, waarom zou ik die vreemden deelgenoot maken van mijn zielenroerselen.

Maar wie weet hoe ik daar over een tijdje weer over denk. Het mooie aan online publiceren is dat je altijd een nieuwe weg in kunt slaan. Je kan altijd iets nieuws uitproberen, een nieuwe rubriek starten of een oude rubriek nieuw leven in blazen. Al zullen er altijd ongeschreven blogposts blijven.